"Gek op Israël en Joden", zo werd ik al snel omschreven door een Jood die ik een eindje verder had geholpen met zijn Joodse voorouders.
Moet je gek zijn om het in deze tijd als linkse jongen voor Israël op te nemen, of je te interesseren voor het lot van de Joodse gemeenschappen die in hedendaags Limburg zo pijnlijk afwezig zijn?
Ik maak me vooral kwaad om al die linksen en pseudo-linksen die menen dat het progressief is om tegen Israël en het Zionisme aan te trappen. Ik kots van al die mensen die verontwaardigd roepen dat Hamas toch democratisch gekozen was - Nou, dat was Hitler ook!
En ik walg al helemaal van de boycot Israël aktivisten.
Goede, eerlijke en progressieve mensen in Israël en hier, die hun tijd en aandacht liever zouden geven aan het weer op gang krijgen van het vredesproces in het Midden-Oosten, moeten nu hun tijd verdoen met het verdedigen van het bestaansrecht van Israël tegen de leugens en haatzaaierij van die achterlijke anti-Zionisten.
Het deprimeert me dat zoveel linkse mensen en organisaties waarvoor ik ooit respect had meedoen aan die anti-Israël hetze, of het nu Anja Meulenbelt is, Jan Blokker of de VPRO, Loesje, Dwars, de Novib, de (Belgische) Wereldwinkels of mijn 'eigen' GroenLinks. Zelfs een sympatieke meid die ik voor verstandiger hield, met wie ik 10 jaar terug nog milieu-akties heb gevoerd in Sittard, moest ik op internet terugvinden met de meest stompzinnige aantijgingen tegen het 'politieke zionisme'; ze werkt tegenwoordig voor "Kerk en Vrede"...
Een stille hoop koester ik nog voor Wim de Bie: op zijn Bieslog schreef hij weliswaar in 2004 eens dat Anja een mooie blog had en bewonderde hij haar deskundigheid over het Midden-Oosten conflict, maar dat wijt ik dan maar aan zijn eigen ondeskundigheid hierover, en wellicht een te oppervlakkige bestudering van Anja's blog. Waarschijnlijk was hij gewoon onder de indruk geraakt van Anja's passie en inzet voor de Palestijnen, waarover ze veel schrijft. Misschien was ze destijds ook nog wat minder erg in haar uitspraken over Israël, al heb ik niet die indruk.
Op Bieslog vind ik in elk geval nog geen harde woorden over Israël, daarentegen wel een betrokkenheid met het lot van de Joden in de oorlog.
Om mijn vraag te beantwoorden:
Ik ben helemaal niet gek op Joden of op Israël, net zomin als ik een 'natuurliefhebber' ben of een 'dierenvriend'. Ik geef om liefde, schoonheid en gerechtigheid. Dat is voldoende.
Voor wie het verschil nog niet vat, hieronder een stukje van een jonge Britse journalist die klaarblijkelijk wel gek is (op Joden en Israël).
Wouter
_____________________________________
Not so much because they thought I was going to be blown up, but because they feared that I would be let down. A card-carrying Gentile philosemite, I have for many years been in awe of the Jewish people and fascinated by Jewish history and culture – particularly by the state of Israel. In the weeks before my trip I worked myself up into a frenzy of anticipation – I've always been skilled at this – and the general consensus was that the country I have cheered on and dreamt of for so long could never live up to my great expectations.
And it only went and exceeded them! I met my heroes and they were too busy fascinating me, enchanting me, welcoming me and sending me into paroxysms of joy to even begin to let me down. The people of Israel were everything I had hoped for. Just as the state itself has the most beautiful of contradictions (strong and well-armed yet an underdog in the region) so do the people (blunt and pushy yet bursting with hospitality and humanity).
The longer I was there, the more the tears of joy secretly flowed. They came as I floated on the Dead Sea at 6am alongside an elderly Holocaust survivor who taught me a Hebrew song; they came as I listened to the residents of the Ein Geddi Kibbutz in who I saw a pride more pure and intense than anything I'd witnessed before; they came at Masada at dawn; they came as I sat in the seat where David Ben-Gurion first declared the state of Israel.
So I did some of the out-and-out tourist stuff, for sure. But the biggest joys came more spontaneously: pulling into a petrol station full of Bedouin Arabs and one of them letting me ride his camel; asking my new friend Susi what those metal things over there were and her replying that they were tanks from the 1948 war of Independence; finding a mosque, a Christian church and a sadomasochistic restaurant standing within feet of each other in Jaffa; listening to people's stories, each of which was the tale of Israel in microcosm.
Within hours of my return to England, I'd taken a call from a journalist acquaintance who described his horror that "anyone could be pro-Israel". The following evening in a pub, I got more abuse for my opinions. That's what a week among the beautiful people of Israel did to me: it lowered my guard and made me forget that people in this country do not appreciate having their anti-Israel prejudices questioned.
By visiting Israel, I was putting my own views on the country to the ultimate test and everything I saw there confirmed them. "Come back and see us soon," said almost everyone I met. You bet I will.
And it only went and exceeded them! I met my heroes and they were too busy fascinating me, enchanting me, welcoming me and sending me into paroxysms of joy to even begin to let me down. The people of Israel were everything I had hoped for. Just as the state itself has the most beautiful of contradictions (strong and well-armed yet an underdog in the region) so do the people (blunt and pushy yet bursting with hospitality and humanity).
The longer I was there, the more the tears of joy secretly flowed. They came as I floated on the Dead Sea at 6am alongside an elderly Holocaust survivor who taught me a Hebrew song; they came as I listened to the residents of the Ein Geddi Kibbutz in who I saw a pride more pure and intense than anything I'd witnessed before; they came at Masada at dawn; they came as I sat in the seat where David Ben-Gurion first declared the state of Israel.
So I did some of the out-and-out tourist stuff, for sure. But the biggest joys came more spontaneously: pulling into a petrol station full of Bedouin Arabs and one of them letting me ride his camel; asking my new friend Susi what those metal things over there were and her replying that they were tanks from the 1948 war of Independence; finding a mosque, a Christian church and a sadomasochistic restaurant standing within feet of each other in Jaffa; listening to people's stories, each of which was the tale of Israel in microcosm.
Within hours of my return to England, I'd taken a call from a journalist acquaintance who described his horror that "anyone could be pro-Israel". The following evening in a pub, I got more abuse for my opinions. That's what a week among the beautiful people of Israel did to me: it lowered my guard and made me forget that people in this country do not appreciate having their anti-Israel prejudices questioned.
By visiting Israel, I was putting my own views on the country to the ultimate test and everything I saw there confirmed them. "Come back and see us soon," said almost everyone I met. You bet I will.
Ik vraag me af hoe het komt dat iedereen schijnt te denken dat Hitler democratisch gekozen was. Voor zover ik week kwam hij nooit verder dan 43% van de stemmen. Hij heeft de communisten gebruikt om de meerderheid te krijgen die hij nodig had om het parlement naar huis te sturen. Korte tijd later rekende hij met hen af na de brand op de rijksdag. Trouwens als we het dan toch over "democratisch" gekozen leiders hebben. Sharon wordt mede verantwoordelijk geacht voor "Shabra" en "Shatilla" (sorry als verkeerd gespeld) Ook "democratisch" gekozen.
BeantwoordenVerwijderenHitler leidde de grootste partij in de democratisch gekozen Reichstag, en werd vervolgens op basis daarvan tot Reichskanzelier benoemd. Wat ik wil zeggen is uiteraard dat niet alle legale regeringen legitiem of acceptabel hoeven te zijn.
BeantwoordenVerwijderenOok Hamas had overigens minder dan 50% van de stemmen (evenals George W. Bush als we toch bezig zijn). Sharon werd democratisch gekozen, ja, met dank aan de Tweede Intifada, Arafat en Hamas. De Hamas werd democratisch gekozen met dank aan Sharon en de disengagement en aan Arafat en de corruptie van Fatah.