Greenpeace tekent voor zuiniger auto's - ik voor minder auto's en wegen

 

Waarheen leidt de weg?

 

Greenpeace houdt een handtekeningenaktie om de EU aan te zetten tot strengere uitstootnormen voor auto's.

Je kunt online tekenen, dus dat is lekker makkelijk.

Het milieubeleid betreffende auto's geeft me echter net zo'n dubbel gevoel als de auto zelf: het is een prachtige uitvinding maar tegelijk een vloek.

 

Het is een wijd verbreid misverstand dat ik anti-auto zou zijn. Auto's kunnen heel nuttig zijn, bijv. om grote spullen te vervoeren, om een zieke naar het hospitaal te brengen, om plaatsen te bereiken waar je met openbaar vervoer of fiets nauwelijks kunt komen, om met je oude oma eens een mooi uitstapje te maken. Vijf of tien auto's per 100 inwoners zou best te doen zijn voor mens, milieu en landschap, maar helaas is het een grote sprinkhanenplaag geworden!

 

Het kabinetsbeleid om bezit van een auto goedkoper te maken maar gebruik duurder kan bij mij geen enthousiasme oproepen. Wat is het gevolg: in de eerste plaats schaffen méér mensen een auto aan, en in de tweede plaats is het maar afwachten of die meer mensen hem ook echt minder gaan gebruiken als het duurder wordt. Heeft de hoge benzineprijs tot een merkbare afname van het aantal gereden kilometers geleid?

 

Het SP paradigma vind ik ook maar niks. Die zien alles door een arm-rijk bril, dus elke financiële prikkel om een milieuvriendelijker bedrag te bevorderen wijzen ze af. "Dan wordt autorijden (of andere vormen van milieuvervuiling) iets dat alleen de rijken zich kunnen permiteren." Nou, een minderheid is rijk, dus voor het milieu zou dat een flinke verbetering zijn! Ik ben er dan ook voor om alle vormen van milieubelasting flink te belasten. De vervuiler betaalt!

 

Niet alleen het autogebruik is een ramp voor het milieu, ook de productie en het afval dat overblijft na gebruik. Dus meer autobezit lijkt me in elk geval schadelijk. (Dat geldt voor alle apparaten, dus ik vind het ook bijna crimineel om een computer of tv na een paar jaar te vervangen als er een nieuwer model uitkomt! Blijkbaar zijn die spullen al veel te goedkoop...)

 

Niet alleen rijdende auto's, maar ook parkeerplaatsen zijn een vreselijk gezicht, en ze vreten ruimte in ons krappe landje. En de gemeenten maar overal in de grond woelen en dure ondergrondse parkeergarages of lelijke bovengrondse parkeerflats aanleggen. Bah!

 

Eén van de ergste uitwassen van de autoplaag is de vernieling van ons mooie landschap. Ik kan daarom huilen! Ik woon al 23 jaar in Sittard en heb daar flink wat rondgefietst (inderdaad, ik heb zelf geen auto). Eerst kwam er de Hasseltsebaan tussen Sittard en Limbricht en de Middenweg tussen Sittard en Geleen, die mooie fiets- en wandelroutes (o.a. langs de Geleenbeek) doorsnijdt. Daarna was het een tijdje rustig, en toen kwamen ze met de weg tussen Sittard en Nieuwstadt, die inmiddels klaar is, dwars door een mooi fietsgebied; en de randweg langs Geleen, die nu bij station Lutterade een verkeersobstakel vormt voor de treinreizigers en fietsers. Twaalf jaar terug verzonnen ze een 3-kernenweg tussen Limbricht en Einighausen en Guttecoven (U raadt het, een mooi fietsgebied!). Ik heb daar toen bezwaar tegen gemaakt, maar ben er niet gerust op dat die er nooit zal komen. Laatst las ik dat er een randweg om Brunssum gaat komen die langs Treebeek en tussen Amstenrade en Hommert door gaat lopen. Hij snijdt ondermeer dwars door de Kloosterberg/Brunssumerweg bij Amstenrade, een mooi rustig weggetje dat zo'n 10 jaar geleden deels voor autoverkeer werd afgesloten. Het was mijn fiets- en wandelroute naar mijn vader en oma in Treebeek. Beiden zijn inmiddels overleden, dus ik geef toe dat ik er niet vaak meer kom, maar mijn hart krimpt ineen bij de gedachte aan die weg...

 

Al die grote autowegen doen pijn aan ogen en oren en vergallen alle fiets- en wandelplezier.

 

Ik ben niet principiëel anti-auto, maar ik neem het U niet kwalijk als U toch die indruk zou hebben.

 

 

Wouter

______________________________________________________

 

http://www.greenpeace.nl/news/teken-voor-zuinigere-auto-s

Teken voor zuinigere auto's!

14 mei 2008

 

 

Auto's leveren een belangrijke bijdrage aan het broeikaseffect.

 

Nederland — Auto's kunnen stukken zuiniger en klimaatvriendelijker. In de Europese Unie wordt nu besproken hoe zuinig de auto van de toekomst moet worden. Duitsland houdt zijn auto-industrie de hand boven het hoofd en wil samen met Frankrijk onder strenge normen uitkomen. Help om dat te voorkomen en teken de oproep aan de Europese Raad voor stevige uitstootnormen.

Auto's leveren een belangrijke bijdrage aan het broeikaseffect. Nu al wordt 12% van de CO2-uitstoot in Europa veroorzaakt door personenauto's. Extra gevaarlijk is dat de CO2-uitstoot door auto's nog altijd groeit. Elk jaar komen er auto's bij en wordt er meer gereden. Als we nu niets doen, wordt in 2050 wereldwijd 30 tot 50% van alle CO2-uitstoot veroorzaakt door transport.

Auto's worden ondertussen nauwelijks zuiniger. De uitstoot door het autoverkeer steeg tussen 1990 en 2005 met 26%, terwijl de CO2-uitstoot juist naar beneden moet om gevaarlijke klimaatverandering een halt toe te roepen.

Om de stijging van de CO2-uitstoot door het autoverkeer te stoppen, beloofden de Europese autofabrikanten tien jaar geleden al dat ze hun auto's zuiniger zouden maken. In 2008 zou een auto gemiddeld nog maar 140 g/km uitstoten, ten opzichte van de 180 g/km die in 1998 uit de uitlaat kwam. Van de mooie voornemens is weinig terecht gekomen. Anno 2008 stoot een auto in Europa nog altijd 160 g/km uit.

De autoindustrie heeft het laten afweten. Nu is het aan de politiek om duidelijke CO2-normen voor nieuwe auto's vast te leggen. In de Europese Unie wordt daar aan gewerkt. Maar achter de schermen proberen Duitsland en Frankrijk een deal te sluiten, om onder strenge uitstootnormen uit te komen. Zo houden ze hun autoindustrie een hand boven het hoofd. Dat is fijn voor de fabrikanten, maar voor het klimaat is het een ramp.

Greenpeace roept Minister-President Balkendende en President van de Europese Raad Janez Janša op zich niet neer te leggen bij de achterkamerdeals van Duitsland en Frankrijk. Om klimaatverandering binnen de perken te houden, zijn stevige CO2-normen voor nieuwe auto's essentieel. Nederland en de Europese Unie moeten zich daar sterk voor blijven maken.

Laat ook jouw stem horen!

Teken de petitie (engels)

• Teken de petitie (engels)

Myth, legend and fact in the 1947 Exodus story

De film Exodus met Paul Newman was in de jaren '70 of '80 waarschijnlijk mijn eerste kennismaking met de moderne geschiedenis van Israël, afgezien van het plakplaatjesboek van begin jaren '70 "De grootste veldslagen", waarin als laatste een tafereel van de Zesdaagse Oorlog werd afgebeeld (wat ook indrukwekkend was).

 

Onze vriend Joe Hochstein uit Tel Aviv geeft hieronder wat achtergronden van de film, maar vooral het verhaal van de echte Exodus, wiens kapitein onlangs overleed.

 

Bron: weblog Israel: Like this, as if

 

 

Wouter

_______________

 

Myth, legend and fact in the 1947 Exodus episode

The word "mythological" is taking hold of the Hebrew media. Listen to a broadcast or read a newspaper and you will encounter this fad. People who should know better are lavishing the term "mythological" on various actual entities---an outstanding athlete, a sports team, a rock group, a local landmark, a record album that sold well.

It's not only newspeople who are representing our realities as myth. The distinguished author David Grossman referred in a British newspaper to David Ben-Gurion as "Israel's mythological first prime minister." A big-name business promoter recently described our military command center as "one of Israel's most mythological institutions."

This is misuse. "Legendary" is probably what they meant. Real-life subjects are not "mythological," a term that belongs to dragons, unicorns and the Tooth Fairy. Are we having a problem distinguishing between reality and fantasy?

Hold the question. Last week some 300 people including President Shimon Peres and Defense Minister Ehud Barak gathered in Tel Aviv's London Park for a tribute to the late Yossi Harel, who commanded the refugee ship "Exodus 1947." Harel died April 26 at age 90.

The ceremony took place at the monument to Aliyah Bet in the little seaside park. Speaker after speaker took the trouble to say thanks to the departed Harel. This was a pointed reminder that the State of Israel never got around to awarding the Israel Prize to Harel in recognition of his contributions to the country.

Last week a Hebrew newspaper columnist found irony in Harel's words of acceptance when the Italian government conferred on him its Exodus prize in 2007. This prize, awarded for promoting peace and humanitarianism, is named for a refugee ship that Harel commanded. The Israeli hero thanked his Italian hosts "for teaching your children our history."

A headline on an Israeli obituary referred to Harel as "the real Ari Ben Canaan." This was a reference to the fictional refugee ship commander and hero of Leon Uris's 1957 novel "Exodus." Harel was widely said to be the inspiration if not the model for the dashing Ari, portrayed by Paul Newman in Otto Preminger's 1960 movie adaptation.

It is not surprising that the word "mythological" appeared in what was written about Harel after his death. In real life, Harel commanded four Haganah vessels that transported 24,000 refugees from Europe in the clandestine maritime operations which Zionists called Aliyah Bet and which Britain called "illegal immigration." One of these vessels was the Exodus 1947, a dilapidated former excursion liner crewed by North American volunteers and captained by Isaac "Ike" Aronowitz, a 23-year-old Israeli who had served in the British merchant marines. Aronowitz, who regarded Harel as a political commissar and disputed some of his command decisions, has also been called the original Ari Ben Canaan.

Uris put a disclaimer on the first page of his book: "There may be persons alive who took part in events similar to those described in this book. It is possible, therefore, that some of them may be mistaken for characters in this book. Let me emphasize that all characters in Exodus are the complete creation of the author, and entirely fictional."

The story of the real-life Exodus is largely forgotten today. It includes fascinating behind-the-scenes elements which resulted in a public drama after a Royal Navy convoy captured the crowded Exodus at sea July 18, 1947. Built to carry only 400 passengers and a crew of 58, the ship had escaped from a French port on July 11 with more than 4,500 Jewish refugees aboard. In the July 18 battle, three Jews were killed and 28 others hospitalized. Harel, Captain Ike and other underground members evaded capture by a standard Haganah ruse. They went to hiding places aboard ship. After the Exodus docked at Haifa, a work detail of Jews came aboard at Haifa to clean the filthy vessel, and the fugitives walked off among them.

With the capture of the Exodus, the British government decided to "teach the Jews a lesson," as Foreign Secretary Ernest Bevin put it. Until then, the British policy had been to intern captured Jews in camps on Cyprus. Under a new policy, the government ordered the Exodus passengers returned to their port of embarkation in France.

Except for some 60 infirm and elderly refugees who went ashore in France, the Jews staged a hunger strike off the French coast and refused to debark from the prison ships on which they were confined. After a standoff of more than three weeks, with political criticism and negative news coverage mounting, Britain sent the prison ships to Hamburg, Germany, and put the Jews ashore there by force on Sept. 8, 1947.

The bravery of the Exodus passengers and crew may well have hastened the end of British rule here, as a result of the international attention and anti-British feeling which this series of events generated.

A much different incident takes place in the fictional "Exodus." In the book, 300 Jewish orphans proclaim a hunger strike at Cyprus aboard an old salvage tug renamed the Exodus, and they win British agreement to sail for the promised land. Nothing like this ever happened.

A brief synopsis of the real Exodus story does appear in the novel "Exodus," in Chapter 27 of Book I. It is not an important element in the plot, and it does not convey the political impact of the actual Exodus voyage.

The impact of the fictional Exodus has been immeasurable in other ways. This has to do with the story's epic sweep, in which the Aliyah Bet sequences are only a small part. In their times, both the book and the movie offered compelling presentations of the story of Israel's founding.

Many things about Harel's life are not publicly known. After his major role in Aliyah Bet, he went on to other activities which included Israeli intelligence and private business. He was only 28 when he commanded the Exodus. As a teenaged Haganah member, he served under Orde Wingate, the legendary British Zionist exponent of Jewish self-defense.

Friends and admirers have been remembering Harel as a person of great leadership ability, bravery, personal charm, negotiating skills and modesty. The author Yoram Kaniuk reminisced about Harel's concern for Armenian victims of genocide. The radio personality Natan Zehavi wrote a column in Ma'ariv on May 2 recalling that Harel told him in 1988: "As someone who spent many years transporting refugees, I have special feelings on the subject. It doesn't matter to me if they are Jews, Vietnamese, Palestinians or Indians. It's necessary to help refugees and people who have been exiled from their country."

The Tel Aviv gathering in Harel's memory on April 28 ended with a musical conflation of myth wrapping itself around reality. The performer Haim Topol concluded the ceremony by singing an authentic song from Harel's youth. Then, as friends and family filed out of the Tel Aviv park for a busride up the coast to bury Harel at Kibbutz Sdot Yam, recorded music sounded on the speaker system. It was the theme song from the soundtrack of the movie "Exodus."

--Joseph M. Hochstein, Tel Aviv

 

Auschwitz en de geboorte van Israël

Ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van Israël, en de vele herdenkingen en terugblikken (ook de recente 4 mei herdenking en de Israëlische Holocaust Memorial Day), hieronder een commentaar van Ratna.

______________________________________________________________

Auschwitz en de geboorte van Israel

IMO Blog, 06.05.2008

Op 30 april en 1 mei werd in Israël de Holocaust herdacht. Naast herdenkingen in Israël, gaan jaarlijks ook groepen scholieren en soldaten naar Auschwitz, om daar indringender de onbeschrijfbare ramp die de Joden overkwam te ervaren. Tegenwoordig staan velen hier al klaar met veroordelende woorden over hoe Israël de Holocaust misbruikt om niet alleen haar bestaan, maar ook al haar wreedheden jegens de Palestijnen te rechtvaardigen. Het is in de media een dankbaar thema omdat het zoveel emoties oproept, omdat het zo gevoelig ligt en omdat wij zelf ook nog steeds met ons verleden worstelen.


Vrijdag keek ik naar de film 'De Pianist', die gaat over een Jood uit het getto van Warschau, over de opstand en het platbombarderen van het getto, en vooral over de vlucht van Władysław Szpilman door de stad, eerst op verschillende onderduikadressen en later in een totaal verwoeste spookstad, waar hij uiteindelijk, een paar weken voor de bevrijding door de Russen, wordt gevonden door een goedwillende Nazi officier die hem af en toe brood brengt en hem een warme jas geeft, een jas die hem bijna het leven kost wanneer hij vervolgens door Russische soldaten voor een Duitser wordt aangezien. Szpilman rent door brandende huizen, zoekt in een verlaten en half verwoest ziekenhuis naar voedsel, springt uit ramen en overleeft dat alles op wonderbaarlijke wijze. Tegen die tijd heeft hij talloze vernederingen en afranselingen van de Duitsers doorstaan, zijn familie zien wegvoeren en de overgebleven familie vermoord zien worden tijdens de opstand in het getto.

Hoeveel ellende kan een mens verdragen? Szpilman leefde tot zijn dood in 2000 in Warschau en was een gevierd pianist. Hoezeer heeft dit verleden hem achtervolgd, hoezeer hinderde het hem in het genieten van dingen, kon hij het af en toe even vergeten? Werd hij verteerd door schuldgevoel dat hij er niet bij was tijdens de opstand, maar die gadesloeg vanuit een mooi appartement net aan de overkant van het getto? Door het feit dat mensen die hem hielpen zelf werden opgepakt? Dat hij zijn familie niet kon redden? Dat hij er nog was en al die anderen niet?

Naast deze vragen betrapte ik mijzelf ook op de gedachte: 'gelukkig hebben jullie nu een staat en kan niemand je dit meer aan doen, eindelijk zijn jullie een vrij volk, en niet meer afhankelijk c.q. de dupe van onze goodwill en nukken, van onze lafheid en onze ontsporingen'. Betrappen, want ik ben er huiverig voor de stichting van Israël te zien als reactie op de Holocaust. Alsof de Joden er zonder Holocaust geen recht op hadden gehad, alsof het land ze uit schuldgevoel is 'gegeven' zoals veelvuldig wordt beweerd, en alsof de Palestijnen nu voor onze misdaden boeten. Toch is het niet vreemd dat velen Israël als reactie op de Holocaust zien, als het antwoord van de Joden op de grootste ramp in hun geschiedenis.

Wat in de discussies hierover altijd wordt vergeten is dat het Zionisme eind 19e eeuw ontstond als politieke beweging, terwijl het nationale bewustzijn van de Joden er altijd is geweest, en zij zich zowel als natie alsook religie zagen. Het Zionisme bood een radikale oplossing voor hoe te overleven in een wereld van seculiere natiestaten die zich in de 19e eeuw begon af te tekenen, nadat de Joden uit hun getto's traden en assimilatie niet bleek te werken. Uiteraard was het antisemitisme een belangrijke drijfveer voor zowel Herzl als andere ideologen alsook voor de honderdduizenden Joden die in de jaren '20 en '30 naar Palestina emigreerden. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak hadden de Joden al een soort staat in wording gecreëerd, met allerhande instituties zoals scholen, gezondheidszorg, belastingen, een vakbond, een nationaal bestuur en een ondergronds leger. De Holocaust toonde op een tragische wijze de noodzaak van Joodse zelfbeschikking aan, maar ontnam de staat in wording tegelijkertijd een enorm potentieel aan nieuwe immigranten. Door de Holocaust genereerde de nieuwe staat weliswaar veel steun en sympathie, maar de dreiging van de Tweede Wereldoorlog was ook één van de redenen dat de Britten zich zo gevoelig toonden voor de Arabische protesten tegen Joodse immigratie en het Joods nationaal thuis op grond waarvan de Britten het mandaat over Palestina hadden gekregen. Als de nazi's niet aan de macht waren gekomen, had Groot-Brittannië waarschijnlijk geen White Paper uitgebracht en zich gehouden aan de voorwaarden van het mandaat. En in dat geval hadden de Joden in Palestina zich niet met geweld verzet tegen de Britse overheersing, en verder gebouwd aan hun Joods thuis zonder oorlog met de Arabieren, en dus zonder dat honderdduizenden Palestijnen vluchtten dan wel verdreven werden. Beide bevolkingsgroepen zouden zich in relatieve voorspoed hebben kunnen ontwikkelen, zoals ook nu de Arabieren enorm hadden geprofiteerd van de Britse en Zionistische ontwikkeling van het land (in tegenstelling tot wat antizionisten beweren is de Arabische bevolking er in levensstandaard tussen 1900 en 1947 gigantisch op vooruit gegaan, en is zij harder gegroeid dan ooit tevoren, zowel vanwege immigratie als een hogere levensverwachting, zie bijvoorbeeld: The impact of Zionism). Uiteindelijk zouden de Britten hun overzeese gebieden hebben opgegeven, en zou er naast de Arabische staten in het Midden-Oosten waarschijnlijk ook een Joodse staat zijn gekomen.
Het heeft een hoog 'als dan' gehalte, en andere scenario's zijn denkbaar, maar het ligt niet voor de hand ervan uit te gaan dat er zonder Holocaust geen Israël was gekomen.

Waarom roepen Israëlische soldaten die naar Auschwitz gaan zulke gemengde en soms ronduit negatieve gevoelens op? Wanneer andere volken massaslachtingen herdenken is het heel normaal dat dat met nationalisme gepaard gaat, dat men zich als martelaren ziet die door een vijandige buitenwereld werden belaagd maar gelukkig nu hun mannetje staan. Soms gaan zulke herdenkingen gepaard met een vijandige houding jegens de vroegere daders, en soms zelfs oproepen tot wraak. Denk daarbij aan de Serviërs en Kroaten, of de Armeniërs en de Turken. Holocaust herdenkingen gaan - voor zover ik weet - nooit gepaard met gevoelens van haat en vijandigheid jegens de Duitsers, en ook niet met oproepen Iran plat te gooien of de Palestijnen uit te moorden. Het 'ergste' wat ik weet is dat een Israëlisch vliegtuig een paar rondjes maakte boven Auschwitz en dat trots met vlaggen wordt gezwaaid. Ik interpreteer dit eerder als 'we zijn uit de as herrezen en laten zien dat we een waardige natie zijn die niet over zich heen laat lopen' dan als overdreven militarisme. Joden zijn er veelvuldig van beschuldigd zich als makke schapen naar de slachtbank te hebben laten leiden, mogen ze dan uiten dat ze niet van plan zijn dat nog eens te laten gebeuren? Waarom nemen we aan dat soort uitingen van Joden zo snel aanstoot? Waarschijnlijk speelt schuldgevoel daarbij een rol, maar er is nog iets.

Het Zionisme en Israël laten zien dat veel Joden liever in een eigen staat leven in een instabiele regio, een droog klimaat en temidden van vijanden dan in ons welvarende en liberale Europa. Men heeft de hoop opgegeven in Europa als minderheid een normaal en goed bestaan te hebben. Volgens het Zionisme kunnen Joden zonder een eigen staat uiteindelijk niet overleven, of is de prijs hoger dan bijna een oorlog per decennium in Israël. Voor ons, liberale weldenkende progressieve Europeanen is dat niets minder dan een afwijzing. 'Alles liever dan nog langer in Europa', lijken de Zionisten te zeggen. Vandaar de gevoelige reacties wanneer Israël vanwege toenemend antisemitisme in Europa Joden oproept naar Israël te komen. Maar deze gevoeligheden zijn er ook binnen de Joodse gemeenschap. Tussen hen die kiezen voor een bestaan in Europa of de VS en zij die naar Israël zijn geëmigreerd woeden felle debatten. Overigens geldt wat ik hierboven heb beschreven in mindere mate ook voor de VS en andere landen, maar het Zionisme is in Europa ontstaan en in Europa is het antisemitisme van oorsprong het hevigst geweest.

Het wordt tijd dat we de Joden als een normaal volk gaan beschouwen, dat nationalistisch is, dat vanzelfsprekend een eigen staat heeft waar het trots op is, dat over van alles en nog wat verdeeld is, dat tot grootse maar ook tot wrede daden in staat is en z'n eigen narratief over het verleden koestert. Pas dan hebben wij ons eigen verleden echt verwerkt en zijn ermee in het reine.

Ratna Pelle

PS: lees ook op ZioNation: Holocaust, Israel, Zionism

Heaven & Hell

(Deze is al minstens 10 jaar oud, maar hij blijft leuk!)

 

Heaven is a place where:

The lovers are Italian

The cooks are French

The mechanics are German

The police are English

The government is run by the Swiss

 

Hell is a place where:

The lovers are Swiss

The cooks are English

The mechanics are French

The police are German

The government is run by the Italians