(Daar ikzelf nog even geen tijd heb om iets nieuws te schrijven, bij deze een recent stukje van Ratna!)

Ben ik islamofoob?

IMO Blog, 17.08.2007

Wanneer bisschop Muskens voorstelt om God Allah te noemen, Ella Vogelaar zegt dat Nederland verder zal islamiseren en dat een goede zaak is, vakbondsleden voorstellen om christelijke feestdagen voor islamitische te verruilen, en moslims in de krantenkolommen assertief betogen dat het tijd is dat we een nieuwe Nederlandse identiteit ontwikkelen waarvan de islam een essentieel onderdeel uitmaakt, bekruipt mij als atheïst soms een ongemakkelijk gevoel. Na de ontzuiling zit ik niet te wachten op een nieuwe godsdienst die niet alleen steeds meer ruimte opeist in het straatbeeld, maar ook eist dat wij ons op allerlei manieren aanpassen, onze toon matigen en vooral niet stigmatiseren.


Niet dat ik nou eigenlijk het liefst zou opschrijven dat de profeet een pedofiele crimineel is en Allah een wrede dictator, en ik geloof ook niet dat 'de' moslims in Nederland uit zijn op het stichten van een islamitische staat. Maar ik erger mij mateloos wanneer ik een politieagente (zelf lesbisch en lid van een speciaal netwerk voor homo's) op TV hoor uitleggen dat geweld tegen homo's toeneemt, maar dat we vooral niet moeten stigmatiseren en het geweld niet alleen komt van jongeren van Arabische afkomst. Er zijn ook Nederlandse potenrammers. Ja, natuurlijk, en dat is erg genoeg, maar verdacht veel recent geweld tegen homo's komt wel uit die hoek.

Ik ergerde mij ook aan het feit dat de regering meteen een verklaring uitgeeft het niet met Wilders eens te zijn (nee, natuurlijk niet, en by the way, ik sla mijn vriend ook niet), maar zweeg nadat Jami in elkaar was geslagen. Waarom geeft de regering een dergelijke verklaring uit? Wilders zit immers niet in de regering. Jami is raadslid van een regeringspartij, en dus is steun van de regering op zijn plaats. Telkens wanneer mensen van Arabische komaf zich misdragen (en dit komt helaas vaak voor) roepen allerlei mensen dat we niet moeten stigmatiseren en dat onze jongeren ook geen lieverdjes zijn. Een aantal rechtse mensen roept dan dat we de boel eens wat harder moeten aanpakken.

Iedere oplossing van het probleem begint bij een erkenning van de feiten. Op dit moment komt intolerantie en geweld vooral uit de moslimhoek. Het is een minderheid van de moslims, ze zijn de weg kwijt, zitten gevangen tussen twee culturen en wij hebben de integratie zelf decennia op zijn beloop gelaten, maar ze doen het wel. En worden hierin te weinig door de eigen gemeenschap tot de orde geroepen, want men benadrukt liever hoezeer ze gediscrimineerd worden dan ze aan te spreken op hun verantwoordelijkheid. Rolmodellen uit de eigen gemeenschap zoals Ali B en Appa en ook mensen als de Palestijnse filmmaker Abu-Assad en Mohamed Benzakour spreken liever over het imperialistische Westen dat gevangenen in Quantanamo Bay en Abu Graib mishandelt en toelaat hoe Israël de Palestijnen onderdrukt dan dat zij wijzen op de misdaden die in naam van de islam worden gepleegd en hoe radikale imams jongeren rekruteren voor de jihad.

Ik ben een islamofoob in de letterlijke betekenis van het woord. Ik vind die bebaarde imams die geregeld in talkshows figureren, de ideeën over en het geweld van radikale moslims tegen homo's, afvalligen, joden en vrouwen, de ideeën van de Hamas en Hezbollah en de steun die zij genieten onder Arabieren en een deel van de linkse elite, beangstigend. Als ik weer een interview met zo'n vertegenwoordiger van Hamas lees, en vervolgens bedenk dat een Britse parlementaire groep oproept om met Hamas te praten, het journaal oproept om met Hamas te praten, de linkse partijen dit voorstaan, en dat alles niet om hen op andere gedachten te brengen maar vanuit de overtuiging dat zij een redelijke groepering zijn die het voor de legitieme Palestijnse rechten opneemt, dan bekruipt mij een gevoel van angst.

Ik ben niet bang voor de zwijgende meerderheid van moslims, voor mijn bovenbuurman uit Guinee die binnenkort vader wordt en mij uitlegde dat de islam een vredige godsdienst is, of de verkoper in de Marokkaanse winkel waar ze heerlijke feta verkopen, maar voor de militante minderheid die zo weinig in de weg wordt gelegd. Ik ben ook niet in de eerste plaats bang om mijzelf. Ik ben geen lesbienne, ik ben geen ex-moslim en geen jood. Ik woon niet in een buurt waar (Marokkaanse) hangjongeren voor veel overlast zorgen. Maar een land waar homo's moeten oppassen waar ze hand in hand lopen, waar je op een aantal plaatsen beter geen keppel kunt dragen, waar je wordt bedreigd als je je soms wat fel en ongenuanceerd over de islam uitlaat, daar wil ik niet leven.

Ik maak mij ook zorgen om een klimaat waarin mensen hun mening niet meer vrijelijk kunnen uiten, en een toenemende druk op beleidsmakers om in bijvoorbeeld het Midden-Oosten beleid rekening te houden met de mening van moslims. De mening van moslims is altijd dat Israël en de VS niet deugen, dat Israël geboycot moet worden en de Palestijnen alle steun verdienen. Men ontkent Arabisch antisemitisme en beschuldigt sympathisanten van Israël ervan onderdeel te zijn van een duistere Joodse lobby. Het klinkt stigmatiserend, maar ik kom zelden een ander Arabisch geluid tegen. Een Midden-Oosten politiek gebaseerd op deze ideeën is onrechtvaardig en kan, mits in meer landen gevolgd, desastreus uitpakken voor Israël en daarmee de Joden hun basale recht op zelfbeschikking en veiligheid ontnemen.

Ratna Pelle