Dit meesterlijke stukje sarcasme van Daniel T. Boom stond op 5 mei jl. in 'Letter en Geest' van Trouw.
Ik kende het al uit Het Vrije Volk, waar hij het in februari op had gepubliceerd, maar de her-publicatie in Trouw was me ontgaan omdat ik toen door Israël reisde.
Natuurlijk vielen de linkse activisten vervolgens in viervoud over hem heen. Keesjemaduraatje werd vrolijk van alle ophef.
Intussen wacht ik nog even af of GroenLinks zich gaat uitspreken voor het boycotten van 'Apartheidstaat' Israël (zie de laatste 2 GL Magazines), want ik ben al ruim een jaar in dubio of ik lid moet blijven van deze club. Bij voorkeur werd ik weer plaatselijk lid zoals 10 jaar geleden, maar het plaatselijke lidmaatschap schijnt inmiddels afgeschaft te zijn :-(
Wouter, al enkele jaren zwevend GL-lid
______________________________________________________
Iedereen houdt van dode Joden
Daniël Teeboom
Trouw
5 mei 2007
Levende Joden worden veel minder bewonderd dan dode Joden, zeker door linkse mensen, beweert Daniël Teeboom. Hij kan het weten, als levende Jood. "Ik dacht bij mezelf: wat jammer toch dat ik geen dode Jood ben, dan hield iedereen hier van mij."
Zolang ik me kan herinneren zijn dode joden populair. Waarom precies weet ik niet, zelf heb ik meer wat met levende joden. Een vreemde smaak misschien, want veel mensen vinden levende joden maar niks. Dode joden daarentegen worden door vrijwel iedereen bewonderd. Er zijn zelfs speciale feestdagen waar ieder jaar weer herdacht wordt dat er zo veel dode joden zijn. Ook worden er veel sympathieke films en boeken over dode joden gemaakt, die bovendien ook nog eens goed worden verkocht (de boeken en de films, niet de dooie joden). Levende joden zijn als onderwerp voor een film of boek wat minder populair en komen meestal alleen negatief in beeld. Tenzij het over levende joden gaat die bezwaar maken tegen andere levende joden, zoals Hajo Meyer van Een Ander Joods Geluid.
Hajo Meyer zag ik een poosje geleden op een bijeenkomst, georganiseerd door de SP en Groen Links, waar hij samen verscheen met Dyab Abu Jahjah. Het was een soort mini-Wansee conferentie, maar dan in Amsterdam, waar men zich bezig hield met wat er moest gebeuren met de joden in Israël. Aan de deur stonden twee heren dvd's met 9/11 samenzweringstheorieën uit te delen en binnen riep Hajo Meyer tegen iedereen die een kwartje in hem gooide dat hij zich zo schaamde. Hij schaamde zich voor Israël, hij schaamde zich voor de steun die het kreeg van Amerika en hij schaamde zich in het bijzonder voor de vriendschappelijke banden tussen Israël en Nederland.
Abu Jahjah vertelde het dankbare publiek, dat bijna volledig bestond uit autochtone blonde Hollanders, dat er nooit vrede mocht worden gesloten met Israël. De Zionisten moesten tot de dood worden bestreden: geen vrede, geen twee staten, geen dialoog. Luid applaus. Hajo Meyer glunderde. Een dame uit het publiek stond op en sprak de beide heren toe. Ze was zo blij dat ze dankzij Hajo Meyer en zijn vriend Abu Jahjah, niet meer hoefde na te denken over vrede tussen Israël en Palestina. Ze kon zich nu, met de zegen van een jood, geheel concenteren op de vernietiging van de joodse staat. Gejuich was haar deel. Blijkbaar denken mensen er graag aan hoe je levende joden dood kunt krijgen. Ik probeerde een glimp op te vangen van meneer Meyer en dacht bij mezelf: "wat jammer toch dat ik geen dooie jood ben, dan hield iedereen die hier zit van mij". Maar ja, ik ben te laat geboren om in aanmerking te komen voor die eer en er zitten bovendien allemaal akelige nadelen aan. Desondanks: alle lof voor dode joden.
Levende joden worden veel minder bewonderd dan dode joden, zeker door linkse mensen. Daar heb ik wel begrip voor. Neem bijvoorbeeld Amerika waar, zo laat ik mij vertellen, de 'rijke joodse lobby' de dienst uitmaakt. Dat is heel erg en heeft allerlei verschrikkelijke gevolgen zoals Seinfeld en AIPAC, om maar wat te noemen. En dan heb je natuurlijk ook nog Israël waar er niet alleen heel veel niet-dooie joden rondwandelen, maar waar ze ook nog eens de meerderheid vormen. Een onnatuurlijke situatie, waar snel wat aan moet worden gedaan. Maar, zo hoor ik vaak, de levende joden moeten niet zo zeuren over antisemitisme, als men hen uit deze onnatuurlijke situatie probeert te redden door ze te veranderen in de immens populaire dooie joden. Het is oneerlijk om antizionisten uit te maken voor antisemieten. Antisemitisme is namelijk slecht, omdat het 't doel heeft bereikt. Dat doel was, om die aardige man met die snor aan te halen, de vernietiging van het joodse ras in Europa. Joden behoren weliswaar niet tot een specifiek ras, maar een kniesoor die daar op let. Vernietigd zijn ze toch.
Antizionisme is echter in orde, net zoals het antisemitisme dat ooit was vóór de Holocaust. Dat komt omdat het doel van het antizionisme, de vernietiging van de joden in Israël, nog niet is bereikt. Bovendien, de Duitsers konden in 1933 niet weten wat de Nazi's allemaal van plan waren maar de antizionisten maken van hun genocidale plannen geen geheim. Daarom is het antizionisme erg fatsoenlijk en het antisemitisme niet. Het antisemitisme is na de Holocaust gereduceerd tot de haat voor dode Joden, zoals het beschilderen van grafzerken en dat mag niet want dode joden zijn fantastisch. Daarentegen staat antizionisme voor de haat voor de nog in leven zijnde joden en dat is natuurlijk begrijpelijk. Levende joden pesten de Palestijnen door hardnekkig in leven te blijven. Palestijnen doen hun best en blazen zich, als ze de kans krijgen, zo nu en dan in Israëlische bussen op. Komen ze er niet bij, dan bestoken ze de joden met rakettetjes maar eerlijk gezegd schiet dat niet erg op. In ieder geval, ze creëren zo dode joden, en dode joden zijn, zoals iedereen weet, grandioos. Geen wonder dat Palestijnen in bepaalde kringen net zo geliefd zijn als dode joden.
Pas als er een einde is gemaakt aan Israël zal ook het antizionisme een vies smaakje krijgen, want er is geen enkele reden om aan te nemen dat als de machtsverhoudingen veranderen dat niet zal gepaard gaan met veel geweld. Vervolgens krijgen we dan 60 jaar geweeklaag over de dooie Joden van Israël en blijven alleen nog de levende joden in Amerika over. Maar niet getreurd, daar vinden we ook wel een gepaste oplossing voor.
5 mei 2007
Levende Joden worden veel minder bewonderd dan dode Joden, zeker door linkse mensen, beweert Daniël Teeboom. Hij kan het weten, als levende Jood. "Ik dacht bij mezelf: wat jammer toch dat ik geen dode Jood ben, dan hield iedereen hier van mij."
Zolang ik me kan herinneren zijn dode joden populair. Waarom precies weet ik niet, zelf heb ik meer wat met levende joden. Een vreemde smaak misschien, want veel mensen vinden levende joden maar niks. Dode joden daarentegen worden door vrijwel iedereen bewonderd. Er zijn zelfs speciale feestdagen waar ieder jaar weer herdacht wordt dat er zo veel dode joden zijn. Ook worden er veel sympathieke films en boeken over dode joden gemaakt, die bovendien ook nog eens goed worden verkocht (de boeken en de films, niet de dooie joden). Levende joden zijn als onderwerp voor een film of boek wat minder populair en komen meestal alleen negatief in beeld. Tenzij het over levende joden gaat die bezwaar maken tegen andere levende joden, zoals Hajo Meyer van Een Ander Joods Geluid.
Hajo Meyer zag ik een poosje geleden op een bijeenkomst, georganiseerd door de SP en Groen Links, waar hij samen verscheen met Dyab Abu Jahjah. Het was een soort mini-Wansee conferentie, maar dan in Amsterdam, waar men zich bezig hield met wat er moest gebeuren met de joden in Israël. Aan de deur stonden twee heren dvd's met 9/11 samenzweringstheorieën uit te delen en binnen riep Hajo Meyer tegen iedereen die een kwartje in hem gooide dat hij zich zo schaamde. Hij schaamde zich voor Israël, hij schaamde zich voor de steun die het kreeg van Amerika en hij schaamde zich in het bijzonder voor de vriendschappelijke banden tussen Israël en Nederland.
Abu Jahjah vertelde het dankbare publiek, dat bijna volledig bestond uit autochtone blonde Hollanders, dat er nooit vrede mocht worden gesloten met Israël. De Zionisten moesten tot de dood worden bestreden: geen vrede, geen twee staten, geen dialoog. Luid applaus. Hajo Meyer glunderde. Een dame uit het publiek stond op en sprak de beide heren toe. Ze was zo blij dat ze dankzij Hajo Meyer en zijn vriend Abu Jahjah, niet meer hoefde na te denken over vrede tussen Israël en Palestina. Ze kon zich nu, met de zegen van een jood, geheel concenteren op de vernietiging van de joodse staat. Gejuich was haar deel. Blijkbaar denken mensen er graag aan hoe je levende joden dood kunt krijgen. Ik probeerde een glimp op te vangen van meneer Meyer en dacht bij mezelf: "wat jammer toch dat ik geen dooie jood ben, dan hield iedereen die hier zit van mij". Maar ja, ik ben te laat geboren om in aanmerking te komen voor die eer en er zitten bovendien allemaal akelige nadelen aan. Desondanks: alle lof voor dode joden.
Levende joden worden veel minder bewonderd dan dode joden, zeker door linkse mensen. Daar heb ik wel begrip voor. Neem bijvoorbeeld Amerika waar, zo laat ik mij vertellen, de 'rijke joodse lobby' de dienst uitmaakt. Dat is heel erg en heeft allerlei verschrikkelijke gevolgen zoals Seinfeld en AIPAC, om maar wat te noemen. En dan heb je natuurlijk ook nog Israël waar er niet alleen heel veel niet-dooie joden rondwandelen, maar waar ze ook nog eens de meerderheid vormen. Een onnatuurlijke situatie, waar snel wat aan moet worden gedaan. Maar, zo hoor ik vaak, de levende joden moeten niet zo zeuren over antisemitisme, als men hen uit deze onnatuurlijke situatie probeert te redden door ze te veranderen in de immens populaire dooie joden. Het is oneerlijk om antizionisten uit te maken voor antisemieten. Antisemitisme is namelijk slecht, omdat het 't doel heeft bereikt. Dat doel was, om die aardige man met die snor aan te halen, de vernietiging van het joodse ras in Europa. Joden behoren weliswaar niet tot een specifiek ras, maar een kniesoor die daar op let. Vernietigd zijn ze toch.
Antizionisme is echter in orde, net zoals het antisemitisme dat ooit was vóór de Holocaust. Dat komt omdat het doel van het antizionisme, de vernietiging van de joden in Israël, nog niet is bereikt. Bovendien, de Duitsers konden in 1933 niet weten wat de Nazi's allemaal van plan waren maar de antizionisten maken van hun genocidale plannen geen geheim. Daarom is het antizionisme erg fatsoenlijk en het antisemitisme niet. Het antisemitisme is na de Holocaust gereduceerd tot de haat voor dode Joden, zoals het beschilderen van grafzerken en dat mag niet want dode joden zijn fantastisch. Daarentegen staat antizionisme voor de haat voor de nog in leven zijnde joden en dat is natuurlijk begrijpelijk. Levende joden pesten de Palestijnen door hardnekkig in leven te blijven. Palestijnen doen hun best en blazen zich, als ze de kans krijgen, zo nu en dan in Israëlische bussen op. Komen ze er niet bij, dan bestoken ze de joden met rakettetjes maar eerlijk gezegd schiet dat niet erg op. In ieder geval, ze creëren zo dode joden, en dode joden zijn, zoals iedereen weet, grandioos. Geen wonder dat Palestijnen in bepaalde kringen net zo geliefd zijn als dode joden.
Pas als er een einde is gemaakt aan Israël zal ook het antizionisme een vies smaakje krijgen, want er is geen enkele reden om aan te nemen dat als de machtsverhoudingen veranderen dat niet zal gepaard gaan met veel geweld. Vervolgens krijgen we dan 60 jaar geweeklaag over de dooie Joden van Israël en blijven alleen nog de levende joden in Amerika over. Maar niet getreurd, daar vinden we ook wel een gepaste oplossing voor.
Zopas verscheen mijn nieuw boek 'Pius XII en de vernietiging van de Joden' (uitegeverij Houtekiet/Atlas). Daarin ga ik in op het eeuwenoude antisemitisme van de christelijke kerken. Mijn boek begint met het volgende citaat van Elie Wiesel: ‘Bepaalde christenen houden slechts van de Jood aan het kruis; en als hij er niet aanhangt, kennen ze geen rust voordat hij erop vastgenageld is.’
BeantwoordenVerwijderen