dinsdag 25 januari 2011

NIOD - Mag het weer gewoon over de oorlog gaan?

 
Dit interessante interview had ik al in De papieren Pers gelezen en ik zag nu dat het ook online staat. Ik ben het op de meeste punten wel eens met mevrouw Schwegman. Herdenken van de oorlog en de Holocaust blijft belangrijk, en dit wordt steeds meer vertroebeld door er allerhande andere oorlogen en conflicten bij te halen en die te vergelijken of zelfs op één lijn te stellen.
 
Zie ook het boek "Kanttekeningen bij de Holocaust" dat a.s. donderdag 27 januari uitkomt bij gelegenheid van de Auschwitz herdenking.
 
In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd, is antisemitisme nog steeds niet verdwenen, en lijkt zelfs weer toe te nemen:
 
Wat een "Godwin" is, wist ik trouwens ook niet, maar het fenomeen heb ik helaas vaak genoeg gezien op internet "discussies"...

 
Wouter
_______________
 
 
NIOD 'Ik heb geen idee wat een Godwin is'

Mag het weer gewoon over de oorlog gaan?

Door: Kustaw Bessems
Gepubliceerd: woensdag 19 januari 2011 22:42
Update: donderdag 20 januari 2011 09:38

NIOD-directeur Schwegman verzet zich tegen de 'nivellering' van de Tweede Wereldoorlog. 'Kleinkinderen verlangen naar overzichtelijkheid.'

Weet u wat een 'Godwin' is?

'Ik vrees van niet.'

De wet van Godwin?

'Nee, nee.'

Ze is niet bepaald een internetbeest dus, Marjan Schwegman (60), nu vier jaar directeur van het NIOD: Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies. De genoemde 'wet' is in 1989 geformuleerd door de Amerikaanse internetjurist Mike Godwin. Hij stelde: 'Naarmate online discussies langer worden nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi's of Hitler één.' In populair taalgebruik worden vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog – ook níet online – nu al gauw 'Godwins' genoemd. En ze mag de term dan niet kennen, van het fenomeen weet Schwegman al te goed. Opverend: 'Die vergelijkingen worden veelvuldig gemaakt!'

'Ik houd dat in de gaten', zegt ze op haar werkplek aan een Amsterdamse gracht. 'Wij worden er ook over gebeld. Dan krijgen we bijvoorbeeld de vraag of Job Cohen gelijk heeft met zijn vergelijking tussen de positie van de joden in de jaren dertig en de moslims nu. Maar we gaan daar niet op in. Dat doen we alleen als iemand aperte feitelijke onjuistheden debiteert. Die vergelijkingen zijn inzet van een politiek debat en het NIOD neemt zo min mogelijk politiek stelling.'

Maar het is toch ook een wetenschappelijke vraag: lijkt het nu op de jaren dertig?

'Dat kan het zijn, maar zo wordt die niet gesteld.'

Schwegman wijst op stukken die NIOD-medewerkers David Barnouw en Ton Zwaan vorig jaar publiceerden in NRC Handelsblad.

Barnouw betoogde dat pogingen om de opkomst van Geert Wilders en zijn PVV aan de Tweede Wereldoorlog te koppelen 'onhistorisch' zijn.

Zwaan wees juist op vele overeenkomsten die hij ziet tussen de PVV en 'etnische zuiveraars', onder wie de nazi's. Zwaan waarschuwde zelfs 'degenen die klaarstaan om de PVV met een riante staatssubsidie te ondersteunen of die dromen van een CDA-PVV-VVD coalitie daar toch nog maar eens goed over na te denken.'

Schwegman: 'Dan zie je dat binnen het NIOD ook verschillend wordt gedacht over het wetenschappelijk nut van zulke vergelijkingen.'

Maar ook met die discussie legitimeert uw instituut vergelijkingen als die van Cohen. Want u zegt níet dat die vergelijking 'aperte onzin' is.

'Met aperte onzin bedoel ik echt onjuiste feiten, verkeerde jaartallen.'

Is de oorlog met pensioen? Omdat de Tweede Wereldoorlog vorig jaar vijfenzestig jaar geleden was, verschenen teksten onder die titel. Symposia werden gehouden. Maar de slogan 'berust niet op waarheid', zegt Schwegman. 'Dat vijfenzestigste jaar is geen afsluiting geweest, de belangstelling is er juist door vergroot.'

'Wij merken het aan de mensen die hier op het NIOD komen. Kleinkinderen van collaborateurs bijvoorbeeld, die vragen: ik hoor dingen in mijn familie, maar hoe zat het nu precies met mijn opa? Ook mensen met grootouders in het verzet, kleinkinderen van weggevoerde mensen. En er is ook interesse voor grootouders die niets bijzonders hebben gedaan maar wel een bijzondere tijd beleefden. De oorlog heeft op de derde generatie, die daar via familie mee te maken heeft, meer invloed gehad dan werd aangenomen.'

Wat is grof gezegd de houding van die derde generatie?

'Ze zijn veel opener in het type vragen dat ze willen en durven stellen over hun grootouders. Willen veel meer weten. De Tweede Wereldoorlog is toch de enige oorlog die Nederland écht heeft ondergaan. De enige beproeving van de natie. Een tijd waarin alles op scherp stond. Kleinkinderen willen weten hoe het was om in zo'n tijd te leven. Het ging er echt om: was je voor of was je tegen? Ze verlangen ook wel naar overzichtelijkheid. Mensen zoeken houvast, ook voor de keuzes die ze nu in hun eigen leven moeten maken. Maar die vinden ze niet. Ik denk dat je het probleem dat je moet kiezen niet kunt oplossen door naar de geschiedenis te kijken. Zo werkt het tenminste niet voor mij.'

U heeft de oplossingen voor de keuzes in uw leven niet gevonden in de geschiedenis?

'Ik heb, toen ik in de jaren zeventig ging studeren, ook wel gezocht naar houvast. Ik was getroffen door het grote aantal vrouwen in de extreem-linkse Baader Meinhof groep in Duitsland en de Rode Brigades in Italië. Ik wilde antwoord hebben: is dit nieuw? Ik deelde niet de idealen: het afrukken van het fascistische masker van de staat. Maar dat je heel ver zou gaan voor een ideaal, daar ook gewapende strijd voor zou voeren, dat vond ik wel interessant. Ook de vraag: zou ik dat doen?'

Waarom stelde u zich die vraag? Had u een saai leven?

Lacht. 'Nee. Ik had wel een prettig leven. Maar ik had iets van een idealist. Als je in de jaren zeventig geschiedenis studeerde, kon je niet om de vraag naar de ideale samenleving heen.'

'Later ben ik afgestudeerd op vrouwen in het Nederlands verzet. En weer daarna werd mijn expertise de negentiende eeuw in Italië. Maar ook daarbij zijn het wel weer oorlogsperiodes die me aantrekken.'

Zit de oorlog in uw familie?

'Ja. Mijn vader groeide op in Rotterdam en werd opgeroepen voor de arbeidsinzet. Hij week uit naar de Wieringermeerpolder, waar ik ben geboren. Dat alleen al. Mijn moeders gezin in Het Gooi had joodse onderduikers in huis. Daar sprak zij later vrij en passant over. Het waren mensen die ze kenden, dus je deed dat, zei ze. Ik zei: nou mam, niet iedereen hoor. Maar ze ontweek het onderwerp verder, wist er ook niet zo veel over omdat ze al uit huis was geweest. Pas toen ik na mijn middelbare school naar Amerika wilde, vertelde zij me dat een van de onderduikers daar woonde. Ik werd au pair bij de man die als kind bij mijn grootouders had gezeten.'

Pauzeert even.

'Als ik er zo over nadenk, zie ik dat de oorlog mij toch achtervolgt.'

Uw illustere voorganger Loe de Jong onderzocht wie goed was en wie fout. Een andere NIOD-directeur, Hans Blom, brak daarmee. Waar staat u?

'We stuiten nu op de grenzen van Bloms benadering. Het was goed dat hij de discussie openbrak, dat we met een open blik naar de oorlog gingen kijken. Maar hij acht geschiedschrijving mogelijk waarin morele standpunten de uitkomsten niet beïnvloeden. Ik betwijfel of die mogelijk én wenselijk is. In geschiedschrijving van de oorlog kun je de moraal niet buiten de deur houden. Een visie als die van Blom heeft het gevaar in zich dat collaboratie wordt vergoelijkt. Bij hem zelf zie je dat niet, maar bij Chris van der Heijden wel.'

Chris van der Heijden. Zijn boek Grijs Verleden, uit 2001, betoogt dat de overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking tijdens de oorlog aanmodderde in een grijs gebied. En niet moreel koos, maar aan het toeval was overgeleverd. Zijn visie is nog altijd in de mode.

Maar niet bij Schwegman.

'Van der Heijden doet of alles in de oorlog mensen maar overkwam. En hij pretendeert dat hij in hun hoofden kan gaan zitten. Maar als je onderzoek leest naar dagboeken uit de bezettingstijd, dán zie je wat echt onder mensen leefde. En dat is iets anders. De massa van de bevolking was vurig anti-Duits. Dat leidde zelden tot echte verzetsdaden. Maar je kunt niet zeggen dat ze onverschillig was of alleen gericht op het eigen overleven.'

'Mensen zijn in die dagboeken ook steeds bezig met de deportaties. Ze wisten opvallend veel, ook over de jodenvervolging. Niet precies. Het is logisch dat ze zich niet de systematische vernietiging konden voorstellen, want die was nieuw. Maar ze wisten wel dat het niet goed met de weggevoerde joden zou aflopen. Er spreekt grote treurnis uit. Mensen vragen zich af of ze nog iets kunnen doen. Dat is soms heel klein, iemand iets toestoppen op weg naar het station.'

U zei bij uw aantreden dat u helden voor het voetlicht wilde brengen. Ook moralistisch.

'De verzetsstrijders zijn te veel op de achtergrond gekomen. Het dreigt alleen maar te gaan over die grijze massa.'

Mist u dat ook in het onderwijs en bij herdenkingen? Die gaan sowieso steeds meer over oorlog en discriminatie in het algemeen.

'Ik zie een groot verschil tussen lokale herdenkingen, georganiseerd door een buurtcomité, vrijwilligers en betrokkenen en anderzijds het landelijk beleid van de overheid. Die lokale herdenkingen, waar ik door mijn werk veel kom, gaan écht over de Tweede Wereldoorlog. Dat heeft me geraakt. Maar de nationale herdenking op de Dam heeft een algemener karakter. Dat betreur ik. Het ceremoniële deel, daar vind ik persoonlijk niet zo heel veel vanuit gaan. Als er vaker sprekers zouden optreden zoals voormalig PvdA-staatssecretaris Jet Bussemaker, die aandacht besteden aan de concrete geschiedenis van de bezettingstijd, zou de herdenking veel krachtiger zijn. Er zijn zo veel sprekende voorbeelden waarmee je mensen zelf hun conclusies kunt laten trekken over discriminatie of oorlog. Het zijn de verhalen van mensen die iets hebben meegemaakt die het hem doen. Door het te laten gaan over oorlog in het algemeen, dreigt het risico van nivellering: verschillende historische ervaringen worden gereduceerd tot hetzelfde. Daar ben ik niet van gecharmeerd. Juist door contrast leer je iets. Ook in het onderwijs. Ik heb lespakketten gezien waarvan ik vond dat ervaringen te makkelijk op één lijn werden gesteld.'

Op sommige scholen wordt Holocaustonderwijs tegelijk met lessen over het Midden-Oosten gegeven, omdat een aantal islamitische leerlingen niet van die Holocaust wilde horen.

'Het geeft geen pas om die twee op hetzelfde niveau te plaatsen.'

Bij die lessen is ook veel aandacht voor bijvoorbeeld Marokkaanse soldaten in de Tweede Wereldoorlog. Alsof aandacht voor de Holocaust alleen is op te brengen als het eigenlijk over jezelf gaat.

'Ik zie het probleem wel: mensen kunnen zich heel moeilijk meer verplaatsen in een heel andere ervaring dan zij hebben meegemaakt. Dat is lastig te doorbreken. Maar ik ben het met u eens dat dat niet lukt door die heel verschillende ervaringen op één lijn te stellen.'

De Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan riep als minister moslims op naar de Auschwitzherdenking te komen en joden moesten zich dan verdiepen in de Nakba, de vlucht van Palestijnen bij de oprichting van Israël. Een soort ruil.

'Dat is het ter discussie stellen van het unieke karakter van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Uiteraard is het voor iedereen, ook joden, goed om kennis te nemen van de ervaring van anderen. Maar de herdenking van de bevrijding van Auschwitz, die gaat dáárover. Het is essentieel om het unieke karakter van de Holocaust te onderstrepen.'

Ze is erg de wetenschapster, benadrukt Schwegman nog eens. Die met enige verwondering kijkt naar de politisering van haar onderwerpen. Even heeft ze die politiek van heel dichtbij mogen bestuderen, toen zij vicevoorzitter was van de commissie-Davids, die de Nederlandse steun onderzocht aan de oorlog in Irak. Toen het werk erop zat leek 'Den Haag' zich tot Schwegmans teleurstelling alleen af te vragen of het rapport toenmalig premier Jan Peter Balkenende zou laten struikelen. Met de aanbevelingen werd lang niets gedaan. Schwegman concludeert zelfs dat 'degenen die jaren ijverden voor een onafhankelijk onderzoek uit waren op iets anders dan de waarheid' over Irak. En, weet ze nu zeker, 'Politiek is niet mijn ding'.

Niet dat ze tegen een nieuwe, soortgelijke opdracht nee zou zeggen. Integendeel. Dichter dan ooit heeft zij met haar neus boven op het besluitvormingsproces gezeten in een periode dat 'alles op scherp staat'. De rode draad in haar interesses, in haar werk.

En het onderzoeken zelf noemt zij een 'jongensboekavontuur': staatsgeheime informatie, screening door de AIVD, geheimhouding, een hermetisch afgesloten kantoor op een onbekende plek en telefoons die niet konden worden afgetapt. Tijdens verhoren moesten de ramen dicht. Ze heeft met 'Davids' iets bijzonders meegemaakt. 'Ja… ik zou niet willen zeggen dat het een verzetservaring was, maar de sfeer deed me er een beetje aan denken ja. Op een heel andere manier.'

maandag 17 januari 2011

WikiLeaks en NOS: Hans Laroes wil ook even James Bond spelen

 
Ik ben graag tegendraads, en nu WikiLeaks door de massa bewierookt wordt en Assange nog net geen Messias-status maar wel een Robin Hood-status heeft, vraag ik me toch af of het niet illegaal is om vertrouwelijke documenten te stelen en die in georganiseerd verband te doorzoeken, publiceren en verspreiden? Blijkbaar niet, want zelfs de publieke omroep NOS doet eraan mee, en ik heb nog niet meegekregen dat daar überhaupt Kamervragen over zijn gesteld.
 
Openbaarheid van bestuur is één ding, en er komen zeker wel wat misstanden aan het licht, maar sinds wanneer heeft het volk 'het recht om te weten' wat en hoe diplomaten berichten aan hun regeringen? Om zo'n manier kun je de diplomatie wel opdoeken, want die draait toch grotendeels op vertrouwelijkheid.
Voor zover er een daadwerkelijk 'recht om te weten' is, kun je toch met de Wet Openbaarheid van Bestuur in de hand naar de rechter stappen in een land als Nederland, en in de meeste Westerse democratieën dunkt me. En om zulke vertrouwelijke documenten te stelen in een land waar het er echt toe doet (pakweg Rusland of China), daar hebben de WikiLeakers volgens mij toch niet de ballen voor.
 
Dan wil ik ook nog steeds weten waarom een vermeend idealistische organisatie als WikiLeaks een antisemiet als Israel Shamir in haar gelederen dult.
 
Wouter
______________
 
 
WikiLeaks en de NOS: de verantwoording
15-1-2011 14:08

WikiLeaks, de organisatie van Julian Assange en een hoop vrijwilligers, is niet eenvoudig te spreken.

Dat is niet zo opmerkelijk. Ze hebben nogal wat te doen. Meer dan 250.000 cables (communicatie tussen Amerikaanse ambassades en het State Department) bewaken, bewaren en checken.

De CIA in hun nek, financiële problemen, servers die hen niet meer willen 'hosten'.  Een Zweeds uitleveringsverzoek tegen Assange zelf vanwege de verdenking van verkrachting. Amerikanen-van-naam die zeggen dat ze het niet erg vinden als Assange zou worden vermoord. Samenwerkingsafspraken met vijf grote eigenzinnige kranten, als The Guardian, The New York Times, El Pais, Der Spiegel (weekblad), Le Monde.

En ongetwijfeld honderden nieuwsorganisaties die ook de cables willen.

Net als wij.

 *

In december leggen we de eerste contacten. Dat gaat via mobieltjes, skype, beveiligde programma's op internet, gecodeerde boodschappen.  Een paar afspraken in IJsland en eigen land.

Al snel blijkt dat anderen het materiaal ook willen: het AD wordt genoemd, de Volkskrant misschien en in ieder geval NRC in combinatie met RTL.

Namens de laatste twee laat een NRC-journalist aan WikiLeaks weten dat de NOS niet voldoende betrouwbaar is omdat het een publieke omroep betreft. Ik schrik ervan. Is dat de manier waarop de concurrentie opereert?

Ik besluit in de contacten niets over RTL, NRC of wie dan ook te zeggen, maar op eigen kracht te vertrouwen: wie zijn we, wat ze zijn we, wat is ons bereik, hoe betrouwbaar vindt ons publiek ons?

Voor WikiLeaks zouden we gegeven onze impact een goeie partner kunnen zijn. De vrijwilligersorganisatie die cables op z'n eigen site zet, loopt het risico in een hoekje van de aandacht te belanden. Samen met gerespecteerde mediaorganisaties kan en zal de impact anders zijn.

*

Het duurt lang voor we wat meer te weten komen. Als we informeren horen we dat er niets te zeggen valt, maar dat de positie van de NOS op waarde wordt geschat.

Zo gaat het een paar weken lang. Soms lijkt het dichtbij, dan weer ver weg.

Afgelopen weekend wordt er contact gezocht.

Dinsdag wordt gevraagd of ik naar Engeland kan komen, omgeving Norfolk, waar Assange huisarrest heeft. Daar krijg ik nadere instructies voor de woensdag.

Er komt een auto voor me te rijden en ergens op het platteland kom ik bij een vakantiehuis waar een aantal van Assange's mensen aan de slag zijn.

We maken de afspraak:  de NOS krijgt alle documenten die over Nederland gaan.

En dan legt een van hen een usb-stick op tafel.

*

Het wachten is  op, uhh, laten we zeggen Caroline. Assange heeft een Engelse vrouwennaam in de communicatie over de mobiele telefoon.

Caroline moet eerst bij de politie langs. Iedere dag, binnen een zeker tijdslot. En 's avonds op tijd binnen zijn op het landhuis waar hij te gast is, waar cameraploegen, supporters en vijanden buiten staan; en waar ongetwijfeld ook MI5 aandacht is.

Want, zo bespreken we, de Amerikanen zullen ongetwijfeld van de Engelsen willen weten wat Assange allemaal doet. En ze zullen tegelijkertijd ook niet het risico willen lopen dat hij op Engels grondgebied wordt neergeschoten, door de een of andere door de beschuldigende retoriek getriggerde gek.

*

We zijn een beetje paranoia met z'n allen, grapt een van de vrijwilligers. Als iemand iets meer heeft dan een griepje, dan zeggen we dat de CIA erachter zit.

En ik heb nog nooit zoveel politieagenten voor of achter me gezien. Althans, dat denk ik nu, zegt hij.

*

Assange, de man met het witte haar, is langer dan ik dacht. Jongensachtiger. Hij oogt ontspannen, ondanks al die druk en de rechtszaak in Londen een dag eerder. Hij is ervan overtuigd dat hij geframed is in de Zweedse verkrachtingszaak, dat hij zal winnen, dat de publiciteit en zijn supporters hem min of meer onaantastbaar maken.

Hij geniet er zichtbaar van dat hij het tegen de supermacht opneemt.

Zijn mensen vinden de Amerikaanse reactie prachtig. Geen betere publiciteit dan de Amerikaanse waarschuwingen en veroordelingen, die Assange en WikiLeaks in het centrum van de belangstelling zetten.

De Britten gaan er wat ontspannener mee om. Je moet niet lekken, nou ja, en als er gelekt wordt, pech…

Assange blijft een paar uur. Langer dan de bedoeling is, omdat hij het wel leuk vindt door te praten, over Nederland bijvoorbeeld. En omdat hij het wel leuk vindt degenen die op hem zitten te wachten nog even wat langer te laten wachten.

*

Ik rij terug met de usb-stick in mijn binnenzak en een stevig bonkend hart. Slapen is moeilijk, en als ik de volgende dag douche, doe ik dat met de deur van de badkamer open.

Not bad, NOS.

Ben ik ook een tikje aangestoken door de plaatselijke paranoia? Via mail en over de telefoon zeg ik in ieder geval al een poosje niets meer.

Hoe dan ook: het is fijn om samen met WikiLeaks aan dit project te werken. We zijn toch de eerste audiovisuele organisatie die voor deze cables zijn geselecteerd, naast de vijf genoemde kranten.

*

Op donderdag en vrijdag zetten we de al langer voorbereide research- en leesoperatie in gang. Het enige wat we nog nodig hebben en vrijdag krijgen is de code, waarmee we de sterk beveiligde bestanden kunnen openen.

We zijn een tikje trots, en vooral benieuwd.

Als we over de cables spreken, verwachten we geen grote alles verzengende verhalen, maar vooral schetsen over de context waarbinnen de Amerikanen naar ons kijken, hier en daar een opvallende typering of een aardig feit, dat soort zaken.

*

En dan is het vrijdagmiddag en kondigen RTL en NRC aan dat ze de cables hebben,

Dat viel wat tegen, om eens een understatement te gebruiken.

Good for them.

Ze hebben de cables via de Noorse krant Aftonposten. Die hebben de documenten van een ex-WikiLeaks-vrijwilliger die uit boosheid is weggelopen en de bestanden heeft gekopieerd.

In Engeland wordt gevloekt, door WikiLeaks. In Hilversum ook, door mij en anderen.

Maar zo gaat dat, ieder zijn eigen route, en dit project gaat om transparantie en openbaarmaking, niet om scoops, hoe graag we ze ook hebben. Maar: we hebben onze eigen verhalen en gaan onze eigen gang, alleen een paar dagen eerder dan de bedoeling was.

*

Ik verbaas me om het commentaar in de NRC, waar gesteld wordt dat ze eigenlijk helemaal niet met WikiLeaks in zee wilden, omdat er te veel beperkende voorwaarden zijn gesteld.

Vind het merkwaardig. Het klopt niet met de pogingen die door hen zijn ondernomen om met WikiLeaks afspraken te maken, maar wie wil er –in dit stadium, nu niet met WikiLeaks samenwerken?  Wat maakt NRC beter dan The Guardian, The New York Times?

Maar goed, ieder zijn eigen afweging natuurlijk.

Het verhaal over de beperkingen lijkt mij onwaarschijnlijk.

Wij hebben een hele verstandige overeenkomst, van beide kanten. Die gaat over zorgvuldigheid waarmee we met het materiaal om gaan. Over het gegeven dat er geen geld met onze afspraken is gemoeid. Vind ik essentieel.

En het belangrijkste, nog essentiëler: in een enkel geval moeten mensen in de cables worden beschermd, maar alleen als er sprake zou kunnen zijn van daadwerkelijk levensgevaar, of mensen die genoemd worden de doodstraf zouden kunnen krijgen.

Dat lijkt mij redelijk.

Nadrukkelijk spreken we af dat WikiLeaks geen invloed heeft op of bemoeienis met onze journalistieke afwegingen, met de verhalen die we maken, hoe we ze maken, en met wat we weggooien. Het fijne is, dat willen ze ook niet, ze weten hoe het werkt.

De enige afspraken waarin we overleggen, los van die zorgvuldigheid, gaan om gelijktijdige publicatie van geselecteerde cables op de sites van de NOS en van WikiLeaks zelf.

Hele normale, hele logische afspraken, waarbij niemand in de bevoegdheden van de ander treedt.

*

Vanaf gisteren zijn we aan het lezen. We zullen zorgvuldig opereren. Betrokkenen voorleggen wat er over hen wordt opgemerkt. Benadrukken dat het de Amerikaanse visie is, niet per definitie de werkelijkheid. Weten dat het materiaal 'gestolen' is. Maar we handelen, net als WikiLeaks, in het belang van openbaarheid, transparantie, en willen inzicht geven in hoe de diplomatieke wereld werkt en denkt, hoe besluitvormingsprocessen worden beïnvloedt, hoe er met vertrouwelijke informatie wordt omgegaan.

(En ja, journalisten vinden het bijzonder en prettig, vertrouwelijke informatie te hebben en op basis daarvan verhalen te maken. Dat ook.)

*

In de komende tijd zullen we verhalen maken gebaseerd op de cables. Sommige verhalen zullen –denk ik- groot zijn. Andere wat beperkter. Misschien zullen sommige dossiers alleen op de website worden behandeld. Dat gaan we zien.

We zullen samen met WikiLeaks zoveel mogelijk cables publiceren. Alles openbaar, tenzij. Zodat iedereen kan lezen.

In de volgende week zullen we, via de website, ook iedereen vragen zijn of haar zoekwoorden aan ons te sturen, voor als iemand alvast iets specifieks wil weten.

Dat zal nog even duren, want er is veel te doen in korte tijd.

*

Ik vind het fijn dat we de cables hebben. Goed dat WikiLeaks met de NOS wilde samenwerken. Toch ook: bijzonder om Assange te ontmoeten.

En: juist dat we publiceren.

The people have the right to know, stelde de New York Times recent. En zo is het.

*

Ik ben beschikbaar voor vragen, kritiek en opmerkingen.

 

vrijdag 14 januari 2011

Knessetleden voor een tweestatenoplossing in Israel en Palestina

 
Wordt 2011 misschien (eindelijk) het jaar van het vredesakkoord, de tweestatenoplossing? IPCRI wil het zeker, zoals ze vandaag in hun laatste (bedel)mail verkondigden.
Ari Shavit, Paul Gross en Ehud Ya'ari riepen onlangs met extra urgentie hun land (Israel dus) op om zich uit (tenminste een groot deel van) de Westoever terug te trekken en een (grens)lijn te trekken, voordat een tweestatenoplossing buiten zicht raakt.
En nu krijg ik weer deze oproep van OneVoice in mijn mailbox. Ik heb gelijk een steunverklaring getekend, en bevind me daarbij in elk geval in het gezelschap van rabbi Abraham Soetendorp.
Ook Tony Blair en Tzipi Livni steunen deze 'caucus', waarvoor ik geen goede vertaling weet: een parlementaire pressiegroep, lobby of samenwerkingsverband om het beleid te beinvloeden.
 
Op zoek ernaar, vond ik dat OneVoice dit initiatief eigenlijk al in juli vorig jaar had gelanceerd met Knessetlid Yoel Hasson van Kadima, maar het blijkbaar toen niet goed van de grond kwam of in elk geval te weinig publiciteit kreeg. Vandaar blijkbaar deze herlancering met wat meer tamtam en grotere namen.
Ook vond ik dat al in februari vorig jaar een caucus tégen de tweestatenoplossing was opgericht door rechtse Knessetleden.
 
De Knesset website vermeldt deze groepen als parlementaire lobbies. De 'rechtse lobby' staat daar vermeld als "Lobby for Judea, Samaria, and Gaza" met 4 leden. De "tweestatenlobby" staat alleen met oprichter Hasson erbij vermeld. Maar goed, de Knesset website staat niet bekend om haar goed bijgewerkt en up-to-date zijn, en blijkens de cursieve tekst hier onderaan zijn er tenminste al 18 leden.
 
Het laatste wat ik wil is verdeeldheid zaaien binnen "OneVoice", maar het wachten is natuurlijk ook op OneVoice Palestine om een identieke caucus te lanceren voor het (provisorische) Palestijnse parlement, anders schiet het niet zo op: twee staten moeten voor de tweestatenoplossing kiezen om vrede te maken. Twee staten voor twee volken wel te verstaan, dat houdt voor de Palestijnen onder meer in dat ze hun vermeende "recht op terugkeer" naar Israel opgeven, en daar lijken velen nog niet aan toe te zijn.   (Hamas en Gaza laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.)
 
Wouter
____________

OneVoice Helps Launch the First Ever Knesset Caucus for the Two-State Solution

OneVoice is pleased to announce the official launching event of the first ever Knesset Two-State Solution Caucus, which it helped conceive.

OneVoice prides itself on being more than a grassroots movement. We are focused on bridging the gap between the people and their leaders--connecting bottom-up with top-down. Envisioning a tomorrow free from violence and conflict is only one part of our Imagine 2018 campaign. The other part lies in recognizing what it will take and not being afraid to act.

The event, taking place this Monday, Jan. 17, coincides with the 25th anniversary of Martin Luther King, Jr. Day. Dr. King's message of hope and peace should inspire the members of the caucus to take the necessary bold steps to resolve the conflict. Leaders around the world are joining OneVoice to support the caucus' urgent mission.

Make your voice heard by signing a letter of support or submitting comments and questions to the caucus members. See who else has signed.

A Message from Quartet Representative Tony Blair

About the Knesset's Two-State Solution Caucus

The caucus was conceived and co-created by OneVoice Israel (OVI)--the local arm of the international grassroots movement OneVoice--and MK Yoel Hasson (Kadima), chairman of the State Control Committee and himself a former OVI youth leader. Among its other members are MK Zeev Bielski, Shlomo Molla, Nachman Shai, and Orit Zuaretz.

It's the first time Knesset members unite under a nonpartisan body to advance a direct political solution with the Palestinians. The caucus is supported by government ministers and Israeli opposition leader MK Tzipi Livni (Kadima). It aims to forge a moderate bloc within the Knesset committed to the two-state solution and keep pressure on the Israeli government to achieve this goal.

OVI is not directly linked with the decisions or actions of the caucus. Both are autonomous, united merely by the shared belief in the two-state solution. OVI will hold the caucus members to account if they fail to wholeheartedly live up to the essence of why they banded together.


OneVoice is an international grassroots movement that aims to amplify the voice of Israeli and Palestinian moderates, empowering them to seize back the agenda for conflict resolution and demand that their leaders achieve a two-state solution.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rabbi Soetendorp supports the launch of Two-State Solution Caucus

http://www.soetendorpinstitute.org/
 
To support the work of OneVoice Israel (OVI), Rabbi Soetendorp signed a letter to the members of the Knesset to applaud the launch of the Two-State Solution Caucus, taking place at the Knesset's Jerusalem Hall on Monday, Jan. 17, 2011, at 12 pm.

The caucus was conceived and co-created by OneVoice Israel (OVI) and MK Yoel Hasson, chair of the Kadima coalition and himself a former OVI youth leader. Among its 18 other members are MK Zeev Bielski, Shlomo Molla, and Nachman Shai. It's the first time Knesset members unite under a non partisan body to advance a direct political solution with the Palestinians.
 
OVI is holding the event to bolster the existing political will in Israel to end the conflict, witnessed most recently by the meeting held between a delegation of 100 leading Israelis and Palestinian President Mahmoud Abbas in Ramallah. Opposition leader MK Tzipi Livni (Kadima) and several other Israeli and international dignitaries will be in attendance; the event will be televised.

Please find more information about the activities of the
OneVoice Movement here.