De naakte waarheid

Een boodschap van onze sponsor (Moeder Aarde)!


De naakte waarheid over ons klimaat

Aletsch-gletsjer, Zwitserland — Hoog in de Zwitserse Alpen trokken 600 mensen hun kleren uit voor de wereldberoemde fotograaf Spencer Tunick. Ze vragen fysiek om aandacht voor smeltende geltsjers wereldwijd.

Waarschuwing aan ouders: dit verhaal bevat beelden van naakte mensen.

De actievoerders poseerden bloot voor Greenpeace en voor kunstenaar Spencer Tunick op de Aletsch gletsjer. Tunick is vooral bekend van zijn installaties met grote aantallen naakte mensen.

Als de opwarming van de aarde in dit tempo doorgaat zullen in 2080 de meeste Zwitserse gletsjers zijn gesmolten. De laatste 150 jaar is de oppervlakte van de gletsjers in hooggebergtes met ongeveer eenderde afgenomen. Maar de totale inhoud is zelfs met de helft afgenomen. En dit smelten gaat niet geleidelijk: het is rustig begonnen maar gaat nu steeds sneller. De Aletsch gletsjer heeft zich het afgelopen jaar al 115 meter teruggetrokken.

Acht jaar de tijd om iets te doen
Volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) heeft de wereld nog acht jaar de tijd om daadwerkelijk actie te ondernemen en de snelheid van de klimaatverandering af te remmen. Anders zal de schade onomkeerbaar zijn. De mensheid heeft nog nooit met een crisis van deze aard hoeven omgaan.


Wat wil Greenpeace?
Kort gezegd: Reject Negative Energy, Choose Positive Energy! Greenpeace wil dat de wereld zo snel mogelijk omschakelt van vervuilende fossiele brandstoffen (olie, kolen, gas) naar schone, duurzame energiebronnen. Niet alleen in geïndustrialiseerde landen, maar ook in ontwikkelingslanden. Greenpeace stimuleert niet-vervuilende, onuitputtelijke energiebronnen, zoals zon, wind, waterkracht en schone biomassa.

Wat doet Greenpeace?
Greenpeace ziet klimaatverandering als hét milieuprobleem van deze eeuw. Gevaarlijke klimaatverandering kan de milieuwinst in andere campagnes in één klap teniet doen. De verstoring van ecosystemen kan hele bossen uitroeien, en het einde betekenen van honderdduizenden soorten, van walvissen en ijsberen tot koraalriffen. Klimaatverandering bedreigt ook de mensheid, en arme landen zullen als eerste de dupe zijn.

Gevolgen in beeld brengen
Greenpeace voert daarom wereldwijd campagne tegen klimaatverandering. Door de gevolgen voor mens en milieu in beeld te brengen. (smeltende gletsjers in Patagonië, Arctische expeditie).Door met wetenschappers en politici aan te dringen op oplossingen. Door met vrijwilligers de druk op regeringen, multinationals en financiële instellingen te verhogen. En natuurlijk door acties.

Het onzichtbare laten zien
Kooldioxide, CO2, is een onzichtbaar, reukloos gas. Het is ook het belangrijkste broeikasgas, de oorzaak van opwarming van de aarde. Greenpeace zorgt dat het onmogelijk is het onzichtbare te negeren. Soms gaan we naar de bron van het probleem - door in de schoorsteen van een kolencentrale te klimmen. Op andere momenten bieden we alternatieven aan aan degenen die een verschil moeten maken, zoals de directeur van een energiebedrijf.

Investeringen in duurzame energie noodzakelijk
Veel oude energiecentrales zijn aan vervanging toe. In Europa zal de komende jaren naar schatting 1200 miljard euro worden geïnvesteerd in de bouw van nieuwe centrales. Greenpeace wil de bouw van nieuwe vervuilende kolen- en gascentrales voorkomen. We laten energiebedrijven zien dat investeringen in duurzame energie noodzakelijk en ook rendabel kunnen zijn We dringen er bij de overheid op aan om zich meer in te zetten voor een energiebeleid dat daadwerkelijk aanstuurt op een duurzame energievoorziening. En we laten mensen zien dat ze ook zelf wat kunnen doen!

Snelle overstap
Greenpeace staat gelukkig niet alleen in de strijd voor schone energie. We werken samen met en naast vele andere (milieu)organisaties die ook geloven dat een snelle overstap naar schone energie de enige manier is om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen.

Ook jij kunt helpen
Ook jij kunt helpen. Om te beginnen door groene stroom te kiezen. En door ook thuis efficiënter met energie om te gaan. Laat elektrische apparaten niet op stand-by staan, gebruik spaarlampen en let bij de aankoop van apparatuur op het energieverbruik.


Laat deze Rainbow Warriors niet in de kou staan!

De archieven van Yasser Arafat

zaterdag 18 augustus 2007

De erfenis van Arafat

Arafat liet op veel fronten een erfenis na: hij gaf de Palestijnen een eigen stem en een gezicht en verschafte ze een waarnemerszetel bij de VN en (beperkte) autonomie in de door Israël bezette gebieden, maar het gezicht was er één van geweld en corruptie, en de stem sprak vaak met een dubbele tong.

 

Zijn uniformen leveren nu een paar honderd sjekel op, maar interessanter is de correspondentie en archieven van hem die nog op verschillende plaatsen rusten. In tegenstelling tot de Israëlische (en de meeste Westerse) archieven, blijven Palestijnse en Arabische archieven voor onbepaalde tijd gesloten. Wie weet wat voor controversiële en comprimerende feiten er in verborgen liggen?

 

 

Wouter (archiefmedewerker)

_______________________________________________

 

Jerusalem Post, Aug. 16, 2007 0:41
Stolen Arafat uniform sold for NIS 200
By KHALED ABU TOAMEH
http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1186557458267&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull

A military outfit belonging to former Palestinian Authority Chairman Yasser Arafat has been sold in the open market in Gaza City for NIS 200, Fatah officials in Ramallah said Wednesday.

The uniform was stolen from Arafat's residence immediately after Hamas took full control over the Gaza Strip two months ago. Hundreds of Palestinians, including Hamas activists, looted the house in Gaza City and stole most of its contents.

A Fatah spokesman said the looters also stole Arafat's Nobel Peace Prize Award and most of his personal belongings. Hamas denied that its men were involved in the looting, saying it was making efforts to restore the stolen items.

"We have learned that one of Arafat's military uniforms has been sold by Hamas activists for NIS 200," said a Fatah official. "They sold the uniform on the streets of Gaza City. This is outrageous and degrading." He accused Hamas of looting the homes of several Fatah leaders over the past two months. They include Nabil Shaath, Muhammed Dahlan and Intisar al-Wazir [Um Jihad].

The London-based Al-Quds Al-Arabi newspaper revealed Wednesday that some Palestinians were also trying to lay their hands on Arafat's private archive in his former headquarters in Tunisia. The paper said that Tunisian authorities and PLO security officers have been stationed outside the headquarters to foil any attempt to infiltrate the compound.

Senior Palestinian officials said Arafat's headquarters in Tunisia contain "treasures" of information, including his correspondence with world leaders over a period of 40 years.

After Arafat's death in 2004, the Tunisian government closed down the offices and declared them the "property of the entire Palestinian people."

PA Chairman Mahmoud Abbas tried several times since then to lay his hands on the archive's documents, but was turned down by the Tunisian government, the officials said. The PLO officials also named Ramzi Khoury, a former Arafat aide, as one of those who have been trying to gain access to the headquarters.

(Daar ikzelf nog even geen tijd heb om iets nieuws te schrijven, bij deze een recent stukje van Ratna!)

Ben ik islamofoob?

IMO Blog, 17.08.2007

Wanneer bisschop Muskens voorstelt om God Allah te noemen, Ella Vogelaar zegt dat Nederland verder zal islamiseren en dat een goede zaak is, vakbondsleden voorstellen om christelijke feestdagen voor islamitische te verruilen, en moslims in de krantenkolommen assertief betogen dat het tijd is dat we een nieuwe Nederlandse identiteit ontwikkelen waarvan de islam een essentieel onderdeel uitmaakt, bekruipt mij als atheïst soms een ongemakkelijk gevoel. Na de ontzuiling zit ik niet te wachten op een nieuwe godsdienst die niet alleen steeds meer ruimte opeist in het straatbeeld, maar ook eist dat wij ons op allerlei manieren aanpassen, onze toon matigen en vooral niet stigmatiseren.


Niet dat ik nou eigenlijk het liefst zou opschrijven dat de profeet een pedofiele crimineel is en Allah een wrede dictator, en ik geloof ook niet dat 'de' moslims in Nederland uit zijn op het stichten van een islamitische staat. Maar ik erger mij mateloos wanneer ik een politieagente (zelf lesbisch en lid van een speciaal netwerk voor homo's) op TV hoor uitleggen dat geweld tegen homo's toeneemt, maar dat we vooral niet moeten stigmatiseren en het geweld niet alleen komt van jongeren van Arabische afkomst. Er zijn ook Nederlandse potenrammers. Ja, natuurlijk, en dat is erg genoeg, maar verdacht veel recent geweld tegen homo's komt wel uit die hoek.

Ik ergerde mij ook aan het feit dat de regering meteen een verklaring uitgeeft het niet met Wilders eens te zijn (nee, natuurlijk niet, en by the way, ik sla mijn vriend ook niet), maar zweeg nadat Jami in elkaar was geslagen. Waarom geeft de regering een dergelijke verklaring uit? Wilders zit immers niet in de regering. Jami is raadslid van een regeringspartij, en dus is steun van de regering op zijn plaats. Telkens wanneer mensen van Arabische komaf zich misdragen (en dit komt helaas vaak voor) roepen allerlei mensen dat we niet moeten stigmatiseren en dat onze jongeren ook geen lieverdjes zijn. Een aantal rechtse mensen roept dan dat we de boel eens wat harder moeten aanpakken.

Iedere oplossing van het probleem begint bij een erkenning van de feiten. Op dit moment komt intolerantie en geweld vooral uit de moslimhoek. Het is een minderheid van de moslims, ze zijn de weg kwijt, zitten gevangen tussen twee culturen en wij hebben de integratie zelf decennia op zijn beloop gelaten, maar ze doen het wel. En worden hierin te weinig door de eigen gemeenschap tot de orde geroepen, want men benadrukt liever hoezeer ze gediscrimineerd worden dan ze aan te spreken op hun verantwoordelijkheid. Rolmodellen uit de eigen gemeenschap zoals Ali B en Appa en ook mensen als de Palestijnse filmmaker Abu-Assad en Mohamed Benzakour spreken liever over het imperialistische Westen dat gevangenen in Quantanamo Bay en Abu Graib mishandelt en toelaat hoe Israël de Palestijnen onderdrukt dan dat zij wijzen op de misdaden die in naam van de islam worden gepleegd en hoe radikale imams jongeren rekruteren voor de jihad.

Ik ben een islamofoob in de letterlijke betekenis van het woord. Ik vind die bebaarde imams die geregeld in talkshows figureren, de ideeën over en het geweld van radikale moslims tegen homo's, afvalligen, joden en vrouwen, de ideeën van de Hamas en Hezbollah en de steun die zij genieten onder Arabieren en een deel van de linkse elite, beangstigend. Als ik weer een interview met zo'n vertegenwoordiger van Hamas lees, en vervolgens bedenk dat een Britse parlementaire groep oproept om met Hamas te praten, het journaal oproept om met Hamas te praten, de linkse partijen dit voorstaan, en dat alles niet om hen op andere gedachten te brengen maar vanuit de overtuiging dat zij een redelijke groepering zijn die het voor de legitieme Palestijnse rechten opneemt, dan bekruipt mij een gevoel van angst.

Ik ben niet bang voor de zwijgende meerderheid van moslims, voor mijn bovenbuurman uit Guinee die binnenkort vader wordt en mij uitlegde dat de islam een vredige godsdienst is, of de verkoper in de Marokkaanse winkel waar ze heerlijke feta verkopen, maar voor de militante minderheid die zo weinig in de weg wordt gelegd. Ik ben ook niet in de eerste plaats bang om mijzelf. Ik ben geen lesbienne, ik ben geen ex-moslim en geen jood. Ik woon niet in een buurt waar (Marokkaanse) hangjongeren voor veel overlast zorgen. Maar een land waar homo's moeten oppassen waar ze hand in hand lopen, waar je op een aantal plaatsen beter geen keppel kunt dragen, waar je wordt bedreigd als je je soms wat fel en ongenuanceerd over de islam uitlaat, daar wil ik niet leven.

Ik maak mij ook zorgen om een klimaat waarin mensen hun mening niet meer vrijelijk kunnen uiten, en een toenemende druk op beleidsmakers om in bijvoorbeeld het Midden-Oosten beleid rekening te houden met de mening van moslims. De mening van moslims is altijd dat Israël en de VS niet deugen, dat Israël geboycot moet worden en de Palestijnen alle steun verdienen. Men ontkent Arabisch antisemitisme en beschuldigt sympathisanten van Israël ervan onderdeel te zijn van een duistere Joodse lobby. Het klinkt stigmatiserend, maar ik kom zelden een ander Arabisch geluid tegen. Een Midden-Oosten politiek gebaseerd op deze ideeën is onrechtvaardig en kan, mits in meer landen gevolgd, desastreus uitpakken voor Israël en daarmee de Joden hun basale recht op zelfbeschikking en veiligheid ontnemen.

Ratna Pelle

Mijn bet-overgrootvader was een Zittesje Sjnaak

In 1990 hebben we met de afdeling Sittard 25 lokale Loesje-affiches geplakt. Tot mijn verrassing blijken daarvan 18 op internet vermeld te worden (onder een verkeerd jaartal), op een nogal obscure website die blijkbaar in 2000 door een landelijke Loesje-medewerker werd opgezet en nadien vergeten...

In het voorjaar van 1990 hadden onder meer het scholierentrio P'lijn, Yvonne en Peter zich bij de Loesje-Sittard aangesloten. Peter bleef niet lang, maar leverde wel een reeks ludieke teksten voor de afdeling, die allemaal op de genoemde landelijke website vermeld worden.

Ik probeerde ook wat teksten te verzinnen die speciaal op de lokale Sittardse situatie van toepassing waren, wat ook het eigenlijke idee van plaatselijke affiches was.

Misschien ook Peter, maar waarschijnlijk ik, verzon:

* En wanneer stopt DSM met roken?

Dat sloeg uiteraard op de milieuvervuiling door de chemiereus in aangrenzend Geleen, maar bevatte ook een persoonlijke knipoog naar mijn eigen ongezonde nieuwe gewoonte.

Niet zozeer lokaal, maar wel op mijn persoonlijke ergernis gebaseerd was:

* Millieu-tip: om bij V&D geen plastic zak te krijgen,
kun je beter de kassa mijden

Ik ergerde me namelijk enorm aan het ongevraagd verpakken van alle aankopen in een plastic zakje, als je er niet snel bij was om te melden dat je dat niet op prijs stelde. Vandaar deze ludieke oproep tot 'proletarisch winkelen'.
Ik wil niet beweren dat het door dit affiche kwam, maar nadien heeft de Sittardse V&D ingevoerd dat de verkoper (M/V) eerst vraagt of je een zakje erom wilt. Mijn ergernis is toen verschoven naar de HEMA, die deze goede gewoonte niet overnam.

Na het vertrek van Peter kwamen er niet veel tekst-ideeën meer uit de afdeling buiten de mijne, die ook vrij sporadisch waren.

Op 19 mei 1990 ging ik samen met mijn buurmeisje Jinny en haar moeder in een bus vol aktievoerders naar Den Haag voor een landelijke manifestatie tegen de armoede. Evenals een jaar eerder bij de anti-NAVO demonstratie, had ik een zelfgemaakte poster op een sandwichbord omgehangen, waarvan ik naderhand ook een plaatselijk Loesje-affiche maakte:

* Lubbers vertegenwoordigt miljoenen:
de 90 miljoen op zijn bankrekening

Negentig miljoen gulden was dat destijds natuurlijk. Lubbers zou later nog eens gezegd hebben dat minima dan maar 'een plakje minder kaas' op hun brood moeten doen!

In juni 1990 verhuisde de Sittardse Wereldwinkel, waarbij ik nog steeds betrokken was, eindelijk van een afbraakpand naar een bijna-top lokatie op de Steenweg, iets dat ik graag via Loesje extra onder de aandacht bracht:

* Wereldwinkel Sittard op de Steenweg:
de derde wereld komt al aardig dichterbij

Het afbraakpand op de Wilhelminastraat ('school Snel'), waar we in 1990 dringend uit moesten vertrekken van de gemeente, is onlangs (in 2007!!) eindelijk verbouwd tot een appartementencomplex. De Wereldwinkel zit inmiddels in een groter pand op de Steenweg.

De volgende tekst lijkt niet lokaal, maar was het wel:

* Vraag: wat moet je met racisten doen?
Antwoord: maak ze zwart

Er stonden namelijk in het najaar van 1990 op verschillende vuilnisbakken en elektriciteitskastjes in de binnenstad Jodensterren en teksten als 'Turken dood' gekliederd, en aangezien de gemeente ze niet liet verwijderen, ben ik ze een paar keer zelf langs gegaan met zwarte verf, èn met het genoemde Loesje-affiche.

Het bovenstaande affiche uit het najaar van 1990 verwees met name naar het standbeeld uit 1984 van de Zittesje Sjnaak in Sittard, die tussen zijn benen door de tong uitsteekt naar het publiek. Ik was destijds al bezig met het uitzoeken van mijn stamboom, dus de tekst lag voor de hand!

Wouter


Ook op bijgaande foto van ArtIndex hangt er een Loesje affiche onder het beeldje; het was een ideale plakplaats!

Festival MuSaDa Sittard - zondag 19 augustus 2007

Festival Musada 21-22 juni 2008 zie hier!

 

Festival Musada 2007 op zondag 19 augustus !

In Augustus komen velen terug van hun vakantie. Even naproeven aan de culturen. Want veel bezochte culturen hebben we ook hier, in Sittard.

Op zaterdag 18 en zondag 19 Augustus a.s. organiseert Stichting Platform Multicultureel Sittard (PMS) in samenwerking met de horeca Markt Festival Musada. Plaats? Midden in het historisch hart van Sittard.

Festival Musada is een multicultureel solidariteitsevenement.

Op deze website vindt u informatie over het te houden festival zoals het programma, de artiesten die komen optreden, demonstraties en workshops en veel meer.

Veel plezier op het festival!

 

OVERZICHT PROGRAMMA 2007

HOOFDPODIUM (Markt)
12.00 - 13.15	D.J.
13.20 - 14.05	Dramanol (Reggaeton)
14.10 - 14.25	Opening en prijsuitreiking door Berry van Rijswijk, Wethouder van Cultuur
15.15 - 16.00	Jalliya Ensemble (West-Afrika)
16.30 - 17.15	Jalliya Ensemble (West-Afrika)
17.55 - 18.40	Brasileiro (Brazilië)
19.20 - 20.05	Brasileiro (Brazilië)
20.35 - 22.05	Rumbata (Columbia)
DANSPODIUM (Markt)
14.30 - 15.00	Burundi Tamboers met Afrikaanse percussie
16.00 - 16.30	Tango Maastricht met een demonstratie Tango en Robin van Dungen met een demonstratie Streetdance
17.20 - 17.50	Burundi Tamboers met Afrikaanse percussie
18.45 - 19.15	Local Heroes, Jonge Rappers uit de regio
20.05 - 20.35	Verrassing
WORKSHOPS (Tuin tegenover Jardin d'isabelle)
12.30 - 18.00	"Water is leven" schilderen met ChocArt
14.30 - 15.00	Ballafoon door Ibu Sylla (Jalliya Ensemble)
15.15 - 15.45	Afrikaanse trommels door Burundi Tamboers
15.55 - 16.25	Samba dansen door Brasileiro
16.35 - 17.05	Capoeira door Brasileiro
17.15 - 17.45	Tango door Tango Maastricht
17.55 - 18.25	Tokkel instrumenten door Lamin Kuyateh en Angele Jorna (Jalliya Ensemble)
KINDERPROGRAMMA  (Jardin D'isabelle )
12.30 - 17.20	Schmincken en Henna Tattoos door Patricia
13.30 - 13.50	Verhalen uit Brazilië met Mamulengo Fantochito
14.10 - 14.40	Kleine percussie instr. door Lamin Kuyateh en Angele Jorna (Jalliya Ensemble)
14.50 - 15.10	Verhalen uit Brazilië met Mamulengo Fantochito
15.15 - 15.45	Streetdance door Robin van Dungen
15.55 - 16.15	Verhalen uit Brazilië met Mamulengo Fantochito
16.20 - 16.50	Afrikaanse trommels door Burundi Tamboers
Andere activiteiten
tijdens festival	Tentoonstelling met als thema Water is leven in de voormalige HKLS (Fonteys)
tijdens festival	Informatie en verkoopstands kunst en cultuur
tijdens festival	Exotische gerechten en drankjes (Markt)
tijdens festival	Braziliaanse film in Filmhuis Het Domein.

 

It Ain't Me, Babe - Bob Dylan

In de trant van mijn oud-mede-aktievoerder Leon Verdonschot in Sp!ts, is hier een liedje opgedragen aan mijn ex-vriendinnetjes; verder commentaar overbodig...

 

"It Ain't Me, Babe" was overigens ook de naam van een feministisch underground stripblad in de VS.

 

Wouter

___________________

 

It ain't me, babe

 

Go 'way from my window,
Leave at your own chosen speed.
I'm not the one you want, babe,
I'm not the one you need.
You say you're lookin' for someone
Never weak but always strong,
To protect you an' defend you
Whether you are right or wrong,
Someone to open each and every door,
But it ain't me, babe,
No, no, no, it ain't me, babe,
It ain't me you're lookin' for, babe.

Go lightly from the ledge, babe,
Go lightly on the ground.
I'm not the one you want, babe,
I will only let you down.
You say you're lookin' for someone
Who will promise never to part,
Someone to close his eyes for you,
Someone to close his heart,
Someone who will die for you an' more,
But it ain't me, babe,
No, no, no, it ain't me, babe,
It ain't me you're lookin' for, babe.

Go melt back into the night, babe,
Everything inside is made of stone.
There's nothing in here moving
An' anyway I'm not alone.
You say you're looking for someone
Who'll pick you up each time you fall,
To gather flowers constantly
An' to come each time you call,
A lover for your life an' nothing more,
But it ain't me, babe,
No, no, no, it ain't me, babe,
It ain't me you're lookin' for, babe.

Alle songteksten van His Bobness zijn hier te vinden:

http://www.bobdylan.com/songs/

Rinkelende kopjes, overvolle asbakken

Zoals beschreven zette ik samen met Marcel uit Weert in het najaar van 1989 de Sittardse Loesje-afdeling op, waarvoor we allebei leden gingen werven.

We kregen een klein klupje bij elkaar: daar was mijn buurmeisje in het studentenhuis Kirsten, die tevens mijn achter-achter-achter-achternichtje was (haar oma was een Brassée), haar vriendinnen Marije en Ricky, en Jacomina die ook bij Loesje-Weert had gezeten en dus Marcel kende. Drie van hen deden de Mikojel, wat voor de nodige kreativiteit garant moest staan. Marcel had ook een paar jongens van Fenix erbij gevraagd, maar die haakten na één bijeenkomst af, en hijzelf stopte ook na een paar maanden, waarna ik in januari 1990 landelijk Loesje-lid werd en contactpersoon van de afdeling Sittard.

Het verloop zou met deze scholieren en studenten groot blijven, zodat ik vrijwel elk jaar weer een ander klupje 'aanvoerde', en het moeilijk bleek om de taken goed te verdelen. Naast het plakken van de landelijke Loesje affiches, het eventueel meedoen met landelijke ludieke akties of het bezoeken van Loesje weekenden in Arnhem, was er de mogelijkheid om plaatselijke Loesje posters te maken, die inspeelden op de lokale actualiteiten en omstandigheden. Dat was althans het idee, maar onze plaatselijke affiches waren doorgaans algemeen van aard. De meeste Sittardse leden werden ook geen landelijk Loesje-lid, hoewel dat eigenlijk wel de bedoeling was.

Bovenstaande tekst was door Kirsten bedacht. Hij beschrijft vooral de sfeer en mentaliteit in het studenten- en jongeren-milieu waarin ik toen vertoefde. Kirsten was ook degene van wie ik mijn eerste joint kreeg, waaraan ik geen wiet- maar wel een rookverslaving zou overhouden. Ik heb een jaartje of twee sporadisch geblowd, maar bleef de smaak vies vinden, en ook de overige effecten waren niet onverdeeld positief.
In dezelfde periode begon ik - mede onder invloed van mijn huisgenoten - met uitgaan en alcohol drinken. Het heeft wel geholpen om me losser te maken, moet ik toegeven, maar vaak miste ik het idealisme in die kringen. Alleen vrijheid, blijheid en er op los leven is niet bevredigend voor mij. En die verslaving aan Javaanse Jongens (de tabak bedoel ik uiteraard), daar moet ik nog altijd eens vanaf komen.


De meeste andere vroege afdelingsteksten waren van mijn hand:

* Blijf niet aan de kant staan - Doe mee!
(om leden te werven; we mochten de lokale postbus van Rampenplan gebruiken op onze affiches)

* Maak elke dag een nieuw geluid
(die werd tot mijn verrukking overgenomen in de landelijke serie van februari, al maakten zij er 'iedere dag' van, en werd ook gebruikt in een kleine straat-aktie van het landelijk; hij heeft tevens in 1991 voorop de eerste Loesje-scheurkalender gestaan!)

* Heb jij soms mijn ochtendhumeur gezien?

* Ik weet wel beter dan beter te weten


Marije verzon ook een leuk affiche:

* Kom ik eindelijk de prins van mijn dromen tegen, blijkt het een prinses te zijn


Wouter

Auf die Dauer hällt keine Mauer

Na de vredesdemonstratie tegen de NAVO in april 1989, stuurde ik mijn zelfgemaakte vredesposter als tekstvoorstel op naar het landelijk van Loesje in Arnhem en vroeg gelijk om meer informatie over het muurbloempje. Ik liet daarbij vallen het jammer te vinden dat ik nooit Loesje affiches in Sittard zag hangen.

Ik werd die zomer dan ook benaderd door Marcel, voormalig lid van Loesje-Weert die nu in Sittard woonde en bij jongerencentrum Fenix aktief was. Hij stelde voor om samen een afdeling in Sittard op te zetten. (Later bleek dat hij die alleen wilde opzetten samen, en daarna stoppen.) Na al 6 jaar vrijwilligerswerk bij Wereldwinkel Sittard, een afgebroken Mikojel studie en een uitzendbaantje dat met een gebroken pols was geëindigd, was ik toe aan nieuwe uitdagingen, dus ik ging akkoord. We plakten vanaf september 1989 een paar keer samen Loesje affiches die hij uit Arnhem kreeg, en vroegen er wat jonge mensen bij. Toen dat resultaat opleverde was Marcel snel vertrokken, om zich te storten op zaken als de Sittardse "Nacht van de Poëzie", en later digitale dichter te worden. Ik werd in januari 1990 contactpersoon van de nieuwe afdeling Loesje Sittard.

Het eerste plaatselijke Loesje affiche - die hierboven dus - maakte ik op eigen houtje, nadat in de nacht van 8 op 9 november 1989 de Berlijnse muur gevallen was. "Brieffreundin Cordula" was mijn penvriendin uit Weißenfels in de DDR. Ik had haar adres een jaar eerder gekregen via een kerkelijke werkgroep die kontakten onderhield met de katholieke kerk in Weißenfels, en waarbij ook medewerkers van de Wereldwinkel betrokken waren. We hebben ruim een jaar brieven uitgewisseld, wat soms lastig ging omdat niet alles geschreven mocht worden. Ik weet niet zeker of al mijn brieven zijn aangekomen, maar tenminste één brief van Cordula werd door de censuur van de Stasi onderschept, nl. over milieuvervuiling in de DDR.

Na de val van de Muur ben ik haar gaan opzoeken. Ik kon in december 1989 in de auto meerijden met mijn oud-leraar geschiedenis van het Broekland college Pernot, diens vrouw, en pastoor Meertens van Vrangendael. We verbleven een weekend in Weißenfels, waarbij ik bij Cordula en haar zus overnachtte, en bezochten ook Leipzig.

Grote, grauwe, oude gebouwen, dat viel me het meeste op in de DDR in die sombere decemberdagen. Na de massale demonstraties in onder meer Leipzig, waarin de mensen "Wir sind das Volk" hadden geroepen, had het regime de bevolking vrijheid van meningsuiting gegeven en de grens naar het Westen opengesteld, in navolging van buurland Tsjecho-Slowakije, waarlangs Oostduitsers in de voorgaande maanden op grote schaal naar West-Duitsland waren gevlucht. Maar het regime zat wel nog in het zadel met alle instituties, functionarissen en symbolen van het socialisme dat ik als 'staatskapitalisme' kenmerkte: de staat als bezitter van de productiemiddelen grond en kapitaal en uitbuiter van de arbeiders, die geen daadwerkelijke inbreng hadden, ondanks de propaganda over "Volkseigene Betriebe".

Er was hoop, er waren verwachtingen, en er was twijfel en onzekerheid. Er werd een verhit debat gevoerd over de toekomst van de DDR: "Die Zeit ist reif für Träume!", las ik op een plakkaat in Leipzig. Het bepleitte een nieuwe Oost-Duitse staat met zelfbeschikking voor de inwoners na 45 jaar Russische overheersing, en geen uitverkoop aan het Westen, waarbij ze tot kolonie met nieuwe overheersers gemaakt zouden worden. "Keine Wiedervereinigung! Denn dann wechseln nur die Herren!"

De meerderheid besliste echter anders, en op 3 oktober 1990 werden Oost- en West-Duitsland herenigd. De economie ging op de fles, de werkloosheid werd massaal, miljoenen Oostduitsers vertrokken naar het Westen, rechts-extremisme groeide en de "Ostalgie" kwam op. In mijn linkse idealisme had ik liever een nieuwe, sociale DDR gezien dan een annexatie door de kapitalistische BRD. Of dat realistisch was geweest, weet ik niet. Zeker is wel dat de hereniging veel te snel werd doorgevoerd, en de sociale prijs hoog was.

In 1990 is Cordula verhuisd naar Bamberg in West-Duitsland, waar ze een baantje vond in een boekhandel, en kwam onze correspondentie ten einde.

Wouter

Digitaal Monument voor de Joodse Gemeenschap in Nederland

Als 'follow-up' van mijn vorige post, een Bieslogje:

 

__________________________________________

 

Bieslog - woensdag 4 mei 2005 15:24

4 mei

Het indrukwekkendste monument ter herdenking van oorlogsslachtoffers bevindt zich op internet, weet ik nu.
Ik bezocht het enkele dagen geleden en het laat me sindsdien niet los. Ik vond het een schokkende ervaring.
Schokken - ja, dat kan nog steeds, na zestig jaar.
 

'Het Digitaal Monument voor de Joodse Gemeenschap in Nederland is een Monument op internet om de herinnering levend te houden aan alle mannen, vrouwen en kinderen die tijdens de Duitse bezetting als joden zijn vervolgd en die de Sjoa niet hebben overleefd.
 
Voor ieder van hen staan in het Monument basisgegevens zoals naam en voornaam, plaats en datum van geboorte, sterfdatum en sterfplaats en het adres waar ze woonden. Van velen is bovendien het gezinsverband waarin ze leefden bekend.'
 
Door de Uitleg te lezen, begreep ik dat je straatnamen kunt invoeren, waarna wordt aangegeven op welke adressen de bewoners hun huis zijn uitgezet en afgevoerd.
In veel gevallen wordt ook een inboedellijst getoond van achtergebleven, in beslag genomen huisraad.
 
En zo kwam ik er voor het eerst achter dat in de straten rondom mijn ouderlijk huis families woonden, die in 1942/43 het bevel hebben gekregen te vertrekken; die op transport werden gesteld en vermoord in de kampen.
 
In de eigen Parsifalstraat niemand, maar in de Lohengrinstraat, de Verdistraat, de Thorbeckelaan, de Pippelingstraat.... Bijna in elke straat zijn op een dag families, echtparen, alleenstaanden verdwenen.
Ik wist het niet en ik heb het me nooit gerealiseerd.
Het is een cliché, maar zo werkt het wel: 'de oorlog komt ineens heel dichtbij'.
Alsnog, na zestig jaar.
 
Ik heb er mijn ouders nooit over horen spreken. Ze kenden de getroffen mensen waarschijnlijk niet. En ik kan ook niet meer vragen of ze gezien hebben hoe de mensen bepakt en bezakt uit hun huizen werden verdreven, of dat er over gesproken werd.
 
En dan schaam ik me als ik me erop betrap graag verhalen te willen vertellen over de 'belevenissen' van een kleuter in oorlogstijd.
Ja, in de hongerwinter is het daar in dat buurtje aan de rand van Den Haag precair geweest.
Maar de ergste gebeurtenissen hadden toen al plaatsgevonden.

 
Het Digitaal Monument voor de Joodse Gemeenschap in Nederland

 

Gek op Israël en Joden

"Gek op Israël en Joden", zo werd ik al snel omschreven door een Jood die ik een eindje verder had geholpen met zijn Joodse voorouders.

 

Moet je gek zijn om het in deze tijd als linkse jongen voor Israël op te nemen, of je te interesseren voor het lot van de Joodse gemeenschappen die in hedendaags Limburg zo pijnlijk afwezig zijn?

 

Ik maak me vooral kwaad om al die linksen en pseudo-linksen die menen dat het progressief is om tegen Israël en het Zionisme aan te trappen. Ik kots van al die mensen die verontwaardigd roepen dat Hamas toch democratisch gekozen was - Nou, dat was Hitler ook!

En ik walg al helemaal van de boycot Israël aktivisten.

 

Goede, eerlijke en progressieve mensen in Israël en hier, die hun tijd en aandacht liever zouden geven aan het weer op gang krijgen van het vredesproces in het Midden-Oosten, moeten nu hun tijd verdoen met het verdedigen van het bestaansrecht van Israël tegen de leugens en haatzaaierij van die achterlijke anti-Zionisten.

 

Het deprimeert me dat zoveel linkse mensen en organisaties waarvoor ik ooit respect had meedoen aan die anti-Israël hetze, of het nu Anja Meulenbelt is, Jan Blokker of de VPRO, Loesje, Dwars, de Novib, de (Belgische) Wereldwinkels of mijn 'eigen' GroenLinks. Zelfs een sympatieke meid die ik voor verstandiger hield, met wie ik 10 jaar terug nog milieu-akties heb gevoerd in Sittard, moest ik op internet terugvinden met de meest stompzinnige aantijgingen tegen het 'politieke zionisme'; ze werkt tegenwoordig voor "Kerk en Vrede"...

 

Een stille hoop koester ik nog voor Wim de Bie: op zijn Bieslog schreef hij weliswaar in 2004 eens dat Anja een mooie blog had en bewonderde hij haar deskundigheid over het Midden-Oosten conflict, maar dat wijt ik dan maar aan zijn eigen ondeskundigheid hierover, en wellicht een te oppervlakkige bestudering van Anja's blog. Waarschijnlijk was hij gewoon onder de indruk geraakt van Anja's passie en inzet voor de Palestijnen, waarover ze veel schrijft. Misschien was ze destijds ook nog wat minder erg in haar uitspraken over Israël, al heb ik niet die indruk.

Op Bieslog vind ik in elk geval nog geen harde woorden over Israël, daarentegen wel een betrokkenheid met het lot van de Joden in de oorlog.

 

 

Om mijn vraag te beantwoorden:

Ik ben helemaal niet gek op Joden of op Israël, net zomin als ik een 'natuurliefhebber' ben of een 'dierenvriend'. Ik geef om liefde, schoonheid en gerechtigheid. Dat is voldoende.

 

Voor wie het verschil nog niet vat, hieronder een stukje van een jonge Britse journalist die klaarblijkelijk wel gek is (op Joden en Israël).

 

Wouter 

_____________________________________

Meeting My Heroes

Chas Newkey-Burden - Friday 29th of September 2006

Van: TotallyJewish.com

When I told friends I was going to visit Israel for the first time, most of them were very worried for me.

Not so much because they thought I was going to be blown up, but because they feared that I would be let down. A card-carrying Gentile philosemite, I have for many years been in awe of the Jewish people and fascinated by Jewish history and culture – particularly by the state of Israel. In the weeks before my trip I worked myself up into a frenzy of anticipation – I've always been skilled at this – and the general consensus was that the country I have cheered on and dreamt of for so long could never live up to my great expectations.

And it only went and exceeded them! I met my heroes and they were too busy fascinating me, enchanting me, welcoming me and sending me into paroxysms of joy to even begin to let me down. The people of Israel were everything I had hoped for. Just as the state itself has the most beautiful of contradictions (strong and well-armed yet an underdog in the region) so do the people (blunt and pushy yet bursting with hospitality and humanity).

The longer I was there, the more the tears of joy secretly flowed. They came as I floated on the Dead Sea at 6am alongside an elderly Holocaust survivor who taught me a Hebrew song; they came as I listened to the residents of the Ein Geddi Kibbutz in who I saw a pride more pure and intense than anything I'd witnessed before; they came at Masada at dawn; they came as I sat in the seat where David Ben-Gurion first declared the state of Israel.

So I did some of the out-and-out tourist stuff, for sure. But the biggest joys came more spontaneously: pulling into a petrol station full of Bedouin Arabs and one of them letting me ride his camel; asking my new friend Susi what those metal things over there were and her replying that they were tanks from the 1948 war of Independence; finding a mosque, a Christian church and a sadomasochistic restaurant standing within feet of each other in Jaffa; listening to people's stories, each of which was the tale of Israel in microcosm.

Within hours of my return to England, I'd taken a call from a journalist acquaintance who described his horror that "anyone could be pro-Israel". The following evening in a pub, I got more abuse for my opinions. That's what a week among the beautiful people of Israel did to me: it lowered my guard and made me forget that people in this country do not appreciate having their anti-Israel prejudices questioned.

By visiting Israel, I was putting my own views on the country to the ultimate test and everything I saw there confirmed them. "Come back and see us soon," said almost everyone I met. You bet I will.