De fundamenten van de Joodse staat

 

Wellicht de 3 belangrijkste fundamenten onder de Joodse staat zijn:

 

* De Joden zijn een volk

* Ze hebben een millennia oude band met Jeruzalem en het land van Israël

* Ze hebben een eigen land nodig vanwege de eeuwenlange vervolging van Joden, waarvan de Shoah (Holocaust) het dieptepunt was

 

 

In hun strijd tegen Israël en haar claims schuwen Palestijnen, Arabieren, islamieten, antizionisten en antisemieten niet om deze fundamenten in twijfel te trekken, te bagatelliseren en te ontkennen. Dit kan ver gaan: Abbas bagatelliseerde ooit de Holocaust in zijn dissertatie, Achmadinejad maakt daar een hele carrière van, en Arafat verzon de meest fantastische verhalen om aan te tonen dat de Joodse tempel helemaal niet in Jeruzalem heeft gestaan maar in Nablus of zelfs in Jemen.

 

Progressieve Westerse antizionisten kunnen hun fantasie wat minder de vrije loop laten om het Joodse recht op zelfbeschikking onderuit te halen. Zij moeten immers een gepaste afstand tot de Nazi's en andere fascisten in acht nemen, en ze kunnen ook niet zo makkelijk ongestraft historische en wetenschappelijk aangetoonde feiten negeren. Onder hen is het echter alleszins redelijk om Joden niet als volk maar alleen als religie te definiëren, wat hen vervolgens niet ervan weerhoudt om de Israëli's wel als racistisch te bestempelen.

 

Om antisemitisme beschuldigingen te vermijden hecht men er tevens aan om een scherp - maar grotendeels fictief - onderscheid te maken tussen hedendaagse Joden en Zionisten. Ze zijn immers alleen antizionistisch, niet antisemitisch. De meest walgelijke methode onder sommige 'progressieven' is echter om de Zionisten mede verantwoordelijk te houden voor de Holocaust. Zelfs antizionistische Joden doen hieraan mee, waarmee ze niet-Joden een alibi verschaffen om deze verwijten na te praten. Ik kom hier straks op terug.

 

 

Het volk

 

De Joden worden al in de Bijbel als volk omschreven, en werden tot aan de gelijkberechtiging na de Franse revolutie beschouwd als de 'Joodse natie' die als een aparte groep tussen andere naties in leefde. Pas een betrekkelijk korte tijd – en buiten West-Europa nog korter – werden ze als individuele burgers gedefinieerd met een toevallig afwijkende religieuze opvatting.

 

Een volk is in de eerste plaats wie zichzelf als volk definiëren, op basis van een ervaren onderlinge verwantschap en verbondenheid, gebaseerd op gemeenschappelijke kenmerken zoals een gezamenlijke geschiedenis, taal, cultuur en/of religie. Door hun eeuwenlange diaspora en de gedeeltelijke assimilatie in diverse culturen, zijn deze kenmerken bij de Joden gaandeweg uiteen gegroeid, en zijn er ook aanzienlijke verschillen ontstaan tussen bijvoorbeeld Ashkenazi en Sefardische Joden, maar dat neemt niet weg dat het aan henzelf is of zij zich nog als onderdelen van één volk beschouwen. Het unieke aan de Joden is juist dat zij in al die eeuwen zonder eigen land en verspreid over de hele wereld, zo verbonden zijn blijven voelen met elkaar en met hun land van herkomst.

 

 

De band

 

De oude band met Jeruzalem en andere historische plaatsen is eveneens al in de Bijbel gedocumenteerd, en wordt grotendeels ondersteund door schriftelijke bronnen uit die tijd van de Grieken, Romeinen en andere oude rijken, en door archeologische vondsten. De hedendaagse archeologie vindt geen ondersteuning voor de oude Bijbelverhalen van de uittocht uit Egypte en de gewelddadige verovering van het land van Kanaän door de Israëlieten, maar bevestigt wel hun aanwezigheid in het land van Israël gedurende meerdere millennia en hun historische binding met Jeruzalem en de Tempelberg. Het zijn algemeen erkende historische feiten dat de Romeinen na het neerslaan van de Joodse opstand in 70 na Christus de Tempel vernietigden, tenminste een deel van de inwoners verdreven of als slaven afvoerden, en de stad en het land hernoemden (in Palestina), en ook dat de Al Aqsa moskee rond het jaar 660 op de Tempelberg werd gebouwd als signaal dat de islam de voortzetting was van het Jodendom.

 

In de strijd om de Tempelberg en de Oude Stad van Jeruzalem, is het evident dat het Jodendom niet alleen de oudste rechten op de heiligdommen heeft, maar dat de christelijke en islamitische claims alleen maar afgeleiden zijn van de centraliteit van Jeruzalem in het Jodendom. Beide andere religies zijn geënt op het oorspronkelijke Joodse geloof in die ene onzichtbare God en de reeks van Joodse profeten die zijn woord verkondigden. Zij hebben zich de Joodse religie toegeëigend en naar hun hand gezet, de christenen ondermeer door zichzelf tot erfgenamen te verklaren van Gods verbond met het Joodse volk, de islamieten door met terugwerkende kracht alle Joodse profeten en ook Jezus tot moslims avant la lettre te bestempelen.

 

Terwijl de Oude Stad daadwerkelijk langdurig politiek, cultureel en religieus middelpunt is geweest van het Joodse volk en geloof, al lang voordat christendom en islam zijn ontstaan, is de islamitische claim op de Tempelberg uitermate mager, namelijk dat Mohammed van hieruit op een mythisch paard een fabelachtige reis naar Allah zou hebben gemaakt. De Koran spreekt echter van een reis vanaf de 'verste moskee', die in Mohammeds tijd beslist niet in Jeruzalem lag. Jeruzalem wordt in de hele Koran niet vermeld. Aanvankelijk moesten de moslims 'in de richting van Syrië' bidden (waarmee Jeruzalem zou zijn bedoeld), maar toen bleek dat de Joden Mohammed niet als profeet wilden erkennen, gaf hij opdracht om in het vervolg richting Mekka te bidden.

 

Ter compensatie van die zwakke islamitische claim op Jeruzalem ondernemen Palestijnse 'wetenschappers' zoals de Palestijns-Amerikaanse antropologe Nadia Abu El-Haj tegenwoordig pogingen om de Joodse geschiedenis te ontkennen, door de Israëlische archeologie verdacht te maken en te bestrijden.

 

Ook wordt niet geschuwd om de Joodse claim op het land te ondergraven door een onder antisemieten populaire fabel te omarmen die beweert dat de hedendaagse Ashkenazi Joden helemaal niet van de oude Israëlieten zouden afstammen, maar van de deels tot het Joodse geloof bekeerde zuidoost-Europese stam der Kazaren. Een bewering - ironisch genoeg voor het eerst door een pro-Zionistische Jood gedaan - die door modern DNA onderzoek wordt weersproken.

 

Voor wie vertrouwd is met geschiedenis en genealogie is duidelijk dat er over een periode van millennia allerlei vermengingen hebben plaatsgevonden. De Bijbel verhaalt al van vele huwelijken tussen Joden en niet-Joden, die daarbij in het Joodse volk werden opgenomen of omgekeerd. Bekeringen tot het jodendom kwamen soms op grote schaal voor, zoals bij de Ethiopische Joden en de Kazaren. Christendom en islam zijn bekeringen tot het jodendom gaan verbieden en hebben juist veel joden bekeerd - al dan niet onder dwang - tot hun religies. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat onder Palestijnse Arabieren, en in mindere mate onder andere bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten en elders, 'Joods' DNA is te vinden, en onder Joden in meerdere of mindere mate DNA van andere etnische afkomst.

 

De terechte Joodse claim op het land is dan ook niet zuiver genetisch of zuiver religieus, maar vooral een claim als volk op een grondgebied waarmee zij die band millennialang hebben gekoesterd in zowel hun cultuur, religie als geschiedschrijving. Dit sluit niet uit dat er andere, ook legitieme, claims op hetzelfde land zijn, van andere bevolkingsgroepen die er hun cultuur en geschiedenis hebben opgebouwd. Er is dus niet alleen een pragmatische, maar ook een historische en principiële reden waarom de Joden het land zullen moeten delen met de Palestijnse Arabieren, in wat voor vorm dan ook.

 

 

De vervolging

 

Het is een breed levende misvatting dat de Joodse staat haar legitimiteit en internationale goedkeuring zou ontlenen aan de Holocaust. De discriminatie en vervolging gaat echter terug tot 19^de eeuwse pogroms, achterstelling en antisemitisme, nog te zwijgen van de vele eeuwen daarvoor. Napoleon was de eerste moderne staatsman die in 1799 een Joodse staat op haar vroegere grondgebied voorstelde, en toen de opkomende natiestaten in de 19^de eeuw geen einde aan de Jodenvervolging bleken te maken, won geleidelijk het idee terrein dat het Joodse volk die eigen natiestaat nodig had. Aan het einde van de 19^de eeuw werd de Zionistische beweging opgericht, en in de vroege 20^ste eeuw won zij erkenning van Groot-Brittannië en de Volkenbond.

 

Het ontkennen, in twijfel trekken of bagatelliseren van de Holocaust - als vermeende legitimatie van Israël - is intussen een volkomen geaccepteerd gebruik in de Arabische wereld, van Abbas tot Achmadinejad en van Egyptische staatskranten en soaps tot kinderprogramma's van Hamas. Met evenveel gemak wordt vervolgens een vergelijking gemaakt met de Palestijnen, voor wie een 'echte' Holocaust zou dreigen, tegenover wie de Israëli's zich als Nazi's zouden gedragen, die in een getto vergelijkbaar met Warschau opgesloten zouden zitten en die etnisch gezuiverd zouden worden. De Nazi vergelijking is zeker zo populair als de Apartheidsvergelijking.

 

Niet alleen de Arabieren, maar ook tal van Westerse anti-Zionisten bezondigen zich hieraan. Alle kleurschakeringen van antisemitisme en anti-Zionisme komen voor bij beide groepen. Zo ook het onderscheid tussen 'goede' (anti-Zionistische) en 'slechte' (want Zionistische) Joden. Het is een fictief of hoogstens academisch onderscheid, dat al snel riekt naar antisemitisme via de achterdeur, want de overgrote meerderheid van de hedendaagse Joden heeft de staat Israël omarmd als onderdeel van zijn identiteit. Wie Israël aanvalt, valt ook hen aan.

 

Wie nog verder wil gaan met vissen in donkerbruin water, houdt de Zionisten mede verantwoordelijk voor de Holocaust, vanwege een vermeende eensgezindheid tussen de Zionistische beweging en het Nazi-regime. Een geliefd voorbeeld hiervan is de Haavara Transfer Overeenkomst van 1935, waarmee de Zionisten door met de Nazi's samen te werken Joden naar Palestina konden halen. Anders dan de vaak bekritiseerde Joodse Raden - die doorgaans alleen uitstel van executie (letterlijk!) bereikten -, is hiermee zo'n 50.000 Joden het leven gered, een aktie die door niemand is geëvenaard in deze duistere periode van de Europese geschiedenis. (Oskar Schindler redde bijna 1.200 Joden met zijn lijst.)

 

 

Bespreking van - en kritiek op of kanttekeningen bij - deze fundamenten van Israël kan een interessant wetenschappelijk discours opleveren, dat onze inzichten in de geschiedenis en de menselijke verhoudingen vooruit kan helpen. In de praktijk worden ze echter vooral misbruikt als politiek wapen om Israël aan te vallen en te delegitimeren.

 

We zijn inmiddels al lang en breed aanbeland bij een ander (of hetzelfde, maar dan openlijker?) wapen dat wordt ingezet tegen Israël: onvervalst antisemitisme. De populariteit van Mein Kampf, de Protocollen van de Wijzen van Zion, eindeloze reeksen van antisemitische cartoons, films en andere publicaties in de Arabische wereld, wordt door de progressieve Westerlingen doorgaans simpelweg genegeerd of anders vergoeilijkt als een spijtig maar begrijpelijk gevolg van Israëls misdadige optreden, evenals uitingen van antisemitisme door allochtonen in het Westen. Hoezo 'blaming the victim'?

 

Door Israël overmatig van misdaden tegen de Arabieren te beschuldigen, en dit als een fundament van de 'exclusivistische' Zionistische ideologie (sommigen voeren het zelf terug op een religieus Joods superioriteitsgevoel) te bestempelen, tracht men de Joodse staat als strijdig met het internationaal en humanitair recht te delegitimeren. De Joden zijn nooit veilig geweest als onderdanen van andere staten, maar ze mogen ook geen eigen staat hebben waarin ze zichzelf kunnen verdedigen. Als dat geen antisemitisme is, wat dan wel...?

 

Arabieren en Westerse anti-Zionisten beweren tenslotte gemakkelijk dat voor de komst van het Zionisme de Joden altijd vreedzaam en gelijkwaardig konden leven in de Arabische wereld, en dat hun oude dhimmi status een aflopende zaak was. Deze beweringen ontberen historisch inzicht. Tussen het religieuze antisemitisme in het oude Europa en in de islamitische wereld zat geen principieel maar hoogstens een gradueel verschil, en het 'moderne' Europese antisemitisme zou óók in de islamitische wereld zijn nagevolgd als er geen Zionisme en Israël waren geweest. De opkomst van de moderniteit, industrialisatie, globalisering en nieuwe seculiere en wetenschappelijke ideeën, zorgen wetmatig voor onrust, angst en twijfel, reacties die een zondebok zoeken, en de Joden zijn historisch een 'geliefde' zondebok gebleken.

 

 

Wouter