vrijdag 29 augustus 2008

Typische beelden van de 21ste eeuw





 
Als ik geen tijd heb om iets voor mijn blog te schrijven of te zoeken (en bij mij thuis is het momenteel een gekkenhuis - zou het aan de bewoner liggen?!), kan ik gelukkig nog op anderen rekenen om me af en toe iets geschikts toe te mailen. Voorgaande afbeeldingen mocht ik wederom van mijn broer ontvangen.
 
Spreken ze voor zich?
 
CGI is "Computer Generated Image", zeg maar digitale animatie in plat Hollands, en de bijbehorende bedelaar is zo'n booswicht (wat klinkt dat lekker ouderwets!) uit Battlestar Gallactica; cylons worden ze dacht ik genoemd.
 
De 'monitor' is een eigenlijk wat flauwe maar toch leuke woordspeling.
 
De bumpersticker is typisch Amerikaans in méér dan 1 opzicht.
 
De pictogrammen met de 3 poppetjes, mag ik dat typisch Joodse humor noemen? Laat ik het maar houden op typisch Israëlische humor... ;-)!
 
 
Wouter
 
 


dinsdag 19 augustus 2008

Holocaust overlevende vecht voor teruggave aquarellen

 
Onderstaand verhaal ontving ik via mijn broer. Wie Dina wil steunen kan het Auschwitz Museum mailen of schrijven, de contactinfo is hier. (De zoekfunctie op de website lijkt niet te werken.)
 
Joe Kubert en Stan Lee zijn overigens beiden van Joodse afkomst, Neal Adams (zijn naam wordt hieronder verkeerd gespeld) niet.
 
Wouter
________________
 
 
Neal Adam, Joe Kubert en Stan Lee zijn drie tenoren in de comicwereld. Ze bundelden hun krachten om het schrijnende verhaal van holocaustoverlevende Dina Gottliebova Babbitt te vertellen en het museum van Auschwitz te overhalen haar aquarellen eindelijk te overhandigen. Het museum weigert tot op de dag van vandaag toe te geven. Een petitie uit 2006 van 450 striptekenaars en cartoonisten maakte niet het verschil.
 
Dina overleefde twee jaar in het concentratiekamp van Auschwitz-Birkenau door aquarelportretten te tekenen voor de wrede nazidokter Jozef Mengele. Haar kleurenportretten moesten de nazi's helpen om de huidskleur van zigeuners te herkennen. Een deel van haar schilderijen overleefde eveneens het kamp. Vandaag zijn zeven ervan in het bezit van het Auschwitz-Birkenau Memorial en Museum in Polen.
 
Dina is er 85, woont in Californië en wacht vastberaden, met geduld en hoop tot ze eindelijk haar werken in bezit krijgt. Het is de tweede strijd die ze in haar leven moet vechten. In een e-mail aan The New York Times liet ze het volgende weten: "Ik ben een totaal wrak. Ik voel me net zo hulpeloos als toen ik nog in het kamp zat. Totaal machteloos". Haar verhaal werd door Adam, Kubert en Lee in een zes pagina's tellende comic gegoten. Je kan het hier downloaden als pdf-document.
 
Neal Adam (die de comicreeks Batman uit het slop hielp na de campy tv-reeks uit de jaren zestig) tekende alles. Joe Kubert (wier carrière van de jaren veertig tot nu uitstrekt met medewerking aan zowat elke superheld) hielp alles in inkt zetten terwijl Stan Lee (zowat de succesvolste comicscenarist aller tijden met The Hulk, X-Men, Spider-Man, Fantastic Four en vele anderen als wapenfeiten) de introductie schreef. Het scenario van het verhaal zelf is van de hand van Rafael Medoff, directeur van de David S. Wyman Institute for Holocaust Studies dat zich over de zaak-Babbitt buigt. Medoff en Adams hebben de comicidee voorgelegd aan de twee grootste uitgeverijen, DC Comics en Marvel, maar er is nog geen akkoord. In 2006 kwamen de twee heren een eerste keer in contact toen een petitie, waarop uiteindelijk 450 internationale comicartiesten en cartoonisten hun handtekening plaatsten, bij Adams terechtkwam. Op zijn tiende verbleef hij in Duitsland omdat zijn vader er als soldaat was gestationeerd. Op school zag hij wat de holocaust betekende en hij werd er niet goed van.
 
In 2003 maakte Kubert de graphic novel Yossel: April 19, 1943 waarin hij ervanuit ging hoe zijn leven eruit zou zien mocht zijn familie in 1926 Polen niet had verlaten. In de strip moeten Yossel (Kuberts alter ego) en zijn familie zien te overleven in het getto van Warschau. Als getalenteerd artiest genoot Yossel een voorkeursbehandeling van de Duitsers. De graphic novel werd door critici de hemel ingeprezen, maar Kubert beweerde achteraf dat het de vergelijking niet kan doorstaan met Dina's ware verhaal. "Haar talent om te schilderen en tekenen redde letterlijk haar leven en dat van haar moeder", zei hij er over.

Sneeuwwitje in Auschwitz
 
In haar jeugd in Brno, Tcjechoslovakije, tekende Dina Mickey Mouse en Donald Duck na. Met haar moeder Johanna belandde ze in 1943 in het kamp van Auschwitz. Ze was toen negentien. Op een muur van een barak voor kinderen schilderde ze een tafereeltje uit Walt Disney's tekenfilm Sneeuwwitje die ze zelf zeven keer had gezien. De kinderen vroegen naar meer. Ze wilden de zeven dwergen zien en enkele dieren. Door te schilderen voelde ze zich meer op haar gemak, menselijker.
 
In februari 1944 kwamen haar schilderijen in de belangstelling van kampdokter Jozef Mengele die gruwelijke experimenten op geselecteerde gevangenen uitvoerde. Hij was niet tevreden met de foto's die hij liet maken van zigeuners die moesten dienen om hun genetische inferieuriteit aan te tonen. Mengele verlangde van haar aquarelschilderijen om de kleurtonen van de donkere huidskleuren beter te vatten. Dina stemde toe op voorwaarde dat het leven van haar moeder gespaard bleef. De anderen die met haar werden opgepakt, belandden in de gaskamer. Resultaten van Mengeles experimenten (waaronder een doormidden gesneden hart) moest ze ook schilderen. 
 
Na de bevrijding van het kamp in 1945 verhuisde ze naar de Verenigde Staten waar ze zeventien jaar als assistent-animator werkte voor verschillende animatiestudio's, MGM en Warner Brothers incluis. Ze hielp er onder meer Daffy Duck en Speedy Gonzalez animeren. Ze trouwde tevoren in Praag met Arthur Babbitt die toevallig de hoofdanimator was van Dopey... een van de zeven dwergen uit Sneeuwwitje. In 1962 kwam het evenwel tot een scheiding. Haar hele verhaal (in het kort) kan je dus als comic lezen in deze pdf.

Museum geeft niet toe
 
In 2001 liet het Auschwitz-museum in een officiële verklaring weten dat het in 1963 zes van Dina's originele portretten had gekocht van een andere overlevende. Een zevende verwierf het museum in 1977. In 1973 nodigde het museum Dina uit de portretten als de hare te identificeren. Bij aankomst in Polen had ze een grote koffer bij om haar schilderijen in op te kunnen bergen en mee te nemen naar huis. Maar een aanbod om ze terug te krijgen, kwam er niet. Het museum argumenteerde dat de portretten belangrijke bewijzen zijn van de genocide en deel uitmaken van het cultureel werelderfgoed. Op een ander ogenblik beweerde de directeur van het museum zelfs dat Mengele eigenlijk de rechtmatige eigenaar was.
 
Dina liet niet af. Politici, de media en artiesten steunden haar zaak. In 1997 stond ze een laatste keer aan de deur van het museum in gezelschap van een televisieploeg van NBC's Today Show. In 2002 werd de zaak in het House of Representatives bekeken om een resolutie af te dwingen waardoor de overheid er zich mee kon bemoeien. In 2006 werd de zaak bepleit voor het Congres. Maar het museum bougeerde niet. Er werd ook te weinig druk uitgeoefend van de Amerikaanse overheid op het door de Poolse overheid ondersteunde museum.
 
Vooral bij comicartiesten vindt ze gehoor. In de VS vochten velen zelf al een decennialange strijd voor de overhandiging van originelen die uitgevers tot de jaren zeventig als hun bezit beschouwden of voor een betaling die overeenkomt met behaalde successen.
Met de
comic proberen de auteurs voor een zoveelste keer de Poolse overheid of het museum te doen buigen.

 
(Bron: George Gene Gustines — The New York Times, 8 augustus 2008)
 
 

vrijdag 8 augustus 2008

Anja Meulenbelt over communistisch China en Mao

 
Ik doe eens iets geks, en plaats hieronder een stukje van Keesjemaduraatje, waarin hij commentaar levert op een boek van Anja Meulenbelt uit 1982. Ik werd hierop geattendeerd door een comment op Ratna's IMO blog.
 
Een ouwe koe wellicht (niet Anja, maar haar boek ;-), maar ik heb enorm de pest gekregen aan Meulenbelt, aan haar arrogantie, simplisme en valse voorstelling van zaken in het Israëlisch-Palestijnse conflict. Haar "Schillen van de ui" uit 1984 maakte in mijn studententijd wel indruk op me, maar ik vraag me af hoe ik het zou vinden als ik het nu herlas? Kan het zoveel beter zijn dan het boek waaruit hieronder ontluisterend geciteerd wordt? Het stamt uit dezelfde periode!
 
Ik heb mij in mijn jeugd ook wel te veel laten meeslepen door de idealen en dromen van de linkse beweging, maar zulke enorme oogkleppen heb ik nooit gedragen. En zij was destijds toch al een volwassen en ervaren vrouw?
 
De citaten spreken voor zich; daar is geen woord Chinees bij...
 
 
Wouter
_________________
 

7 augustus 2008

Anja haar grote voeten

Door Keesjemaduraatje

Nu mijn vrouw twee weken in Duitsland bivakkeert en ik me van alles heb voorgenomen te doen, in en om het huis, loopt het toch weer anders dan verwacht. Op het werk heb ik opeens heel veel werk, vanwege een offerte voor een grote bezorgdienst. Een date met een meisje van school, vroeger dan, werd afgezegd. Ik heb hoofdpijn. Daar komt bij dat ik het boek "Kleine voeten, grote voeten" van Anja Meulenbelt, waar zoveel over te doen is, nu eens wilde lezen en bespreken op dit buitengewoon zeikerige en negatieve weblog. Zijn jullie er nog?

Jongen_met_buffel_in_rijstveld De Olympische Spelen worden geopend en dat is het juiste moment om het boek "Kleine Voeten, Grote Voeten" te bespreken. En ik heb nog maar 85 bladzijdes gelezen. Is dat fair om een boek te bespreken waarvan je nog maar zo weinig gelezen hebt? Er is al zo vaak een citaat uit dat boek op het internet gezet, dat ik het vermoeden krijg dat alle recensenten vóór mij, ook slechts een paar bladzijdes gelezen hebben. Je komt er niet doorheen. Het is van een dermate valsheid, leugenachtigheid en dom geneuzel, dat zelfs een extreem-links iemand met het hart echt op de goede plaats zou zeggen: "Nee, laat maar"

Voor de liefhebbers hieronder alvast een paar citaten:

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, citeer ik letterlijk wat Anja Meulenbelt in 1982 over voorzitter Mao, God zij zijn ziel genadig, schrijft:

Bladzijde 118
"Een mooi voorbeeld van de nogal feministische houding van sommige jonge communistische mannen was Mao zelf. Een van zijn vroegste geschriften gaat over zijn verontwaardiging over de veel voorkomende zelfmoord van vrouwen"

Eigenlijk had ik het boek al meteen weer weg kunnen leggen, maar ik had het per ongeluk op bladzijde 118 opgeslagen en las al meteen dat Anja eigenlijk van mening is dat Mao Tse Tung, de moordenaar van miljoenen mensen, een zachtaardige bijna feministische man is. Ik hoef hier hopelijk geen commentaar op te geven.

Bladzijde 16
"Shaukeiwan (Hongkong) is een van de wijken waar al lang geleden vluchtelingen uit de Volksrepubliek zich hebben gevestigd, gevlucht uit angst voor het communisme. Soms 'intellectuelen', beter geschoolde mensen die bang waren dat hun bestaan er met de nieuwe arbeidsindeling en inkomensverdeling op achteruit zou gaan, of die te weinig vrijheid kregen voor hun opvattingen, hun manier van leven"

Het venijn zit hem in de aanhalingstekens bij "intellectuelen" en in het in een hoek zetten van de critici. Eigenlijk willen ze gewoon rijker zijn dan de rest. Er staat niet heel expliciet dat ze het met de Chinese communisten eens is, maar uit de context blijkt dat ze de tegenstanders a-sociaal vindt.

Bladzijde 25
"Andere mensen zijn al zo gedesillusioneerd of cynisch dat ze, even emotioneel, alleen nog maar de fouten willen zien, en niet meer wat er wél bereikt is"

Daar constateer ik uit, dat Anja Meulenbelt wel op de hoogte was van de kritiek en dat ze ook wist dat de Culturele Revolutie is mislukt en dat de regering van China dat zelfs heeft toegegeven, maar dat ze de mensen in Nederland die dat opschrijven nog een trap nageeft en dat ze zelf denkt dat er veel bereikt is in het communistische China.

Bladzijde 65
Anja heeft zich op de mouw laten spelden, dat de verkeersagenten in China geen boetes uitdelen, maar het van hun overredingskracht moeten hebben. Miljoenen mensen verhongerd of uitgemoord. Honderduizenden in werkkampen of gevangenis. Maar Anja gelooft zoiets.

Bladzijde 26
"Er blijken net zoveel China's te zijn als er mensen zijn die erover schrijven. In sommige van die China's is het communistische ideaal ongeveer verwezenlijkt, andere China's zijn eigenlijk niet meer dan uitgebreide strafkampen voor miljoenen mensen"

Daar zie je dus aan dat Anja het zelf allemaal niet weet en denkt dat het er maar vanaf hangt hoe je het bekijkt. Terwijl de Bende van Vier in die tijd toch echt al ontmaskerd was en Anja beter had kunnen weten.

Op bladzijde 28 maakt Anja het nog bonter en geeft zelfs toe dat er door het beleid van Mao miljoenen doden zijn gevallen, maar ze zegt heel koel: "...(die mensen) vergeten  hoeveel slachtoffers de Industriele Revolutie een eeuw geleden hier heeft gemaakt"

Bladzijde 45
Anja is erg blij als ze een man de was ziet ophangen en constateert dat de "rolpatronen" in China al aan het veranderen zijn.

Bladzijde 46
"..toch komen steeds dezelfde emoties op als ik een een jongen achter een waterbuffel zie, of een meisje met een kind op haar rug in en draagband en een schoffel in haar hand; een vanzelfsprekende band met de natuur die wij kwijt zijn, en die we met moeite herstellen in onze vrije tijd"
...
"Ik bedenk me opeens dat het, sinds ik in de Volksrepubliek ben, niet meer stinkt, zoals in Hongkong"

Bladzijde 49
Ik zie nooit  de nauwelijks ingehouden agressie, de ontevreden trek om de mond, het werken met ellebogen, al die zaken die bij ons zoveel voorkomen"

Bladzijde 58
Communisme betekent volgens Anja dat iedereen te eten heeft.

Bladzijde 66
Volgens Anja is één van de voordelen van het communistische China dat ze nergens sexistisch aangestaard wordt.

Op bladzijde 84 wordt dan wel min of meer tussen de regels toegegeven dat de provincie Sichuan het meest te lijden heeft gehad onder de Culturele Revolutie en dat dat komt doordat "de nieuwe maatregelen te snel werden doorgevoerd" . Anja Meulenbelt heeft dus terwijl dit boek werd geschreven tusen 1980 en 1982 nog steeds het licht niet gezien en denkt dat als de "Maatregelen" iets langzamer zouden zijn doorgevoerd, dat dan alles in orde zou zijn geweest.

Dat was het dan voor vandaag. Lekker slapen en morgen gezond weer op om de arbeidsproductiviteit te verhogen en het plan, zoals vastgesteld op het 46ste partijcongres, in volle omvang en naar tevredenheid te realiseren.