"Broadcast Yourself?" - Een paar korte gedachten over het internettijdperk & het (virtuele) imago...
Tijd verliezen op het wereldwijde web
Ik heb allang geen tijd meer voor computerspelletjes of rondgemailde filmpjes en pps-jes met grappige of mooie beelden en moppen of wijze spreuken. Mijn computertijd gaat al zwaar ten koste van zaken als het huishouden, en soms zelfs van echte kontakten met vrienden.
Ik doe graag inhoudelijke zaken op de computer, zoals genealogie en politiek. Dat is al lastig genoeg. Vaak wint de nieuwsgierigheid het van de doelgerichtheid, en klik je op allerlei links om meer of minder relevante webpagina's te bekijken. Altijd goed voor de algemene ontwikkeling en om een bredere kijk op de (virtuele) wereld te krijgen, verzin je dan.
Begin november kreeg ik een uitnodiging om bij Facebook te komen, dat is een profielwebsite zoals de Nederlandse Hyves. Het kwam van een politieke bondgenoot, dus ik dacht dat het wellicht een nuttig hulpmiddel was om onze websites en doelen te promoten. Ik heb me dus geregistreerd en een profiel aangemaakt, fotootje erbij, gekeken wie er nog meer op zaten en vrienden uitgenodigd. Je kon zowaar nog goede (en minder goede) doelen selekteren om virtueel te ondersteunen, elkaar berichtjes sturen, en er was een onwijs lange reeks mogelijkheden om allerlei speeltjes en flauwekulletjes toe te voegen. Het resultaat was wel geinig, maar je profiel is maar beperkt zichtbaar, alleen voor Facebook leden in dezelfde groep, en na een week had ik het wel weer gezien.
Het is wel een aardige manier om jezelf makkelijk een imago te bezorgen en ergens bij te horen, en in elk geval stukken goedkoper dan dure merkkleding en assecoires aanschaffen, laat staan fysieke verbouwingen ondergaan. (Tegen Photoshop kan sowieso geen extreme makeover op!)
Zelfbeeld
Precies een maand later had ik hetzelfde met YouTube. Dit keer wilde ik slechts een hallootje posten als comment bij een oude bekende die ik daar aantrof. Helaas, dat kon alleen als ik een profiel aanmaakte... Dus daar ging ik weer. Ik ben nu officieel ook YouTuber!
Prettige bijkomstigheid was dat ik één filmpje van mezelf op mijn computer had, ooit door een collega gemaakt met zijn mobieltje, maar ik had geen programma op mijn computer dat een mp4 kon afspelen. De enige methoden om mezelf te kunnen bewonderen bleven daardoor toch mijn spiegel en mijn foto's. Het is niet eens zozeer ijdelheid, maar het is fascinerend en bevreemdend om jezelf te zien bewegen en te horen praten op een filmpje. Mijn enige twee eerdere keren waren alweer in de jaren '80, en in de jaren '90 nog een keer op de lokale radio. (De oude filmpjes van mijn oom uit mijn kleutertijd laat ik dan even buiten beschouwing.)
Elke keer is er weer die verbazing: ben ik dat? Is dat hoe ik naar anderen klink en overkom?
De meeste mensen weten wel min of meer hoe ze van binnen zijn, maar hoeveel hebben een reëel beeld van hun eigen buitenkant? Het is altijd een vrij kleine minderheid geweest die met een home-videocamera familiefilmpjes opnam, of die op TV komt.
Voor de meeste hedendaagse jongeren, met al hun mobieltjes en webcams, moet die buitenkant echter geen verrassing meer zijn. Zou er al onderzoek gedaan worden naar de gevolgen van dit door de digitale video-revolutie bijgestelde zelfbeeld?
Mij lijkt dat het toch een aanzienlijke impact moet hebben, en dat je je zelfbewuster - en misschien ook juist manipulatiever? - gaat gedragen...
Wouter (of is het Wil?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten