Namenwand voor de 110.000 gedeporteerde Nazi slachtoffers

Hieronder een campagne van het Nederlands Auschwitz Comité. Helaas staat niet vermeld wanneer de campagne precies is begonnen en hoeveel handtekeningen er al binnen zijn. Even googelen leert dat er op 2 juli 2007 over in de pers werd bericht. Dat was mij destijds ontgaan, dus wat hernieuwde aandacht kan geen kwaad.

 

 

Wouter

__________________________________________

N A M E N W A N D

Deze website is bedoeld om steunbetuigingen te verwerven waarmee het Nederlands Auschwitz Comité - initiatiefnemer van dit project - diverse instanties kan benaderen ten einde fondsen te werven, met als doel de namenwand in Nederland gerealiseerd te krijgen.

ontwerp: Victor Levie
foto: Joost Guntenaar

"Vergeten zijn ze niet en nooit zullen zij vergeten worden…"

Namenwand voor alle 110.000 vanuit Nederland gedeporteerde slachtoffers van de Nazi concentratiekampen zonder graf

Initiatief Nederlands Auschwitz Comité

Het Nederlands Auschwitz Comité heeft het initiatief genomen tot het realiseren van een namenwand ter herdenking van alle 110.000 slachtoffers zonder graf, die vanuit Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nazi concentratiekampen zijn vermoord.

Op deze namenwand moeten de namen komen van alle slachtoffers die vanuit Nederland gedeporteerd zijn en vanuit verschillende achtergronden in de concentratiekampen terecht zijn gekomen: uit het verzet, vanwege een politieke overtuiging en rechtstreeks door de massale vervolging van Joden en Sinti en Roma. Dus alle mensen die vanuit Nederland tussen 1940 en 1945 in de Nazi concentratiekampen om het leven zijn gebracht.

Een wand met slachtoffernamen zal zo op indrukwekkende wijze kunnen uitdrukken wat de moord op 110.000 maal één mens voor ons allen betekent. Hiermee krijgen al deze slachtoffers alsnog een waardige en tastbare plaats in onze samenleving.

Wertheimpark

De plek waar wij een dergelijke namenwand graag zouden zien verrijzen is het Wertheimpark in Amsterdam. In dit gedeelte van de stad zijn tal van plaatsen die in de herinnering aan en de herdenking van de oorlog een rol spelen, zoals het Nationaal Auschwitz Monument in het park zelf, het Verzetsmuseum, de Hollandsche Schouwburg en de Dokwerker.

Hieronder kunt u de steunbetuiging tekenen

U steunt daarmee het Nederlands Auschwitz Comité in hun initiatief de namenwand in Nederland gerealiseerd te krijgen. De door u verstrekte gegevens zullen uitsluitend worden gebruikt voor het op deze website beschreven doel. Uw gegevens zullen niet worden bewaard of gebruikt voor andere doeleinden.

teken de steunbetuiging

Israël en Palestina: Na 60 jaar twee staten?

Onderstaande opiniestuk heb ik eind november naar het Limburgs Dagblad gestuurd n.a.v. de 60^ste jaardag van het aannemen door de Verenigde Naties van de delingsresolutie van het mandaatgebied Palestina op 29 november 1947. Het werd helaas niet geplaatst. Ratna en ik stuurden rond die tijd verschillende artikelen naar dagbladen, en we namen af en toe een zinnetje van elkaar over; vandaar dat enkele formuleringen mogelijk bekend voorkomen.

 

Wouter

________________________

 

Na 60 jaar twee staten?

 

Het is nu 110 jaar na het eerste Zionistische congres, 90 jaar nadat de Britten Jeruzalem binnentrokken en de Zionisten daar een 'Joods thuis' beloofden, 85 jaar nadat de Volkenbond die belofte bekrachtigde, 70 jaar nadat de Britten een eerste deling voorstelden die in een Joodse mini-staat voorzag, 60 jaar nadat de VN een delingsresolutie aannam voor een Joodse en een Arabische staat van ongeveer gelijke grootte, 40 jaar nadat Israël ook het resterende gebied bezette, en 20 jaar na het uitbreken van de eerste intifada.

 

Een constante in deze ontwikkeling is dat de Zionisten zich pragmatisch opstelden om hun doel te bereiken. Dat doel was allereerst Joodse zelfbeschikking. Daartoe werden in de begintijd zelfs andere locaties dan het huidige Israël overwogen, daartoe werd genoegen genomen met een vage omschrijving als 'Joods nationaal thuis', daartoe werd zelfs het voorstel van een mini-staat (tandenknarsend) aanvaard, en eveneens de VN resolutie die Jeruzalem en vele andere plaatsen uit de Joodse geschiedenis en religie buiten het grondgebied van Israël liet vallen. Na de eerste intifada groeide langzaam ook het besef dat men deze gebieden tenminste voor een groot deel weer moest opgeven om (eindelijk) tot vrede te komen.

 

Een andere constante was de Arabische afwijzing van elke vorm van Joodse soevereiniteit, ook van de mini-staat van 1937. Zelfs na de verpletterende nederlaag van 1967 wees men erkenning van en onderhandelingen met Israël af. Terwijl men militair telkens weer faalde, boekte men diplomatieke successen in de Verenigde Naties, waar Israël tot de Jood onder de naties werd gemaakt door een monsterverbond van islamitische en communistische staten en ex-koloniën.

 

30 Jaar geleden doorbrak de Egyptische president Sadat de gelederen en bezocht de Knesset om Israël vrede aan te bieden. Het kostte Egypte een jarenlange Arabische boycot en Sadat zijn leven. Toen ook de communistische steun wegviel, zocht de wegkwijnende PLO naar een diplomatieke weg, erkende Israël formeel en zwoer het geweld af, daarmee de weg vrijmakend voor het Oslo vredesproces. Arafat bleef echter tegen zijn achterban een ander verhaal houden, en steunde wanneer hem dat politiek van pas kwam ook het zelfmoordterrorisme tegen Israël en uiteindelijk de tweede intifada, die het Oslo-proces ten grave droeg. Ook Israël treft hier overigens blaam, omdat na de moord op Rabin geen regering meer serieuze pogingen ondernam om de nederzettingenbouw te bevriezen.

 

Na 7 jaar van geweld wordt nu geprobeerd het vredesproces nieuw leven in te blazen. Wat Bill Clinton niet lukte in 8 jaar, denkt president Bush in 1 jaar te bereiken: een vredesakkoord en een Palestijnse staat. Bush staat niet bekend om zijn realiteitszin, maar anderzijds is al veel voorwerk gedaan. De grote lijnen van het noodzakelijke compromis zijn bekend, en de vraag lijkt vooral wie van beide leiders het eerst over de brug komt, en of ze sterk genoeg staan om de eigen achterban mee te krijgen. Premier Olmert heeft al meermaals aangegeven dat de nederzettingen en zelfs Jeruzalem bespreekbaar zijn, maar de Palestijnen geven geen krimp als het gaat om het opgeven van het 'recht op terugkeer' van de Palestijnse vluchtelingen of het erkennen van Israël als Joodse staat, twee punten die nauw samenhangen.

 

Het hele idee van de delingsresolutie van 1947 was het vestigen van een Joodse en een Arabische staat, maar als Israël gedwongen wordt om miljoenen nakomelingen van de 700.000 Arabische vluchtelingen van weleer toe te laten, dan zijn er binnenkort 2 Arabische staten in het gebied.

De Arabieren, in Palestina en daarbuiten, zijn destijds de oorlog begonnen omdat ze geen Joodse staat duldden. Na de oprichting van Israël zijn minstens evenveel Joden uit Arabische landen verdreven of gevlucht, die allemaal een nieuw thuis hebben gevonden, de meesten in Israël. De Arabieren echter hebben de Palestijnse vluchtelingen generaties lang laten verkommeren in vluchtelingenkampen, en de droom in stand gehouden van terugkeer naar een thuis dat niet meer bestaat.

 

Men maakte een kardinale fout in 1947 door deling af te wijzen, maar nog steeds zijn Palestijnen en Arabieren die bereid zijn hun eigen aandeel in het conflict te erkennen, te tellen op de vingers van één hand. Als men nu eindelijk de woorden 'Joodse staat' over zijn lippen zou krijgen, zou dat wonderen doen in Israël, vergelijkbaar met de handreiking van Sadat in 1977.

 

Wouter Brassé, Sittard

 

Alarmfases verhoogd in Europa

Vanwege de aanhoudende dreiging van terroristische aanslagen door moslim extremisten hebben verschillende Europese landen hun alarmfases verhoogd!

De Nederlandse regering heeft echter laten weten hierin niet mee te zullen gaan. "Er is niets aan de hand dat een goed gesprek bij een kopje thee niet kan oplossen", aldus minister van cultuurrelativisme Ella Vogelaar.

 

 

Wouter ;-)!

______________________________________

 

 

ALERT LEVELS AT EU

 

 

The English are feeling the pinch in relation to recent terrorist threats and have raised their security level from "Miffed" to "Peeved." Soon, though,  security levels may be raised yet again to "Irritated" or even "A Bit Cross."  Londoners have not been "A Bit Cross" since the blitz in 1940 when tea supplies all but ran out. Terrorists have been re-categorized from "Tiresome" to a "Bloody Nuisance." The last time the British issued a "Bloody  Nuisance" warning level was during the great fire of 1666.

Also, the French government announced yesterday that it has raised its terror alert level from "Run" to "Hide." The only two higher levels in France are  "Surrender" and "Collaborate". The rise was precipitated by a recent fire that destroyed France's white flag factory, effectively  paralyzing the  country's military capability.

 

It's not only the English and French  that are on a heightened level of alert.

 

Italy has increased the alert level from "Shout Loudly and Excitedly" to "Elaborate Military  Posturing." Two more levels remain: "Ineffective Combat Operations" and "Change Sides."
  
The Germans also increased their alert state from "Disdainful Arrogance" to "Dress in Uniform and Sing Marching Songs." They also have two higher levels:  "Invade a Neighbor" and "Lose."
  
Belgians, on the other hand, are all on holiday as usual, and the only threat they are worried about is NATO pulling out of Brussels .
 
The Spanish are all excited to see their new submarines ready to deploy.  These beautifully designed subs have glass bottoms so the new Spanish navy can get a really good look at the old Spanish navy.

 

 

Source: http://www.mideastweb.org

 

Digitaal profiel en zelfbeeld in de 21ste eeuw

"Broadcast Yourself?" - Een paar korte gedachten over het internettijdperk & het (virtuele) imago...

Tijd verliezen op het wereldwijde web

 

Ik heb allang geen tijd meer voor computerspelletjes of rondgemailde filmpjes en pps-jes met grappige of mooie beelden en moppen of wijze spreuken. Mijn computertijd gaat al zwaar ten koste van zaken als het huishouden, en soms zelfs van echte kontakten met vrienden.

 

Ik doe graag inhoudelijke zaken op de computer, zoals genealogie en politiek. Dat is al lastig genoeg. Vaak wint de nieuwsgierigheid het van de doelgerichtheid, en klik je op allerlei links om meer of minder relevante webpagina's te bekijken. Altijd goed voor de algemene ontwikkeling en om een bredere kijk op de (virtuele) wereld te krijgen, verzin je dan.

 

Begin november kreeg ik een uitnodiging om bij Facebook te komen, dat is een profielwebsite zoals de Nederlandse Hyves. Het kwam van een politieke bondgenoot, dus ik dacht dat het wellicht een nuttig hulpmiddel was om onze websites en doelen te promoten. Ik heb me dus geregistreerd en een profiel aangemaakt, fotootje erbij, gekeken wie er nog meer op zaten en vrienden uitgenodigd. Je kon zowaar nog goede (en minder goede) doelen selekteren om virtueel te ondersteunen, elkaar berichtjes sturen, en er was een onwijs lange reeks mogelijkheden om allerlei speeltjes en flauwekulletjes toe te voegen. Het resultaat was wel geinig, maar je profiel is maar beperkt zichtbaar, alleen voor Facebook leden in dezelfde groep, en na een week had ik het wel weer gezien.

 

Het is wel een aardige manier om jezelf makkelijk een imago te bezorgen en ergens bij te horen, en in elk geval stukken goedkoper dan dure merkkleding en assecoires aanschaffen, laat staan fysieke verbouwingen ondergaan. (Tegen Photoshop kan sowieso geen extreme makeover op!)

 

 

Zelfbeeld

 

Precies een maand later had ik hetzelfde met YouTube. Dit keer wilde ik slechts een hallootje posten als comment bij een oude bekende die ik daar aantrof. Helaas, dat kon alleen als ik een profiel aanmaakte... Dus daar ging ik weer. Ik ben nu officieel ook YouTuber!

 

Prettige bijkomstigheid was dat ik één filmpje van mezelf op mijn computer had, ooit door een collega gemaakt met zijn mobieltje, maar ik had geen programma op mijn computer dat een mp4 kon afspelen. De enige methoden om mezelf te kunnen bewonderen bleven daardoor toch mijn spiegel en mijn foto's. Het is niet eens zozeer ijdelheid, maar het is fascinerend en bevreemdend om jezelf te zien bewegen en te horen praten op een filmpje. Mijn enige twee eerdere keren waren alweer in de jaren '80, en in de jaren '90 nog een keer op de lokale radio. (De oude filmpjes van mijn oom uit mijn kleutertijd laat ik dan even buiten beschouwing.)

 

Elke keer is er weer die verbazing: ben ik dat? Is dat hoe ik naar anderen klink en overkom?

 

 

(Ben ik dit?)

 

De meeste mensen weten wel min of meer hoe ze van binnen zijn, maar hoeveel hebben een reëel beeld van hun eigen buitenkant? Het is altijd een vrij kleine minderheid geweest die met een home-videocamera familiefilmpjes opnam, of die op TV komt.

 

Voor de meeste hedendaagse jongeren, met al hun mobieltjes en webcams, moet die buitenkant echter geen verrassing meer zijn. Zou er al onderzoek gedaan worden naar de gevolgen van dit door de digitale video-revolutie bijgestelde zelfbeeld?

 

Mij lijkt dat het toch een aanzienlijke impact moet hebben, en dat je je zelfbewuster - en misschien ook juist manipulatiever? - gaat gedragen...

 

 

Wouter (of is het Wil?)

 

Boek en DVD over speurtocht naar Settela Steinbach

Bij Just Publishers verschijnt de boek- + DVD-uitgave Settela

Settela Steinbach (1934-1944)

 

Tientallen jaren gold een Nederlandse foto als een van de iconen van de Jodenvervolging. Het is de foto van het gezicht van een meisje van een jaar of tien, gefotografeerd terwijl zij uit de deuropening van een goederenwagon kijkt. De bestemming van de goederentrein die uit Westerbork vertrekt is de gaskamers van Auschwitz-Birkenau. Het beeld van het meisje ontbreekt in vrijwel geen enkele documentaire over de Holocaust.  

Journalist Aad Wagenaar ging op zoek naar de identiteit van het anonieme meisje. Hij ontdekte dat zij niet Joods was, maar een van de 245 Sinti en Roma ('zigeuners') die op 19 mei 1943 vanuit Westerbork op transport werden gesteld naar Auschwitz. De zoektocht van Wagenaar duurde ruim een jaar. Uiteindelijk, na veel tegenslag en omwegen, kon hij het anonieme meisje haar naam teruggeven. Over zijn wonderbaarlijke en ontroerende zoektocht schreef hij het boek Settela. Het verscheen in 1995.  

 

In de afgelopen jaren groeide Settela uit tot het symbool voor de vervolging van de Sinti en Roma tijden WO2. Haar  bekendheid werd verder vergroot door de indrukwekkende documentaire die VPRO-filmmaker Cherry Duyns over haar  maakte. Ook wordt in het boek Vrijheid geef je door van het Nationaal Comité 4 en 5 mei - dat jaarlijks landelijk wordt verspreid in de hoogste klassen van de basisscholen - al 7 jaar uitgebreid aandacht besteed aan Settela en het boek van Aad Wagenaar. Er is inmiddels een hele schoolgeneratie opgegroeid met zijn verhaal over Settela.

 

Samen met Anne Frank is Settela Steinbach nu tot een van de bekendste slachtoffers van de Holocaust of Porajmos geworden.

 

Just Publishers brengt Aad Wagenaars boek samen uit met een DVD met de documentaire van Cherry Duyns.

 

Uitvoering   : paperback
Omvang     : 176 pagina's 
Extra DVD : 60 minuten
ISBN-13     : 97890 77895 399
Prijs          : E 17,95 

 

Over de auteur/maker:
Aad Wagenaar (1947) werkte o.a. voor de Haagsche Courant en kreeg in 1990 De prijs voor de dagbladjournalistiek voor een reeks over de Nederlandse adel. Eerder schreef hij o.a. het boek Rotterdam 1940 waarvan binnenkort een geheel herziene derde druk verschijnt.

 

Cherry Duyns (1944) is journalist, televisie- en documentairemaker. Zijn werk wordt alom geprezen.

 

Over uitgeverij Just Publishers: zie www.justpublishers.nl      

 

 

Zie ook: Sinti & Roma in Sittard e.o.

 

Wereldwijs (2)

 

 

Ik vond het leuk om in dit stripje mijn oma te tekenen, die kort daarvoor (in december 1995) was overleden. Het gedrag van het figuurtje is echter gebaseerd om een ander oud vrouwtje die eens aan onze kraam kwam.

 

Jarenlang bij de Wereldwinkel werken gaf genoeg inspiratie voor een lange stripreeks, maar helaas ben ik er na 2 afleveringen mee gestopt. Ik begon wel nog aan een lang stripverhaal over een Loesje afdeling en een Sittards kraakpand, maar ook dat heb ik nooit afgemaakt. Het maakt deel uit van mijn lange lijst van onafgemaakte projekten. Iets nieuws beginnen blijkt altijd aantrekkelijker dan iets (vaak moeizaam) volhouden of tot een mooi einde brengen...

 

Striptekenen was een van mijn jeugddromen. Ik begon midden jaren '70 met het overtrekken van stripfiguren, waarna ik ook zelf personages (vooral superhelden) en verhalen ging verzinnen. Het verzinnen vond ik leuker dan het maken, dus het bleef altijd bij ontwerpen en schetsen.
Een paar tekeningen en schilderingen op posterformaat kreeg ik wel afgemaakt, waaronder een redelijk geslaagde Spinneman poster (destijds een Classics beeldverhaal, tegenwoordig bekend als Spider-Man - wat door de kleintjes ook wel "spiederman" wordt uitgesproken...), die door mijn moeder trots aan haar vriend werd getoond!

De schriftelijke tekencursus die ik na lang zeuren van haar kreeg, bleef echter weer onafgemaakt: na 1 les (van de 24) ouderwetse landschapjes en simpele cartoonfiguurtjes natekenen was mijn enthousiasme weer bekoeld.

 

Toen ik medio jaren '80 politiek aktief werd, kwam helemaal de klad in mijn striphobby. Lezen en fantaseren over mensen die de wereld redden, moest plaats maken voor een eigen poging daartoe. Dat ik daarin gefaald heb, wijt ik dan ook vooral aan het ontbreken van superkrachten. Er zitten helaas geen kryptoniërs in mijn stamboom, en voor radio-actieve spinnen ben ik als de dood!

 

Midden jaren '90, toen - toeval of niet? - mijn politieke aktivisme wat begon af te nemen, heb ik bij het Kreatief Centrum een echte striptekencursus gevolgd, gegeven door kunstenaar Fons Bloemen uit Jabeek. Het Kreatief Centrum ging in 1998 ter ziele, met dank aan het gemeentebestuur (met destijds GroenLinks erin!), dat geen reddingspoging wilde ondernemen. Een groepje enthousiaste docenten (waaronder mijn tekenlerares Tiny Bisscheroux) ging zonder subsidie door en richtte in de oude chocoladefabriek te Sittard CHOCart op, een afgeslankt creatief centrum dat nog steeds bestaat.

 

Fons Bloemen had overigens geen strip-achtergrond, maar hij was een stripverhaal aan het maken voor zijn zoontje, dat handelde over iets met een bootreis en de inheemse bevolking van Nieuw-Guinea, waar hij vaker geweest was. Op zijn website vind ik er niks over, dus of hij het ooit heeft afgemaakt???

 

Een medecursiste striptekenen die in elk geval wel heeft doorgezet, is Marissa Delbressine, destijds Elfquest-fan, die blijkens Google nu helemaal de blitz maakt met sprookjesachtige strips en animatiefilmpjes. Zie bijv. haar stripverhalen uit 2003 tot 2005 en recente animatiefilmpjes op YouTube (als Ealynn) en 'Seasons'.

 

Marissa Delbressine in Aniway 3

 

Als ik ooit weer tijd heb (en/of veel enthousiaste reakties ontvang op mijn bescheiden stripjes!) zal ik het striptekenen ook nog eens ter hand nemen.

 

 

Wouter