Inloophuis Bie Zefke voor dak- en thuislozen Sittard-Geleen

Kokkerellen Bie Zefke (LD/De Limburger, 4 december 2008)

http://arc.mgl.x-cago.com/vw/article.do?id=DDL-20081206-01002SI007

 

 

Tijdens de kerstdagen besteed ik graag wat aandacht aan de dak- en thuislozen.

 

Het moet in december 1992 geweest zijn, toen de gemeente Sittard in een leegstaand schoolgebouw tegenover het ziekenhuis een tijdelijke nachtopvang wilde creëren voor de plaatselijke daklozen. Onze buurt (ik woonde vlakbij in een studentenhuis op de Walramstraat) was in rep en roer, want men wilde geen verslaafden en ander gespuis hebben rondhangen, en was uiteraard bezorgd om de kinderen die gebruikte drugsspuiten zouden vinden.

Met de Loesje-afdeling Sittard hebben we toen een serie van 6 affiches gemaakt en door de stad geplakt om wat weerwerk te bieden.

 

De texten waren:

 

* Verzet tegen het slaaphuis: wie bezorgt wie slapeloze nachten?

 

* Zwervers, waar maken we ons druk om? Slaap lekker schat.

 - de buurman van Loesje

 

* Pas op: bekrompenheid is ook verslavend!

 

* Een zwerver, is dat zo iemand met oude versleten kleren en een bloemetje op de hoed?

 

* Slaaphuis: kom op mensen, het is bijna kerst

 

* "CDA" - Hier is vast dat Centrum voor Drugs- en Alcoholverslaafden

 - de zwerversvriend van Loesje

(Mijn studentenkamer keek destijds uit op het provinciale kantoor van CDA Limburg.)

 

 

Aan Zefke Mols of de sympatieke Zwiebertje hadden we nog niet eens gedacht bij het bedenken van de teksten, dat had ook iets leuks kunnen opleveren.

 

Enkele jaren later, toen 'De Klup' zich van Loesje had afgescheiden, hebben we nog even een heuse dakloze als lid gehad, Michel Maas. Hij was geen zwerver, want hij had een lapje grond in Guttecoven van zijn zus beschikbaar, waar hij onder de sterrenhemel sliep en al bijna 20 jaar woonde. Hij zwierf wel door de stad op zoek naar bruikbare 'welvaartsresten', en die waren en zijn er zat. Ik heb nog een tafeltje in mijn woonkamer staan dat hij me gaf.

Michel overleed midden jaren '90 in zijn slaap te Guttecoven, waar Anne hem vond. Anne en ik zijn naar zijn begrafenis geweest in Hoensbroek, waar hij in het familiegraf is bijgezet.

 

 

Michel Maas thuis in Guttecoven, geschilderd door Anne.

 

Het slaaphuis is er gelukkig wel gekomen, en de zorgen over overlast bleken ongegrond.

Later kreeg het een definitieve plek aan de stadswal achter de Engelenkampstraat (na ook daar weer buurtverzet overwonnen te hebben). Sinds enkele jaren is er in hartje Sittard ook een inloophuis waar de daklozen overdag terecht kunnen. Verschillende kennissen van mij steken daar als vrijwilliger de handen uit de mouwen.

 

Terwijl ik dit schrijf blijkt de website van inloophuis Bie Zefke, huiskamer voor dak- en thuislozen, offline te zijn, maar ik neem aan dat hij weer terugkomt.

Het inloophuis kan altijd vrijwilligers en giften gebruiken, tel. 4512854.

 

Ik las onlangs in de krant dat de gemeente voornemens is de opvang uit te breiden naar een soort 'Leger des Heils' model zoals in Heerlen.

 

Zefke Mols heeft intussen ook een eigen Hyves gekregen (niet verwant aan het inloophuis): http://zefkemols.hyves.nl/

 

Prettige feestdagen & een vredig 2009!

 

Wouter

 

Eén Rode Zee is genoeg - Loesje tussen politiek, romantiek en ludiek

Vandaag iets over de geschiedenis van Loesje landelijk, plaatselijk en internationaal.

Loesje in Arnhem

In januari 1990 had ik een brief van Jet uit Arnhem gekregen, die onder meer mijn vragen over het landelijk van Loesje beantwoordde:
Het landelijk had 5 onbetaalde krachten en aantal losvaste medewerkers. Ze hadden een schuld van ƒ 20.000,-. [Ze kregen inkomsten - buiten de contributies van leden en afdelingen - door de verkoop van affiches, briefkaarten, boekjes, buttons, T-shirts en vanaf 1991 de scheurkalender; ook afdelingen konden hun kosten dekken door deze spullen te verkopen.]
Er waren destijds 350 aktieve leden plus 200 bulletinleden; circa 130 afdelingen (niet allemaal aktief), waarvan 1 in België (niet aktief), en 1 in Engeland (pas opgericht). [Vanaf de zomer van 1990 zou Loesje haar vleugels uitslaan over Europa - Oost en West - en de wereld.]

Het landelijk maakte elke maand een serie van 12 affiches. Daar moest wat aktueels en wat sfeervols bij zitten, en het was mooi als de teksten elkaar aanvulden en versterkten. Leden uit het hele land waren welkom om elke maand een weekend naar Arnhem te komen en te brainstormen over de nieuwe teksten en ze te selekteren. Eén van de terugkerende pijnpunten voor de leden uit het land was, dat nadat zij naar huis waren gegaan, de mensen van Arnhem de selektie vaak nog wijzigden, omdat op maandagmorgen de serie dan toch nog niet naar tevredenheid oogde. Of, zoals de critici zeiden, het 'landelijk' na vertrek van die lastige afdelingsleden de democratie kon omzeilen en alsnog hun eigen zin doen. Loesje-democratie was dat wie meer deed voor de vereniging, ook meer invloed had. 'Arnhem' rechtvaardigde zijn handelen met de jarenlange ervaring (enkelen waren nog oprichters van het eerste uur, 1983), de feedback die bij hun in de Postbus binnenkwam, en hun fulltime maar onbetaalde inzet voor Loesje.

Enkele fulltimers wilden er ook een betaalde baan van maken, en richtten later het ideële reklamebureau "Loesje en Partners" op. Bij Loesje zelf kwamen ze niet verder dan vrijstelling van sollicitatieplicht, omdat het geld altijd achter bleef bij de vele ideeën en ambities...

Kringlooppapier

Arnhem beschikte over een eigen kopieerapparaat voor de affiches. Eigenlijk wilden wij als afdeling zelf de affiches bijkopiëren, omdat we in Sittard goedkoper en op kringlooppapier konden kopiëren, maar later ook omdat we niet alle landelijke teksten sterk vonden en wilden plakken. Het landelijk wilde daar niet aan, omdat ze voor eenheid waren en vonden dat alle landelijke teksten geplakt moesten worden. Het kopieerapparaat zou onrendabel worden als niet iedereen meedeed, al boden wij aan een 'solidariteitsbijdrage' te betalen voor het apparaat c.q. de kleine afdelingen die geen eigen kopieermogelijkheden hadden.
Kringlooppapier kwam er niet door omdat sommigen in Arnhem vonden dat Loesje 'helder zwart op wit' moest zijn, en bovendien het kopieerapparaat er sneller van sleet.
Wat mij mede daaraan stak, was dat 'Arnhem' zulke dingen intern bepaalde, zonder het via het Loesje Bulletin met de leden in het land te bespreken...

Afdelingen groot en klein

Kleine afdelingen bestonden vaak uit één of meer scholieren en leunden doorgaans zwaar op het landelijk van Loesje. Grotere afdelingen bestonden vaker uit studenten, en als ze goed draaiden en veel aktiviteiten ontplooiden, namen die wel eens een wat kritischer houding aan ten opzichte van Arnhem. Zo had Utrecht ook een eigen afdelingsblad, Groningen had zich zelfs afgescheiden van Loesje en had als hoofdaktiviteit de publikatie van een kreatief blaadje (De Hunk), en Arnhem lokaal klaagde dat de 'landelijken' zelf zelden mee gingen plakken. (Dit alles uit mijn herinnering van 17 jaar later, dus mijn geheugen kan her of der wat verwarren...)

Loesje was voortgekomen uit de tegenbeweging van de jaren '70 en begin '80, en dan met name uit de kraakbeweging, die naar de smaak van de oprichters van Loesje (en van vele anderen!) een te grimmig en negatief karakter had gekregen. Men zocht aan een Arnhemse keukentafel naar een positievere en ludiekere benadering van de maatschappijkritiek, en zo werd in 1983 Loesje geboren.

De afdeling Sittard zou een politiekere en kritischere koers gaan varen, die zich harder uitsprak tegen politieke en maatschappelijke misstanden, en akties ging voeren tegen C&A, McDonald's* en auto's. Het landelijk was daar - zacht uitgedrukt - niet zo blij mee, want met die tegen-akties had Loesje nu juist willen breken. Toch was óók dat nog een deel van Loesje: zo had Arnhem samen met Dwars (GroenLinkse jongeren) een ludieke Loesje-serie tégen McDonald's gemaakt.

Ecotopia en Loesje Internationaal

De destijds in Sittard gevestigde European Youth Forest Action (EYFA) had al twee Europese bustours en twee ecologische zomerkampen georganiseerd (1988 in Sittard en 1989 de eerste echte Ecotopia in Duitsland), en na de val van het IJzeren Gordijn was de keus voor de volgende Ecotopia in augustus 1990 op Hongarije gevallen. Naast een ecologische praktijk met biologische voedsel (door Kollektief Rampenplan verzorgd), ecologische toiletten (mede door deelnemers zelf te bouwen) en basisdemocratie, waren er tal van workshops en een aantal akties gepland, o.a. tegen de McDonald's in Boedapest. Ook Loesje werd uitgenodigd (misschien was dat zelfs op mijn initiatief), en voor haar was het een ideale gelegenheid om de internationale organisatie van de grond te tillen. Op de bijgaande foto van de Loesje workshop zijn ook Ratna en ik te vinden. We zouden later nog met aktiviteiten van Loesje-Duitsland meedoen, dat helaas nooit goed van de grond is gekomen.


Ecotopia was een leerzame happening, waar ik meerdere pagina's over zou kunnen volschrijven. Behalve de brandende zon op de Hongaarse Puzta, de ellenlange groepsdiscussies om tot consensus te komen, de avonden met kampvuur, gitaar en Palinka, en de open eco-douches, is me bijgebleven hoe we zorgvuldig het afval scheidden, waarna de vuilnisdienst kwam en alles weer bijeen gooide in één vrachtwagen...
Raar was dat tijdens Ecotopia Irak juist Koeweit was binnengevallen, en er al sprake was van een dreigende oorlog, daar de VS en de Arabische buurlanden dit niet over hun kant konden laten gaan.

Kort na Ecotopia bezocht ik een Loesje weekend in Arnhem, waar dit uiteraard ook als affiche-onderwerp ter sprake kwam.

Een Rode Zee is genoeg ('... voor een romantische avond aan het strand') is een mogelijke uitleg van bovenstaand affiche, maar eigenlijk sloeg mijn tekst op de aanstaande Golfoorlog, en dat die dreigde van de Perzische Golf een tweede 'Rode Zee' te maken. De dubbele uitleg is het mooie van de tekst.

Het affiche kwam in de landelijke Loesje-serie van september 1990.

Wouter

(* NB: Ik zocht een anti-McDonald's website om naar te linken, maar wie schetst mijn verbazing? Tegenwoordig schijnt vooral extreem-rechts aktie te voeren tegen de Amerikaanse multinational!)

Mijn bet-overgrootvader was een Zittesje Sjnaak

In 1990 hebben we met de afdeling Sittard 25 lokale Loesje-affiches geplakt. Tot mijn verrassing blijken daarvan 18 op internet vermeld te worden (onder een verkeerd jaartal), op een nogal obscure website die blijkbaar in 2000 door een landelijke Loesje-medewerker werd opgezet en nadien vergeten...

In het voorjaar van 1990 hadden onder meer het scholierentrio P'lijn, Yvonne en Peter zich bij de Loesje-Sittard aangesloten. Peter bleef niet lang, maar leverde wel een reeks ludieke teksten voor de afdeling, die allemaal op de genoemde landelijke website vermeld worden.

Ik probeerde ook wat teksten te verzinnen die speciaal op de lokale Sittardse situatie van toepassing waren, wat ook het eigenlijke idee van plaatselijke affiches was.

Misschien ook Peter, maar waarschijnlijk ik, verzon:

* En wanneer stopt DSM met roken?

Dat sloeg uiteraard op de milieuvervuiling door de chemiereus in aangrenzend Geleen, maar bevatte ook een persoonlijke knipoog naar mijn eigen ongezonde nieuwe gewoonte.

Niet zozeer lokaal, maar wel op mijn persoonlijke ergernis gebaseerd was:

* Millieu-tip: om bij V&D geen plastic zak te krijgen,
kun je beter de kassa mijden

Ik ergerde me namelijk enorm aan het ongevraagd verpakken van alle aankopen in een plastic zakje, als je er niet snel bij was om te melden dat je dat niet op prijs stelde. Vandaar deze ludieke oproep tot 'proletarisch winkelen'.
Ik wil niet beweren dat het door dit affiche kwam, maar nadien heeft de Sittardse V&D ingevoerd dat de verkoper (M/V) eerst vraagt of je een zakje erom wilt. Mijn ergernis is toen verschoven naar de HEMA, die deze goede gewoonte niet overnam.

Na het vertrek van Peter kwamen er niet veel tekst-ideeën meer uit de afdeling buiten de mijne, die ook vrij sporadisch waren.

Op 19 mei 1990 ging ik samen met mijn buurmeisje Jinny en haar moeder in een bus vol aktievoerders naar Den Haag voor een landelijke manifestatie tegen de armoede. Evenals een jaar eerder bij de anti-NAVO demonstratie, had ik een zelfgemaakte poster op een sandwichbord omgehangen, waarvan ik naderhand ook een plaatselijk Loesje-affiche maakte:

* Lubbers vertegenwoordigt miljoenen:
de 90 miljoen op zijn bankrekening

Negentig miljoen gulden was dat destijds natuurlijk. Lubbers zou later nog eens gezegd hebben dat minima dan maar 'een plakje minder kaas' op hun brood moeten doen!

In juni 1990 verhuisde de Sittardse Wereldwinkel, waarbij ik nog steeds betrokken was, eindelijk van een afbraakpand naar een bijna-top lokatie op de Steenweg, iets dat ik graag via Loesje extra onder de aandacht bracht:

* Wereldwinkel Sittard op de Steenweg:
de derde wereld komt al aardig dichterbij

Het afbraakpand op de Wilhelminastraat ('school Snel'), waar we in 1990 dringend uit moesten vertrekken van de gemeente, is onlangs (in 2007!!) eindelijk verbouwd tot een appartementencomplex. De Wereldwinkel zit inmiddels in een groter pand op de Steenweg.

De volgende tekst lijkt niet lokaal, maar was het wel:

* Vraag: wat moet je met racisten doen?
Antwoord: maak ze zwart

Er stonden namelijk in het najaar van 1990 op verschillende vuilnisbakken en elektriciteitskastjes in de binnenstad Jodensterren en teksten als 'Turken dood' gekliederd, en aangezien de gemeente ze niet liet verwijderen, ben ik ze een paar keer zelf langs gegaan met zwarte verf, èn met het genoemde Loesje-affiche.

Het bovenstaande affiche uit het najaar van 1990 verwees met name naar het standbeeld uit 1984 van de Zittesje Sjnaak in Sittard, die tussen zijn benen door de tong uitsteekt naar het publiek. Ik was destijds al bezig met het uitzoeken van mijn stamboom, dus de tekst lag voor de hand!

Wouter


Ook op bijgaande foto van ArtIndex hangt er een Loesje affiche onder het beeldje; het was een ideale plakplaats!

Rinkelende kopjes, overvolle asbakken

Zoals beschreven zette ik samen met Marcel uit Weert in het najaar van 1989 de Sittardse Loesje-afdeling op, waarvoor we allebei leden gingen werven.

We kregen een klein klupje bij elkaar: daar was mijn buurmeisje in het studentenhuis Kirsten, die tevens mijn achter-achter-achter-achternichtje was (haar oma was een Brassée), haar vriendinnen Marije en Ricky, en Jacomina die ook bij Loesje-Weert had gezeten en dus Marcel kende. Drie van hen deden de Mikojel, wat voor de nodige kreativiteit garant moest staan. Marcel had ook een paar jongens van Fenix erbij gevraagd, maar die haakten na één bijeenkomst af, en hijzelf stopte ook na een paar maanden, waarna ik in januari 1990 landelijk Loesje-lid werd en contactpersoon van de afdeling Sittard.

Het verloop zou met deze scholieren en studenten groot blijven, zodat ik vrijwel elk jaar weer een ander klupje 'aanvoerde', en het moeilijk bleek om de taken goed te verdelen. Naast het plakken van de landelijke Loesje affiches, het eventueel meedoen met landelijke ludieke akties of het bezoeken van Loesje weekenden in Arnhem, was er de mogelijkheid om plaatselijke Loesje posters te maken, die inspeelden op de lokale actualiteiten en omstandigheden. Dat was althans het idee, maar onze plaatselijke affiches waren doorgaans algemeen van aard. De meeste Sittardse leden werden ook geen landelijk Loesje-lid, hoewel dat eigenlijk wel de bedoeling was.

Bovenstaande tekst was door Kirsten bedacht. Hij beschrijft vooral de sfeer en mentaliteit in het studenten- en jongeren-milieu waarin ik toen vertoefde. Kirsten was ook degene van wie ik mijn eerste joint kreeg, waaraan ik geen wiet- maar wel een rookverslaving zou overhouden. Ik heb een jaartje of twee sporadisch geblowd, maar bleef de smaak vies vinden, en ook de overige effecten waren niet onverdeeld positief.
In dezelfde periode begon ik - mede onder invloed van mijn huisgenoten - met uitgaan en alcohol drinken. Het heeft wel geholpen om me losser te maken, moet ik toegeven, maar vaak miste ik het idealisme in die kringen. Alleen vrijheid, blijheid en er op los leven is niet bevredigend voor mij. En die verslaving aan Javaanse Jongens (de tabak bedoel ik uiteraard), daar moet ik nog altijd eens vanaf komen.


De meeste andere vroege afdelingsteksten waren van mijn hand:

* Blijf niet aan de kant staan - Doe mee!
(om leden te werven; we mochten de lokale postbus van Rampenplan gebruiken op onze affiches)

* Maak elke dag een nieuw geluid
(die werd tot mijn verrukking overgenomen in de landelijke serie van februari, al maakten zij er 'iedere dag' van, en werd ook gebruikt in een kleine straat-aktie van het landelijk; hij heeft tevens in 1991 voorop de eerste Loesje-scheurkalender gestaan!)

* Heb jij soms mijn ochtendhumeur gezien?

* Ik weet wel beter dan beter te weten


Marije verzon ook een leuk affiche:

* Kom ik eindelijk de prins van mijn dromen tegen, blijkt het een prinses te zijn


Wouter

Auf die Dauer hällt keine Mauer

Na de vredesdemonstratie tegen de NAVO in april 1989, stuurde ik mijn zelfgemaakte vredesposter als tekstvoorstel op naar het landelijk van Loesje in Arnhem en vroeg gelijk om meer informatie over het muurbloempje. Ik liet daarbij vallen het jammer te vinden dat ik nooit Loesje affiches in Sittard zag hangen.

Ik werd die zomer dan ook benaderd door Marcel, voormalig lid van Loesje-Weert die nu in Sittard woonde en bij jongerencentrum Fenix aktief was. Hij stelde voor om samen een afdeling in Sittard op te zetten. (Later bleek dat hij die alleen wilde opzetten samen, en daarna stoppen.) Na al 6 jaar vrijwilligerswerk bij Wereldwinkel Sittard, een afgebroken Mikojel studie en een uitzendbaantje dat met een gebroken pols was geëindigd, was ik toe aan nieuwe uitdagingen, dus ik ging akkoord. We plakten vanaf september 1989 een paar keer samen Loesje affiches die hij uit Arnhem kreeg, en vroegen er wat jonge mensen bij. Toen dat resultaat opleverde was Marcel snel vertrokken, om zich te storten op zaken als de Sittardse "Nacht van de Poëzie", en later digitale dichter te worden. Ik werd in januari 1990 contactpersoon van de nieuwe afdeling Loesje Sittard.

Het eerste plaatselijke Loesje affiche - die hierboven dus - maakte ik op eigen houtje, nadat in de nacht van 8 op 9 november 1989 de Berlijnse muur gevallen was. "Brieffreundin Cordula" was mijn penvriendin uit Weißenfels in de DDR. Ik had haar adres een jaar eerder gekregen via een kerkelijke werkgroep die kontakten onderhield met de katholieke kerk in Weißenfels, en waarbij ook medewerkers van de Wereldwinkel betrokken waren. We hebben ruim een jaar brieven uitgewisseld, wat soms lastig ging omdat niet alles geschreven mocht worden. Ik weet niet zeker of al mijn brieven zijn aangekomen, maar tenminste één brief van Cordula werd door de censuur van de Stasi onderschept, nl. over milieuvervuiling in de DDR.

Na de val van de Muur ben ik haar gaan opzoeken. Ik kon in december 1989 in de auto meerijden met mijn oud-leraar geschiedenis van het Broekland college Pernot, diens vrouw, en pastoor Meertens van Vrangendael. We verbleven een weekend in Weißenfels, waarbij ik bij Cordula en haar zus overnachtte, en bezochten ook Leipzig.

Grote, grauwe, oude gebouwen, dat viel me het meeste op in de DDR in die sombere decemberdagen. Na de massale demonstraties in onder meer Leipzig, waarin de mensen "Wir sind das Volk" hadden geroepen, had het regime de bevolking vrijheid van meningsuiting gegeven en de grens naar het Westen opengesteld, in navolging van buurland Tsjecho-Slowakije, waarlangs Oostduitsers in de voorgaande maanden op grote schaal naar West-Duitsland waren gevlucht. Maar het regime zat wel nog in het zadel met alle instituties, functionarissen en symbolen van het socialisme dat ik als 'staatskapitalisme' kenmerkte: de staat als bezitter van de productiemiddelen grond en kapitaal en uitbuiter van de arbeiders, die geen daadwerkelijke inbreng hadden, ondanks de propaganda over "Volkseigene Betriebe".

Er was hoop, er waren verwachtingen, en er was twijfel en onzekerheid. Er werd een verhit debat gevoerd over de toekomst van de DDR: "Die Zeit ist reif für Träume!", las ik op een plakkaat in Leipzig. Het bepleitte een nieuwe Oost-Duitse staat met zelfbeschikking voor de inwoners na 45 jaar Russische overheersing, en geen uitverkoop aan het Westen, waarbij ze tot kolonie met nieuwe overheersers gemaakt zouden worden. "Keine Wiedervereinigung! Denn dann wechseln nur die Herren!"

De meerderheid besliste echter anders, en op 3 oktober 1990 werden Oost- en West-Duitsland herenigd. De economie ging op de fles, de werkloosheid werd massaal, miljoenen Oostduitsers vertrokken naar het Westen, rechts-extremisme groeide en de "Ostalgie" kwam op. In mijn linkse idealisme had ik liever een nieuwe, sociale DDR gezien dan een annexatie door de kapitalistische BRD. Of dat realistisch was geweest, weet ik niet. Zeker is wel dat de hereniging veel te snel werd doorgevoerd, en de sociale prijs hoog was.

In 1990 is Cordula verhuisd naar Bamberg in West-Duitsland, waar ze een baantje vond in een boekhandel, en kwam onze correspondentie ten einde.

Wouter

Maak eens een vredesbeweging

Het was nog vóór de tijd van internet*: in 1989 bestond de NAVO 40 jaar, en voor de vredesbeweging was dat een gelegenheid om massaal in Brussel te gaan demonstreren.

Ik was onderdeel van die vredesbeweging sinds ik aan de grote demonstratie tegen de kruisraketten in Amsterdam had meegedaan - in november 1981 ja (ik was toen 16 jaar). In oktober 1983 volgde de minstens even grote demonstratie in Den Haag, en vanaf die tijd nam ik ook geregeld deel aan de Stiltekring die elke donderdagavond van half 8 tot 8 uur op de Markt in Sittard werd gehouden. Ik werd lid van de vredesgroepen Sittard-Nieuwstadt en Schinnen, en in 1985 haalde ik voor het Volkspetitionnement handtekeningen op in Schinnen.

Toen die 3,7 miljoen handtekeningen niet hielpen om het kabinet Lubbers op andere gedachten te brengen omtrent het plaatsen van kruisraketten, zakte de beweging langzaam in. Door een verdrag tussen de VS en Sovjet-Unie in 1987 ging de plaatsing uiteindelijk toch niet door (lees ik op Wikipedia - niet dat ik dat zelf nog allemaal zo precies weet!).

Affin, april 1989 was bij mijn weten de laatste grote demonstratie van de (toenmalige) Vredesbeweging. We togen met een bus naar Brussel, en ik had bij een tekening uit het "Knuffelboekje" een passende leus verzonnen, waarvan ik bovenstaande poster maakte die ik op een sandwichbord met me meedroeg tijdens de demonstratie.

Het was mijn eerste eigengemaakte "Loesje affiche" sans la lettre. De poster girl uit Arnhem kende ik al jaren via de krant, maar ik wist nog niet dat ik een paar maanden later haar Sittardse afdeling zou gaan oprichten...

Wouter


* Jongere lezers zullen met de ogen knipperen bij de vetgedrukte woorden in bovenstaande tekst. Ik moet ze teleurstellen: de geschiedenis van de vredesbeweging schijnt nog niet on-line te staan (maar ze was daarom niet minder reëel!).
Jullie zullen het moeten doen met de vooralsnog beknopte beschrijvingen op Wikipedia, of op rommelmarkten moeten zoeken naar boekjes uit die tijd. (Er zijn van de grote demonstraties mooie fotoboeken verschenen!) Of vraag anders je ouders eens.

Jeetje, wat ben ik oud geworden!