Maskerade; of, watse wils - Vrolijke Shakespeare in Kasteelruine Born

Monique stuurde me nog wat extra info en foto's over de voorstelling Maskerade, of watse wils de komende maand:

 

 

4, 5, 11, 12, 16, 17, 18, 19, 23, 25 en 26 aug speelt de voorstelling "Maskerade, of watse wils" in de kasteelruine van Born.

De mensen kunnen voor het eerst de ruine vanbinnen zien.

De voorstelling wordt gespeeld door 12 amateurspelers uit heel Limburg,

waaronder Cor Bastiaans uit Buchten.Veel jonge mensen, samen met oude veteranen.

Er staat een life orkestje in één van de torens

Er is een overdekte tribune.De oever van het kasteel is ingepakt in roze plastic.

 

 

 

4 augustus 2007 start:

 

MASKERADE; of watse wils.

 

 

Een moderne bewerking van Shaekespeare's klassieker Twelfth Night or, what you will,

Ook bekend onder de naam Driekoningenavond.

Bewerking en regie door Monique Engelse

Een spannend verhaal over een tweeling die aanspoelt op een vreemd eiland.

Live muziek

Prachtige kostuums

Een unieke locatie, kasteelruïne Born.

Veel humor

Veel spektakel

 

Een uitvoering die je niet mag missen.

 

Zie voor meer informatie en reservering entreekaarten www.maskerade.eu

 

Stuur s.v.p. deze mail zoveel mogelijk door naar je familie en vrienden!

 

Nog wat extra weetjes:

-         Kasteelruïne Born voor het eerst in de geschiedenis van de ruïne open voor publiek.

-    Alles start om 20:00 uur. Om 21:15 is het flink schemerig en is het theaterlicht te zien en de zelfgemaakte filmpjes op een beeldscherm van 90 centimeter.

-         Oever wordt op dit moment ingepakt in rose plastic.

-         In de ruine zelf wordt een shakespeare-komedie opgevoerd, met o.a Cor Bastiaans

-         12 amateurtoneelspelers,van verenigingen uit heel de provincie, een amateur-popband, begeleid door een heel team profs.

     (denk aan bandcoaching,website,fotografie,kostuums)

     Van deze groep zijn zeven leden piepjong, tussen 14 en 17 jaar, en drie jongeren afkomstig uit Congo en Afghanistan.

-         Op bovenstaande foto's zie je Kirsten Berkx, 16 jaar, zangtalent, heeft dit jaar nog meegedaan met NCRV programma van Ernst Daniel Smit "Una Voce Particolare". Zij heeft hoofdrol en zingt zes nummers, waaronder nummers van Anouk, Fleetwood Mac, en Jack Black.

-         Interessante kostuums :

     Kamerjas van Hertog heeft sleep van een meter en het wapen van Born binnenin genaaid, zie foto:

 

 

Vriendelijke groet,

Monique Engelse

initiatiefneemster en regisseuse

Maak eens een vredesbeweging

Het was nog vóór de tijd van internet*: in 1989 bestond de NAVO 40 jaar, en voor de vredesbeweging was dat een gelegenheid om massaal in Brussel te gaan demonstreren.

Ik was onderdeel van die vredesbeweging sinds ik aan de grote demonstratie tegen de kruisraketten in Amsterdam had meegedaan - in november 1981 ja (ik was toen 16 jaar). In oktober 1983 volgde de minstens even grote demonstratie in Den Haag, en vanaf die tijd nam ik ook geregeld deel aan de Stiltekring die elke donderdagavond van half 8 tot 8 uur op de Markt in Sittard werd gehouden. Ik werd lid van de vredesgroepen Sittard-Nieuwstadt en Schinnen, en in 1985 haalde ik voor het Volkspetitionnement handtekeningen op in Schinnen.

Toen die 3,7 miljoen handtekeningen niet hielpen om het kabinet Lubbers op andere gedachten te brengen omtrent het plaatsen van kruisraketten, zakte de beweging langzaam in. Door een verdrag tussen de VS en Sovjet-Unie in 1987 ging de plaatsing uiteindelijk toch niet door (lees ik op Wikipedia - niet dat ik dat zelf nog allemaal zo precies weet!).

Affin, april 1989 was bij mijn weten de laatste grote demonstratie van de (toenmalige) Vredesbeweging. We togen met een bus naar Brussel, en ik had bij een tekening uit het "Knuffelboekje" een passende leus verzonnen, waarvan ik bovenstaande poster maakte die ik op een sandwichbord met me meedroeg tijdens de demonstratie.

Het was mijn eerste eigengemaakte "Loesje affiche" sans la lettre. De poster girl uit Arnhem kende ik al jaren via de krant, maar ik wist nog niet dat ik een paar maanden later haar Sittardse afdeling zou gaan oprichten...

Wouter


* Jongere lezers zullen met de ogen knipperen bij de vetgedrukte woorden in bovenstaande tekst. Ik moet ze teleurstellen: de geschiedenis van de vredesbeweging schijnt nog niet on-line te staan (maar ze was daarom niet minder reëel!).
Jullie zullen het moeten doen met de vooralsnog beknopte beschrijvingen op Wikipedia, of op rommelmarkten moeten zoeken naar boekjes uit die tijd. (Er zijn van de grote demonstraties mooie fotoboeken verschenen!) Of vraag anders je ouders eens.

Jeetje, wat ben ik oud geworden!

Marokko, Polisario en de strijd om de Westelijke Sahara

Vandaag zond Canvas een reportage van Channel 4 uit 2006 uit, over de strijd in de West-Sahara voor onafhankelijkheid van Marokko. Nadat ik in 1983 mijn eerste Solidariteitsagenda kocht, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan het Polisario Komitee, werd ik donateur van dat comité en verdiepte me in het conflict middels diverse publicaties, waaronder het boek van Albert Stol, "Onafhankelijkheid of Sterven". Dat boek en andere brochures en nieuwsbrieven heb ik later uitgeleend aan een langharige blonde mede-student op de avond-Havo die er een werkstuk over wilde maken, en helaas nooit terug ontvangen.

 

Ik bleef donateur tot de opheffing van het Polisario Komitee in de jaren '90. Het beloofde referendum over de toekomst van de West-Sahara werd toen getraineerd door gebakelij over wie wel en niet aan het referendum mocht deelnemen. Uiteraard stond Marokko erop dat de Marokkaanse inwoners die het eind jaren '70 in het gebied had gehuisvest mochten meestemmen, wat voor Polisario natuurlijk onacceptabel was. Het referendum is er nooit gekomen en de patstelling duurt nog steeds voort. Anders dan bij het Israëlisch-Palestijnse conflict is er nauwelijks aandacht hiervoor, en duurt de bedroevende situatie van de Saharaanse vluchtelingen en van de onderdrukte Saharanen aan de Marokkaanse kant van de muur nog steeds onverminderd voort. De VN en de Europese Unie laten na om Marokko serieus onder druk te zetten over deze kwestie.

 

 

Inmiddels tref ik op internet een nieuwe aktiegroep (sinds 2003) aan die zich het lot van de Saharanen aantrekt: de Stichting Zelfbeschikking West-Sahara.

 

Ook staat sinds 2004 een essay uit 1988 van Ron Haleber over het conflict on-line, dat bij het toenmalige Polisario Komitee niet in goede aarde viel.

 

 

Wouter

__________________________

Westelijke Sahara: Storm in de Woestijn

Zaterdag 21 juli 2007

In de Westelijke Sahara staat een muur van 2500 km lang gebouwd door Marokko. Achter die muur wonen de Sawahari in vluchtelingenkampen, al meer dan dertig jaar. Zij willen onafhankelijkheid, voor Marokko kan daar geen sprake van zijn.

Khaled Kazziha doet verslag vanuit een niet bestaand buitenland:

'Na zijn onafhankelijkheid in 1975 nam Marokko de controle over de Westelijke Sahara. De lokale Sawahari inwoners vluchtten naar het deel van de Westelijke Sahara dat ze de Bevrijde Zone noemden en wat ze ondertussen tot onafhankelijke republiek hebben uitgeroepen.'

'Ze mogen dan niet te eten hebben, een leger hebben ze wel, het Polisario. De president van de geïmproviseerde republiek is zo vriendelijk ons te ontvangen in het vluchtelingenkamp. Hij vertelt over de gruwelen die de achtergebleven Sawahari's moeten ondergaan. Om de Marokkaanse overheid te confronteren met die beschuldigingen.'

'In Layounne, de Marokkaanse hoofdstad van de Westelijke Sahara kunnen we even ontsnappen aan onze chaperon van de politie. We zijn nog net getuige van het brutaal neerslaan van een demonstratie in de Sawahari-ghetto.'

'Mohammed Dadaach zat zelf 23 jaar in een Marokkaanse cel en is een icoon van de verzetsbeweging. Volgens hem bestaan er verspreid over het land nog steeds geheime gevangenissen, waar Sawahari mannen en vrouwen worden gefolterd.'

__________________________

 

UNREPORTED WORLD: WESTERN SAHARA

Unreported World travels to a country that officially doesn't exist, where families are divided from their homeland by a vast wall running through the desert and where there are allegations of torture and other human rights abuses: the Western Sahara.

Friday 5 May 2006 7.35pm

Reporter Khaled Khazziha begins his journey at the western edge of the Sahara Desert, walking through a minefield towards one of the most dangerous borders in the world. The border is marked by the Berm, a vast wall, 2500 km long and built by Morocco, which divides this disputed area of the Western Sahara into a Moroccan zone and the so-called Liberated Zone.

Morocco took control of the Western Sahara in 1975, following the end of the Spanish occupation. Many of the local Sawahari inhabitants, who had been fighting for independence, fled into an area they called the liberated zone and which is now home to hundreds of thousands of refugees.

They call the zone an independent republic, but it is not recognized by the UN. Unreported World talks to some refugees who have been living here for more than 30 years. They may not have food but they have an army – the Polisario Front.

In the refugee camp Kazziha meets the man who calls himself the President of the Saharawi Arab Democratic Republic. He tells Unreported World that those Saharawis left on the Moroccan side of the Berm have been subjected to serious human rights abuses.

Kazziha then travels via Europe to Layounne, capital of Moroccan controlled Western Sahara, to investigate the President's allegations. When Morocco took control, 350,000 of its citizens descended on the Western Sahara in what they called the Green March. Many of the Saharawis ended up in refugee camps.

The team manages to give their police minders a slip and drive into the Saharawi ghetto in time to witness a pro-independence demonstration, which the security forces break up with water cannon. That night protestors say that forty seven people were arrested, and some beaten.

Khazziha interviews Mohamed Dadaach, an icon of the resistance movement who spent 23 years in prison. Along with other leaders of the movement, he tells Unreported World that there are still secret prisons all over the country in which Sahrawi men and women are being tortured.

Back in Rabat Khazziah interviews historian Abdul Hay Moudden, a member of the government Equity and Reconciliation Commission which was set up to investigate human rights abuses. He admits that there may be some abuses but the situation has improved considerably.

Later, the Moroccan Information Minister tells Unreported World that despite his government agreeing in 1991 to hold a referendum on independence, which has never taken place, the region belongs to Morocco and the government will not accept independence. Like any wedding, there are always some people who are not going to be truly happy he says.

 

Napoleon en de Joden en Israël (en Amsterdam)

Ondanks alle negatieve berichten over Israël, zijn de meeste Joden nog steeds trots en enthousiast over hun land:

 

"De media proberen ons een negatief zelfbeeld op te spelden en ons te laten schamen voor Israel. Wij weten beter.
Israel is het waar we trots op mogen zijn. Israel is het enige land ter wereld waar we echt onszelf, echt Joods kunnen zijn.", aldus Rabbijn Evers. 

 

Ik heb weinig op met religieuze argumenten, maar het "veilig toevluchtsoord" is voor mij een doorslaggevend motief om Israël te steunen, en de geschiedenis heeft helaas onweerlegbaar aangetoond dat de Joden dit harder nodig hebben dan menig ander volk. En vertel me niet dat Israël minder veilig voor ze is dan hedendaags Europa; dat maken ze zelf wel uit. Een Jood uit Amsterdam was eind jaren '90 naar Jeruzalem verhuisd, waar hij zich veiliger voelt dan in Amsterdam. Ik was onlangs voor het eerst in Israël, en zelfs IK voelde me in Jeruzalem veiliger dan in Amsterdam!

 

Schande over ons en over onze hoofdstad, die ooit één van de grootste Joodse gemeenschappen van Europa telde.

 

Mijn tweede motief om Israël te steunen is het behoud en de ontwikkeling van de Joodse cultuur. We vinden dat Indianen en Tibetanen en wijzelf onze culturele erfenis moeten kunnen beschermen en koesteren - althans voor zover die deugdelijk en humaan is; Israël gaf een enorme boost aan de heropleving van de Joodse cultuur en trots, die nagenoeg vernietigd leek in de pogroms en de Shoa.

Ik zag die trots toen ik Israël bezocht.

 

Niet het Goddelijke Gedoe maar het verhaal over Napoleon sprak me aan in onderstaande toespraak.

 

Slikken was het vooral bij de zin:

 

"Wie zal ons voorschrijven waar de grenzen van Israël liggen?"

 

Tsja, daar botst toch echt recht met recht, en wel met de evenzo legitieme belangen van de Palestijnse buren - bijna huisgenoten op dat smalle strookje land. Daar moet nog dringend een oplossing (lees: compromis) voor gevonden worden...

 

Wouter

______________________________________________

 

Rabbijn Evers over 59 jaar Israel (26-4-2007)

Israel is het enige land ter wereld waar we echt onszelf, echt joods kunnen zijn.

Er wordt verteld, dat Napoleon eens door de straten ging op de avond van Tisja be'Aw en langs een sjoel kwam. Hij hoorde een jammerend en klagend geluid. Hij zond eén van zijn lakeien naar binnen. Hij was benieuwd waarom iedereen zo bedroefd was. De voorzitter van de Joodse Gemeente kwam mee naar buiten en legde Napoleon uit dat men treurde om de verwoesting van de Tempel.

Verwonderd zei Napoleon dat hij niets had gehoord over deze tragedie. Hij vroeg wanneer deze gebeurtenis had plaatsgevonden. De voorzitter antwoordde:"De Tempel werd 1730 jaar geleden verwoest." Toen riep Napoleon uit: "Jullie treuren nog steeds na meer dan 17 eeuwen? Als jullie zo lang aan het rouwen zijn, zullen jullie de Tempel eens terugkrijgen".

Gedawwend en gehoopt
59 jaar geleden werd onze droom realiteit. Toen kregen we een eigen staat en mochten we weer joods zijn in ons eigen land. Bijna 2000 jaar hadden we gedawwend en gehoopt om terug te mogen naar Erets Jisra'eel. Wat een simcha, dat we eindelijk na zo veel jaar weer een eigen land hebben.

Een bekende joodse filosoof heeft het eens mooi gezegd:"Voor ons zijn Israël en Jeroesjalajiem het centrum van de joodse geschiedenis. Het vormt de kern van ons geloof en ons verlangen naar de verlossing door de Masjie'ach."

De Nobelprijswinnaar Samuel Agnon heeft het zo fraai verwoord. Toen hij de Nobelprijs ontving vroeg de koning van Zweden hem waar hij geboren was. Agnon antwoordde: "Ik ben geboren in Boeksats maar dat was in een droom. Eigenlijk ben ik geboren in Jeroesjalajiem maar weggevoerd door Titus, de Romein". Wie zal ons vertellen wat ons land is? Wie zal ons voorschrijven waar de grenzen van Israël liggen? Wij zijn eigenlijk nooit weggeweest!
Onze band met Israel is geen uiting van nationalisme, patriottisme of nostalgie. Uiteindelijk is onze band met Israel in diepste wezen een religieuze band.

Proclamatie
Niet alleen wij weten dat - maar zelfs in de niet-joodse wereld heeft men dit ingezien. Niet de Engelsen met hun Balfour-declaration maar Napoleon Bonaparte was de eerste om het joodse volk zijn vaderland aan te bieden. Gedurende zijn veldtocht in het toenmalige Palestina van 8 februari tot 1 juni 1799 stuurde hij - om precies te zijn op 20 april - een proclamatie naar de Joden in zijn rijk: Aan de Israëlieten, de rechtmatige erfopvolgers van Palestina:
"Israëlieten, uniek volk, duizenden jaren van tyrannie en onderdrukking hebben jullie kunnen beroven van jullie land maar niet van jullie naam en nationaal bestaan.

Oplettende en onpartijdige waarnemers van de bestemming der volkeren - hoewel niet begiftigd met profetische gaven als Jesjaja, Hosjea en Joël, hebben bevestigd wat deze profeten hebben voorspeld toen zij het koninkrijk Israël in hun dagen te gronde zagen gaan: dat zij, die bevrijd zullen worden door G'd met liederen en gezang zullen terugkeren naar Zion.

Deze grote natie, de Franse Republiek, die niet handelt in landen en volkeren als vorige Rijken, die uw voorouders hebben verkocht aan vreemden, roept U op - niet om uw thuislanden te veroveren maar slechts om het over te nemen en te verdedigen tegen uw onderdrukkers. Haast U, o, Israël...!
Opvallend hoe deze Franse keizer in zijn oproep om terug te keren juist deze twee essenties van het Joodse volk benadrukt: G'd en Zion, een andere naam voor Jeroesjalajiem.

Nooit geweken
De G'ddelijke aanwezigheid is nooit van Israel geweken. Jeroesjalajiem was niet alleen de hoofdstad en residentie maar tevens de stad, waar iedere pelgrim-toerist spiritueel herboren vandaan kwam. Israel was niet alleen een woonland. Nee!
Het was en is nog steeds een spiritueel groeiland. Drie maal per jaar moest iedereen "voor het Aangezicht van G'd verschijnen" (Devariem 16:16). Ook al woonde men veraf – onze ondeelbare hoofdstad verbond ons allen en maakte van heel Israel een speciaal land.

Religieuze vakantie
Het gebod van 'alijat regel' (pelgrimstocht) krijgt een interessante dimensie indien we het omschrijven als een soort religieuze vakantie. In het 1e, 2e, 4e en 5e jaar van een zevenjarige sjemita-cyclus werd een kleine 9 procent van de bruto-landbouwproduktie gespaard als tweede tiende om hiermee eten te kopen in Jeroesjalajiem gedurende de pelgrimstochten.
Dit lijkt op een moderne regelgeving. Drie maal per jaar op vakantie – dat spreekt ons moderne mensen aan. Ook tegenwoordig besteden wij 8 tot 9 procent van ons bruto salaris aan vakantie.

In tegenstelling tot de moderne mens gingen de Joden uit de oudheid echter niet zonnebaden op een lawaaiig strand maar kwamen zij vanuit alle uithoeken van Israel om zich te laven aan de G'ddelijke inspiratie, die men in Jeroesjalajiem deelachtig kon worden. Tijdens de drie jaarlijkse vakanties werd niet alleen de relatie met G'd verdiept maar ook werd de onderlinge band tussen Joden uit alle hoeken van het land weer aangehaald.
Zovele gelijkgerichte burgers bijeen gaf het Joodse volk in religieus en moreel opzicht telkens weer nieuwe kracht en frisse moed. Israel werd tot een eenheid gesmeed in Jeroesjalajiem en Jeroesjalajiem richtte deze nationale eenheid op G'ds Eenheid.

Werkelijk gedijen
Dat is ons Israël. Rabbi Jehoeda Halevi, de auteur van de Koezari, zegt het met zoveel woorden: alleen in Israel kan het Joodse volk werkelijk gedijen. Alleen daar kunnen wij die broodnodige, die onmisbare spirituele groei doormaken.
De media proberen ons een negatief zelfbeeld op te spelden en ons te laten schamen voor Israel. Wij weten beter.
Israel is het waar we trots op mogen zijn. Israel is het enige land ter wereld waar we echt onszelf, echt Joods kunnen zijn. En dat willen wij: Am Jisra'eel Chai. Ameen.


Rabbijn R. Evers, Jom Ha'atsma'oet 5767 - 2007

Darfur Needs China to Act (Sign the Petition!)

Save Darfur Coalition

 

Subject:
Darfur Needs China to Act

His Excellency Hu Jintao:

In part due to the constructive efforts of your nation, there have been some recent glimmers of hope that the genocide in Darfur may finally come to an end.  In particular, China's contributions to obtaining Sudan's agreement to what Special Ambassador Liu Guijin's described as "unconditional acceptance" of the third phase of the hybrid peacekeeping plan could represent a crucial step forward.
This apparent progress, however, has to be assessed with a careful eye.  Sudan has made many such commitments in the past, including at Addis Ababa in November at China's urging, only to backtrack soon thereafter.

We are writing to urge you in the strongest possible manner to hold the Sudanese government to the commitments it has made to the world -- and to China -- to allow peacekeepers into Darfur, and to press Sudan to take the other steps necessary to build a lasting peace and ease the humanitarian crisis.

We believe China has a special role and responsibility in ensuring Sudan's compliance.  This role reflects your country's importance as a world leader and its role in obtaining Sudan's commitment in the June 12th agreement.  This role is especially elevated this month as your country chairs the United Nations Security Council and over the next year as host of the upcoming Olympics.

This special responsibility reflects your close economic, political, and military ties to Sudan.  China has more influence than any other nation over Sudan.  It also concerns us that even as Sudan has continued to commit gross atrocities and violations of human rights in Darfur, Sino-Sudanese ties have continued to grow closer, as typified by the recent decision of the Chinese National Petroleum Company to co-develop a Sudanese offshore oil block, and that China often mimics Sudan's inaccurately rosy description of events in Sudan. 

Specifically, we call on China to take the following steps to protect the 2.5 million people who have been chased from their homes in Darfur and face the threat of starvation, disease, and rape, as well as the hundreds of thousands still in their homes who risk displacement, torture, and death. 

1. Use every means possible to ensure that Sudan lives up to its agreement to permit the introduction of the third phase of the hybrid force into Darfur in the immediate future;

2. Publicly acknowledge the mass killings, human suffering, and displacement taking place in Darfur;

3. Make clear to Sudan that if it again obstructs progress towards peace, this will damage Chinese-Sudanese  relations -- including trade and investment;

4. Suspend all arms sales and military cooperation with Sudan until the genocide has ended;

5. Work harmoniously with other countries to strengthen work on the political peace process by the AU and UN envoys, and to pressure all parties to participate fully and unconditionally in peace talks.

6. Provide greater humanitarian assistance to Darfuri victims; and

7. Fully participate in all multilateral peacekeeping efforts designed to advance a Darfur peace process.

One last point: There have been unpublished reports that, in recent days, China has used its position as head of the UN Security Council to weaken a resolution designed to end the genocide. We hope that these reports are not true and that China instead uses its UN role over the next few weeks to put in place the agreement and mechanisms needed to halt the killing of Darfurians.
 
Sincerely,
[Your name]
[Your address]

Wouter Brasse already participated in this campaign on 07/16/2007.

Maskerade; of, watse wils - Shakespeare in kasteelruine Born

Van 4 t/m 26 augustus 2007 vindt er elf keer een bijzondere theatervoorstelling plaats in de kasteelruine van Born, bij mijn werkplek om de hoek, letterlijk.

Het is naar ik begrijp een nogal vrije bewerking van een stuk van Shakespeare, in deels Huillands en deels Limburgse taal.

 

Monique Engelse is (naast stripfiguur) tevens het brein achter deze produktie, en ze komt met grote regelmaat bij ons koffie drinken en schuilen voor de regen, want sinds de grote brand van 1930 is het kasteel niet meer overdekt...

 

        Monique met koffie

Waar ik het niet mee eens ben, is dat de serieuze en de poëtische teksten in het ABN worden gesproken en de komische in het Limburgs plat!

Es of Limburgs neit zereneus en poowéties kint zeen...

Wouter

___________________________________________________________________________

van william shakespeare
in een bewerking van monique engelse

Muziektheater voor iedereen van 10 tot 100 jaar
In de ruine van Born augustus 2007

Het toneelstuk gaat over allemaal verschillende soorten van liefde. Toevallig bestaat de spelersgroep uit 17 heel erg verschillende mensen: Jongeren die nog nooit gespeeld hebben, oudere ervaren toneelspelers, twee broers uit Congo, een Afghaan uit Susteren, Limburgers die plat kallen, Hollanders, muzikanten, handtasjes en mafketels. Ook hiervan kun je zeggen: Kijk maar wat jou het meeste aanspreekt, wat je maar wilt, watse wils.

Adres:
Kasteelruine Born
Kasteelhof 34
6121 XK Born

za 04 augustus 2007 Voorstelling 20:00 premiere
zo 05 augustus 2007 Voorstelling 20:00

za 11 augustus 2007 Voorstelling 20:00
zo 12 augustus 2007 Voorstelling 20:00

do 16 augustus 2007 Voorstelling 20:00
vr 17 augustus 2007 Voorstelling 20:00
za 18 augustus 2007 Voorstelling 20:00
zo 19 augustus 2007 Voorstelling 20:00

do 23 augustus 2007 Voorstelling 20:00
za 25 augustus 2007 Voorstelling 20:00
zo 26 augustus 2007 Voorstelling 20:00

Kaartje voorverkoop: 10,-- Euro, aan de kassa 12,-- Euro
Reserveringen gelieve een half uur voor aanvang van de voorstelling af te halen aan de kassa op lokatie.

Stichting Larosa
Kokkelertstraat 20a
6116 AR Roosteren
info@maskerade.eu

Verdere informatie hier: http://www.maskerade.eu/introductie.html

Frans Hermans - Get gedronke? (Limburgse CD)

Frans is ex-familie van me, dus ik kan wat bevooroordeeld zijn - in positieve of negatieve zin - , maar ik vond het een mooie CD, waarop hij - evenals ik - het verdwijnen betreurt van die mooie plekjes uit onze jeugd, en als een echte vent erop staat dat hij niet zal veranderen*.

 

Ik kocht de mini-cd voor een prikje bij Jos Laumen, die zijn winkel in de Limbrichterstraat onlangs sloot en alleen via Limbo Music op internet verder gaat.

 

Hieronder een drietal vermeldingen van Frans die ik op internet vond.

 

Wouter

 

 

* Het is geen onzin:

- Een vrouw trouwt met een man in de hoop dat hij zal veranderen, maar dat doet hij niet.

- Een man trouwt met een vrouw in de hoop dat zij niet zal veranderen, maar dat doet ze wel.

_________________________________________________

FRANS HERMANS - GET GEDRONKE

Mini CD + Clip

Voor velen zal de naam Frans Hermans niet echt vertrouwd in de oren klinken, maar voor insiders is het geen onbekende meer. In de jaren 80 begon Frans samen met Guido Frissen (Schintaler) en Paul Pinkers (Leff) het bandje Poach waarmee ze regelmatig in het voorprogramma van de Janse Bagge Bend speelde. Het repertoire was heel veelzijdig; eigen Nederlanstalig werk en Nederlands- en Engelstalige covers. In de late jaren 80 en begin 90 verlegde Frans z'n muzikale wegen naar de Amerikaanse rockmuziek met de bands Guardian en Paint it black. Door kennismaking met bassist Jo Janssen (Ummer d'r Neaver) switchte Frans naar ook Limburgstalig werk en schreef en schrijft hij teksten voor o.a. Andy Croonenberg, Ronald Pijls en Leff. Ook de Limburgstalige feestmuziek heeft ondertussen zijn schrijvers-capaciteiten ontdekt, zie het nummer Talisman van Marleen Mols. Als zanger/gitarist is Frans Hermans op dit moment actief met Volle gaas. Mede door het contact met singer/songwriter Bart Oostindie groeide het idee voor 'n solo CD met als resultaat deze "Get gedronke". Als bonustrack op deze CD de Clip van Kleinzoon.

MARLSTONE CDL2624

1 Veuroetgang 2 Get gedronke 3 Ich veranger neet 4 Kleinzoon 5 Gewoon oetein

Frans Hermans Get gedronke Geheel in zijn eigen stijl is er een CD met vijf nummers verschenen van Frans Hermans. De vijf titels zijn Veuroetgang, Get gedronke, Ich veranger neet, Kleinzoon en Gewoon Oetein. Niet zomaar teksten, maar teksten die iets te zeggen hebben, op een gevoelige manier gebracht door deze jonge zanger en tekstschrijver. Extra op deze CD: een videoclip met het nummer Kleinzoon. Marlstone, juni 2006, CDL 2614, www.marlstone.nl

 

FRANS HERMANS

---

Frans Hermans begon in de jaren 80 samen met Guido Frissen en Paul Pinckers de band Poach. Met Nederlandstalige en Engelse songs stond deze band regelmatig in het voorprogramma van de Janse Bagge Bend. Later speelde Hermans vooral Engelse en Amerikaanse rock in andere bands.
Na kennismaking met Jo Jansen maakte hij ook Limburgstalig werk. Hij schreef teksten voor Andy Crooneneberg, Ronald Pijls, Leff en Marleen Mols.
Frans Hermans is actief als zanger en gitarist in Volle Gaas maar maakte ook een solo-cd.

---

DISCOGRAFIE:

Mini-CD:

"Get gedronke" (Marlstone CDL 2614, 2006)

---

Topless zonnen in Tel Aviv (Emma Blijdenstein)

Na deze houd ik op, en moeten jullie verdere columns van Emma Blijdenstein maar op Planet bekijken, voor ik ruzie krijg over de copyright...

 

Topless zonnen zou voor mij uiteraard mogen, maar over het algemeen vond ik het een verademing dat Israël (nog?) niet zo oversext is als Nederland, waar je op elke straathoek reklame posters ziet met blote borsten en billen...

 

In Israël zag ik welgeteld (Een man valt zoiets op!) één grote poster van een vrouw in ondergoed, en dat was op de ruit van een lingeriewinkel in Rechovot.

 

Wouter

 

Topless zonnen in Tel Aviv Gepubliceerd op woensdag 09 augustus 2006 - COLUMN - Het is misschien moeilijk voor te stellen. Maar tussen al het oorlogsgehannes in, doen veel Israëliërs hard hun best om van de zomer te genieten. Misschien wel harder dan normaal. De stranden in Tel Aviv liggen boordevol. In bars wordt vrolijk gedronken. Ik heb het hier vaker gemerkt en denk dat het een soort overlevingsstrategie is. Een van de populairste stranden is Herzelia Beach, net ten noorden van Tel Aviv. Een hotspot voor surfers en zonaanbidders. Maar ook de locatie van een vreemd fenomeen. Terwijl de meeste Israëliërs bang zijn voor bommen en raketten, is een groot deel van de bevolking als de dood voor nog iets heel anders, namelijk bloot. Half ontklede staat Herzelia Beach is een breed wit strand. De Middellandse Zee kabbelt er rustig tegenaan. Maar kijk je naar het zuiden, dan zie je opeens een groot zwart gordijn, dat de rest van het strand aan het oog onttrekt. Het canvas scheidt twee stukken stand. Het noordelijke is voor de seculiere zonaanbidders, het zuidelijke voor de religieuzen. Herzelia Beach is niet het enige strand met dergelijke faciliteiten. Op een aantal plekken langs de Israëlische kust wordt er rekening gehouden met de wensen van Godvrezende landgenoten. Religieuze joden vinden het namelijk not done dat mannen en vrouwen een strand delen. Religieuze stranden hebben afwisselend mannen- en vrouwen dagen. Zo hoeven de beide seksen elkaar niet in half ontklede staat in de golven aan te treffen. De rest van de samenleving vormt daarbij natuurlijk wel een probleem. Want daar wordt wel vrolijk in bikini's rondgestapt. Vandaar het gordijn. Nu is het geen compleet betrouwbare methode. Met een beetje wind flappert de afscheiding onzedelijk heen en weer. Ook loopt het maar een tiental meters de zee in. Verboden vrucht Op zaterdagen zijn er, in verband met de Sjabbat, geen religieuze joden op het strand. Bikini's mogen er dan aan beide zijdes vertoeven. De volgende dag, zondag, is in Herzelia echter de mannendag. Maar het is ook de favoriete stranddag van de dan meestal niet werkende expats. Een jaar geleden togen twee niet nader te noemen Nederlandsen naar Herzelia Beach. In Israël wordt er, buiten een enkele toeriste om, eigenlijk nooit topless gezond. Je wilt de opdringerigheid van Israëlische mannen niet nog meer stimuleren, is de gedachte. Maar op deze eerste werkdag van de week was het strand uitgestorven. Het gordijn was stevig dichtgetrokken en de twee besloten het erop te wagen. Ze lagen nog niet zo lang toen ze van verre een fluitje hoorden. Een bezwete strandwacht kwam door het rulle zand aangestapt. Bovenstukjes werden gegrepen. Wat is het probleem? De strandwacht keek boos en gebaarde dat dit toch wel duidelijk moest zijn. Hij had van de andere kant klachten gekregen. Wat bleek: Bruuske zwemmers waren vanuit de zee gestoord door het onvoorstelbaar zondige aanzicht van blote vrouwelijke bovenlijven. De confrontatie met de verboden vrucht was voor de religieuzen zo beledigend geweest, dat ze er hun life guard op af hadden gestuurd. De Nederlandsen hebben uiteindelijk even gedaan alsof ze zich bedekten. Maar vonden het uiteindelijk te grappig om het bovenlijf lang verborgen te houden. De Uitkrant van Tel Aviv beschrijft het fenomeen. En heeft en passant een goeie suggestie. Als je topless wilt zonnen, kun je dat als vrouw zelfs het beste op de religieuze stranden doen. Dan wel op vrouwendagen natuurlijk. De kans dat je daar door wat voor een man dan ook wordt lastig gevallen is nihil, jubelt het tijdschrift: "A brilliant opportunity to sun-bake topless!" Emma Blijdenstein © 2006 Planet Internet

Bevallen in Bethlehem (Emma Blijdenstein)

Emma Blijdenstein schrijft voor Planet.nl een doorgaans informatieve en onderhoudende column vanuit Jeruzalem. Deze 'beviel' me wel.

 

Overigens hadden wij geen enkele moeite om Bethlehem binnen te komen; wel om de taxichauffeurs aan de Palestijnse kant van de muur ervan te overtuigen dat we géén retourtje wilden maar een enkeltje. We werden desondanks afgezet, en het was ook helemaal niet zo ver als zij beweerden, dus we hadden makkelijk kunnen lopen. 

 

Wouter

 

 

Bevallen in Bethlehem Gepubliceerd op woensdag 13 juni 2007 - COLUMN - Om mij heen is iedereen zwanger. Nederlandse vriendinnen, Israëlischen en buitenlandse collega's. Eergisteren hadden we op zijn Amerikaans een baby shower. Nou heb ik daar in principe niet veel mee op, maar dit had wel wat: bij een Canadese vriendin op het balkon. Babykleertjes en ondeugende seksshop-prullaria uitpakken terwijl onder ons, vanuit de grote, kom-achtige vallei om de paar uur de klaagzang van de minaret opstak en kerkklokken luidden. Schoonmoeders, hangborsten & kunstmatige inseminatie: ze kwamen allemaal voorbij, daar boven de oude stad van Jeruzalem. Het bleken grote gemene delers voor de feestgangers: Israëlischen, Palestijnsen en wij buitenlandsen. De ongebruikte staat van mijn baarmoeder Kinderen zijn een heilig goed hier. Met mijn bijna vierendertig jaar word ik er vaak op aangesproken: Wat, heb je nog geen kinderen? Taxichauffeurs, groentemannen, mensen die ik voor mijn werk moet interviewen: ze beklagen zich ongevraagd en vrijwel meteen over de ongebruikte staat van mijn baarmoeder. Mensen hebben grote families. Religieuze joden, maar ook Palestijnen blijven maar bevallen. "Ze hebben niet veel anders te doen," is de bekende grap over de inwoners van de Gazastrook, waar Palestijnen van de buitenwereld zijn afgesloten. Maar er is nog een ander aspect: "Demografie, het is allemaal demografie," zei een Palestijnse vriendin. Ze doelt op het Israëlisch-Palestijnse conflict. Een hoog kindertal zou de doorslag kunnen geven: Hoe meer Palestijnen, hoe meer kans op een overwinning, etcetera. Twee paspoorten Maar ben je buitenlands, dan zorgt zwangerschap (en de hele rataplan die erbij komt kijken) voor de nodige hoofdbrekens. Een week geleden mocht ik mee op een oefenrondje. De echtgenoot van een zwangere vriendin moest een paar dagen het land uit en zijn vrouw had me gevraagd haar te helpen, voor het geval de baby eerder zou komen. Om half negen 's ochtends reed ik met hen mee naar het Bethlehem Checkpoint. Nu moet ik even uitleggen: werk je als journalist in Israël, dan moet je vogelen met reisdocumenten. Een groot deel van de omliggende Arabische landen ziet Israël als aartsvijand. Wil je in de Arabische wereld kunnen werken en wonen, dan kun beter alles met een Israëlisch luchtje vermijden. Een paspoort met Israëlische stempels is gevaarlijk. We hebben dan ook twee paspoorten. Eén voor Israël en één voor de Arabische wereld. Een heikele aangelegenheid Dit geharrewar zorgt bij de nieuwe generatie echter voor grote problemen. Beval je in Israël, dan staat dit als geboorteplaats in het paspoort van je kind. Met je gezin in de Arabische wereld vertoeven, wordt dan een heikele aangelegenheid. Met het oog op de carrière, hebben mijn Canadese vrienden dan ook besloten in Bethlehem te bevallen. De stad ligt dichtbij en valt onder de Palestijnse Autoriteit. Hun keuze is gevallen op het Heilige Familie Ziekenhuis, een propere christelijke instelling, in de anderszins zwaar verpauperde stad. En dat brengt ons weer terug bij het checkpoint. W., de echtgenoot, draait zijn raampje open. Hij gebaart naar de buik van S. die naast hem zit. De Israëlische soldate schudt haar hoofd. "Ik begrijp het niet," zegt de soldate bars, "waarom wil je in Bethlehem bevallen, Israël heeft veel betere ziekenhuizen." De slagboom blijft dicht. W. stapt uit. Hij is nu duidelijk boos. Na een paar minuten vruchteloos overleg schiet hij uit zijn slof. "Omdat ik katholiek ben!" bijt hij haar tenslotte maar toe. Ezeltje, iemand? Met paspoort en perskaart is bevallen in Bethlehem in principe mogelijk. Maar naast onbeleefde soldaten vormen huurauto's om een of andere reden een probleem. Ze mogen de Palestijnse gebieden niet in. Een paar dagen later krijg ik een email. "Voor het geval dat": de mobiele nummers van het leger en de grensovergang. Te bellen als het water breekt. Ezeltje, iemand? Emma Blijdenstein

Vlees maakt de mensch agressief (met NVB Nieuwsbrief)

 

De meeste vegatariërs zijn sympathiek. Ik kan dat weten, want ik ben er één van. Wereldvreemd zijn we soms wel; zo is de NVB "verbijsterd" dat Kwik, Kwek en Kwak in een receptenbijlage van de Donald Duck vlees eten promoten. We mogen het betreuren, maar het hoeft ons niet te verbazen: afgezien van sex is niets menselijks onze eenden vreemd, en het Disney imperium blijft primair een grote boze (geld)wolf.

 

Tien jaar terug gebruikte de vleeslobby - wat meer voor de hand liggend - Obelix om vlees te promoten middels grote posters op Publex borden. De Klup maakte als antwoord een affiche met Panoramix die in een voedzaam vegetarisch toversoepje roerde, en plakte die op de Publexborden en electriciteitskastjes. De Publexborden-verzorger was not amused en kwam verhaal halen bij mij thuis in de Plakstraat, en ook de eigenaar van café-restaurant Pretzels bij mij op de hoek was woedend dat we onze dierlievende boodschap hadden geplakt op het electriciteitskastje waarop zijn gasten uitkeken. Wat wordt de mensch toch agressief van vlees eten....

 

Wouter

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Politici barbecueën zonder vlees Op 5 juli organiseerden de NVB, Milieudefensie en Wakker Dier voor de derde keer de vegetarische Buitenhof Barbecue voor politici. De Buitenhof Barbecue is het dier- en milieuvriendelijke alternatief voor de Binnenhof Braai van de vleesindustrie. Onder andere ministers Cramer (Vrom) en Verburg (LNV), kamervoorzitster Verbeet, Femke Halsema (GroenLinks), Krista van Velzen (SP), Marianne Thieme (Partij voor de Dieren) en Diederik Samsom (PvdA) kozen voor de vleesloze variant.

Commotie rondom Donald Duck-kookboekje De Nederlandse Vegetariërsbond (NVB) is verbijsterd over een recent verschenen Donald Duck, waarin een advertentiebijlage met vleesrecepten is opgenomen.  De NVB overweegt een klacht in te dienen bij de Reclame Code Commissie. De recepten in het boekje worden geïllustreerd met strips, waarin Donald Duck en Kwik, Kwek en Kwak druk in de weer zijn met het bereiden van vleesgerechten. ''Wij betreuren de keuze van het Vleesinformatiepunt om de vleesconsumptie bij kinderen te stimuleren door een samenwerking aan te gaan met Donald Duck van Sanoma Uitgevers. Kinderen zijn ontvankelijk voor reclameboodschappen, die zijn verpakt als stripverhalen. Wij vinden het ongewenst dat jonge lezers van zo eenzijdig worden beïnvloed door de vleessector'' licht Vibeke Helder, directeur van de NVB, toe. Voedselkeuze kan C02-uitstoot beperken Een klimaatvriendelijke maaltijd zorgt voor 60 procent minder CO2-uitstoot dan een doorsnee maaltijd. Dit blijkt uit berekeningen van Milieu Centraal. Per persoon kan jaarlijks 570 kilo CO2-uitstoot worden bespaard op de warme maaltijd. Dit is vergelijkbaar met 3000 kilometer autorijden, of bijna 4 jaar de was doen. Dierlijke producten zorgen voor de meeste C02. Daarna volgt voedsel dat wordt ingevlogen of dat in een verwarmde kas is geteeld. 1000ste vegapolis verzekerde De eerste collectieve zorgverzekering ter wereld voor vegetariërs en vleesverlaters is een doorslaand succes. De Vegapolis is ontwikkeld door Stichting PreventiePolis en Agis Zorgverzekeringen. Sinds de introductie van deze polis in december vorig jaar hebben al 1.000 mensen gekozen voor de Vegapolis. Mevrouw Siem-Slegers uit Huizen werd deze week ingeschreven als 1000e verzekerde en kreeg uit handen van Ira Telkamp van Agis en Niko Koffeman van de Stichting PreventiePolis een feestelijk boeket en het boek Chique vegetarisch. V-schijf De V-schijf is eind 2004 ontwikkeld in samenwerking met Goede Waar & Co voor de bewuste consument die kiest voor lekker en gezond eten zonder vlees en vis. Schadevergoeding voor serveren vlees in vliegtuig   KUALA LUMPUR – Vliegtuigmaatschappij Malaysia Airlines moet 3750 euro betalen aan een Indiase man die tijdens een vlucht vlees in plaats van een vegetarische maaltijd kreeg. Arvind Sharma, lid van de religieuze Brahmin kaste, zegt overgegeven te hebben toen hij kippenvlees kreeg geserveerd. De man had nooit eerder in zijn leven vlees gegeten. De rechter oordeelde dat Sharma recht heeft op compensatie van de vliegtuigmaatschappij voor de schok, het geestelijke leed en de vernedering die hij heeft moeten ondergaan.   Lekker eten De verleiding is groot om een lekkere hartverwarmende herfstschotel met bonen en paddenstoelen op het menu te zetten. Eerlijk gezegd doe ik dat zelf de laatste tijd ook regelmatig. Toch wil ik optimistisch blijven, tenslotte is de zomer pas begonnen. Als je deze paté op tafel zet gaat de zon vanzelf schijnen en nog makkelijk te maken ook! Courgettepaté (voorgerecht voor 6-8 personen) 500 gram courgettes 3 eieren 100 gram Griekse feta vers gemalen zwarte peper beetje zout 2 eetlepels fijn gehakte verse basilicum 2 eetlepels fijn gehakte verse munt 2 eetlepels fijn gehakte verse peterselie Rasp de courgettes op een grove rasp. Doe de rasp in een zeef, bestrooi met wat zout en laat een half uur staan. Druk er met de hand op zodat er zoveel mogelijk vocht uit komt. Klop de eieren los. Verkruimel de feta. Meng de eieren, feta en de gehakte verse kruiden door elkaar. Roer de courgetterasp erdoor en breng op smaak met peper en een beetje zout. Bekleed een cakeblik (26 cm) met bakpapier. Giet het courgettemengsel in het cakeblik en zet circa 45 minuten in een oven van 150C, tot de paté goudbruin is en stevig aanvoelt (steek er eventueel een satéprikker in, als die er schoon uit komt is de paté gaar). Laat de paté anders nog een paar minuten langer in de oven staan. Laat de paté een beetje afkoelen en haal uit de vorm. Snijd in 8 dikke plakken. Serveer met een tomatensaus. Deze paté kun je ook prima als hoofdgerecht eten. Serveer er in dat geval wat brood bij en een salade. De hoeveelheid is dan voldoende voor 2 personen. Tina de Vries, vegetarische kookcursussen & voedingsadvies

De Rode Knoop: steek hem op, en kijk dan wat hij allemaal losmaakt!

http://www.derodeknoop.be/de-rode-knoop.21.0.html

 

De Rode Knoop

Wat zit erachter?

Je hoeft geen diepgaande onderzoeken uit te voeren om het op te merken.

Mensen communiceren steeds minder met elkaar.

Zelfs al wordt er ge-smst, gemaild en gechat dat het een lieve lust is.
Spontaan een gesprek aanknopen op de bus, op straat,… gebeurt minder en minder. De oorzaak hiervan ligt veelal bij angst en onzekerheid.

Door meer spontane gesprekken te voeren kunnen mensen veel deugd beleven aan elkaar en wordt het leven gewoonweg een stuk aangenamer.

Om nog niet te spreken over de positieve sociale effecten: meer wederzijds begrip, een betere verstandhouding, meer openheid voor diversiteit en meer sociale cohesie. Los van leeftijd, sekse, sociale status, afkomst of historiek.

Hoe kunnen we een positieve beweging op gang brengen?
Bijvoorbeeld door een eenvoudig en sterk symbool. Een symbool dat de drempel om contact te leggen en een gesprek aan te knopen spontaan verlaagt.

Dat symbool is de Rode Knoop

Wat vertelt 'De Rode Knoop'?

Rood staat voor stoppen, bij mij mag je stoppen en een gesprek aanknopen. Ik sta er open voor.

• Rood is de kleur van de liefde, de vriendschap, de warmte, kortom: positieve gevoelens
• De knoop: verbindt twee delen stof die bedoeld zijn om samen te komen. Hij legt een brug, net zoals communicatie de afstand tussen mensen overbrugt.
• Meer spontane communicatie: met één voor iedereen duidelijk symbool wordt een sociale doelstelling in universele mensentaal vertaald.

Wie De Rode Knoop draagt, zegt: "Met mij mag je gerust een gesprek aanknopen. Ik luister"

Waarom De Rode Knoop?

Het idee voor De Rode Knoop is een zuiver idee, los van alle politieke, religieuze, marketing-, commerciële of liefdadigheidsbedoelingen.

De Rode Knoop is dus niet 'getint' en ook geen paraplu voor fundraising, bijvoorbeeld.

De enige doelstellingen zijn:

• bijdragen tot meer communicatie, dus tot meer begrip onder de mensen. Een positief mensgevoel. Minder angst voor elkaar, meer geloof in elkaar.
• iets laten groeien bij een breed publiek, in eerste instantie hier in Vlaanderen en op kleine schaal, maar met een brede scope.

Uiteraard staat het iedereen vrij – dus ook organisaties, bedrijven of zelfs partijen– om zich achter De Rode Knoop te scharen. Hoe meer, hoe liever.

Maar het concept op zich moet aan de basis zo zuiver mogelijk blijven.

Vandaar ook de bewuste keuze om de Rode Knoop zonder officiële sponsors te lanceren.

De Rode Knoop moet het hebben van mensen, gedragen worden (letterlijk en figuurlijk) door belangeloos enthousiasme. Mensen die geloven in communicatie en die daar, elk op hun manier, in het dagelijkse leven, ook iets aan doen. Los van een intellectualistische benadering.

Om het initiatief krachtig te lanceren, zullen wij dan ook een beroep doen op zoveel mogelijk BV's uit alle rangen en regionen. Zij krijgen als 100 eersten de Rode Knoop opgespeld, als erkenning voor hun bijdrage tot meer communicatie. Zij krijgen elk 10 Rode Knopen mee die zij verder kunnen uitdelen bij vrienden en bekenden.

100 worden er 1000… en daarna gaat De Rode Knoop op eigen vleugels de wereld in.

De Rode Knoop, een kind dat kan groeien

De Rode Knoop in een notendop

• De Rode Knoop is het geesteskind van Bart De Bondt.
• De Rode Knoop is 100% ongebonden, los van elke politieke kleur, religieuze overweging of commerciële bijbedoeling. Je draagt hem enkel uit vrije wil! 
• Het is de bedoeling om zoveel mogelijk Rode Knopen onder de mensen te brengen, op straat, op de trein of de tram, in de bib of bij de bakker, op het werk of in de vrije tijd…
• Het project werd van bij het begin ondersteund en uitgedragen door Haenen & Co communicatiebureau.
• De Rode Knoop is geselecteerd als SAM-project (VRT) met steun van de Koning Boudewijnstichting.
• De Rode Knoop is een vzw:

Hulgenrodestraat 70
2150 Borsbeek
rekeningnr. 320-0094545-40

• De Rode Knoop is een pin (button) die speciaal voor dit project werd ontworpen en geproduceerd. Je kan hem bestellen via deze site à 2 € per stuk voor handling en verzending naar het opgegeven adres
• De Rode Knoop is een project zonder enig winstgevend doel. Hij wordt ondersteund door enkele mecenassen. Elke bijdrage is dan ook van harte welkom op rekeningnr. 320-0094545-40 met vermelding De Rode Knoop: Ik ook!

Stel je voor wat 100.000 Rode Knopen kunnen doen…