zaterdag 26 november 2011

Progressieve steun voor Israel - David Hirsh (Engage)

 
Engage bestaan al meer dan 5 jaar, en werd opgezet als reactie op een campagne binnen de Britse universitaire onderwijsbond om Israel te boycotten.
 
Waarom progressievelingen een nationalisme steunen blijft een interessante kwestie, gezien het reactionaire imago van nationalisme en de vele beruchte uitwassen ervan. Toch is het niet vreemd: we steunen de onafhankelijkheidsstrijd en de vrijheidsstrijd van vele nationale bewegingen, zoals de Koerden, Tibetanen, Westsaharanen en natuurlijk de vele voormalige koloniën, bij voorkeur als die een links (socialistisch) imago hebben. Het zionistische imago is nogal naar rechts opgeschoven door de bezetting en de rechtse regeringen in Israel sindsdien, wat hen veel linkse steun heeft gekost. Het linkse imago van de PLO houdt echter ook bepaald niet over: Het enige "progressieve" in het PLO handvest is dat het zionisme imperialistisch en racistisch noemt (en nog meer lelijke dingen) en steun vraagt aan de progressieve bewegingen in de wereld in de strijd daartegen. (Dat was voor de bezetting van 1967!) In de eerste grondwet van de PA (2003) wordt de islam als staatsgodsdienst en de sharia als bron voor wetgeving genoemd. Desondanks steunen de meesten binnen links ook de nationale strijd van de Palestijnen om hun lot in eigen hand te nemen, maar dat mag niet ten koste gaan van de veiligheid en rechten van de Israelische Joden om hun lot in eigen hand te nemen en te houden.
 
Ik ben op zich ook niet vies van natiestaten. Ondanks utopische idealen van internationale solidariteit en een democratische, solidaire wereldgemeenschap zonder wapens en geweld, zijn we daarvan nog ver verwijderd. Op nationaal niveau hebben we een redelijk gebalanceerd democratisch systeem met rechten voor iedereen, sociale en economische zorg voor elkaar en een onderling gevoel van verbondenheid (al zijn deze wat aan het afkalven). Om dit op wereldniveau te bereiken is een mooi ideaal, maar vergt nog een heel lange weg. Tot dan moeten we de nationale verworvenheden koesteren en beschermen.
 
Hirsch duikt hieronder vooral de geschiedenis in. De laatste alinea klinkt erg somber, maar zover zal het toch niet komen? Zoals bij elke staat, zou het feitelijke bestaan van Israel voldoende moeten zijn. Kritiek mag uiteraard, maar de onverholen haatcampagnes door Arabieren, moslims en "antizionisten" moeten eindelijk stoppen. De Joden hebben een staat, deal with it.
 
Wouter
_______________
 
 
What is the progressive case for Israel?
http://elderofziyon.blogspot.com/2011/11/what-is-progressive-case-for-israel.html
 
An avowedly left-wing and pro-Israel organization in Great Britain, Engage, was set up to counter anti-Israel boycotts. Its website has some interesting articles.

Here's part of one recent article by its founder, David Hirsh:
What is the progressive case for Israel? Why should a nation state need somebody to make its case? What is the progressive case for France or for Poland? Before the French Revolution, the question of France was still open. Was Marseille to be part of the same Republic as Brittany? When there was a political movement for the foundation of France, then there was a case for and also a case against France. When Poland was half engulfed by the Soviet Union and half by the Third Reich, there was a progressive case for Poland. But today, thankfully, Poland exists. It doesn't need a 'case'.

There are reasons to be ambivalent about nationalism. Nationalist movements have often stood up against forces which threaten human freedom. Nationalism offers us a way of visualising ourselves as part of a community in which we look after each other. But being part of something also means defining others as not being part of it, as being excluded from it. The left should fight for freedom with the nationalists but we should also remember the dangers of nationalism. Like John Lennon, we should imagine a world where people no longer feel the need to protect themselves against external threat, but until it exists, it is wise for communities to retain the possibility of self-defence.

Progressives in France or Poland might hope to dissolve their states into the European Union, or into a global community. In that sense there is still a possible case to be made for Poland or for France. But nobody thinks that either has to justify their existences to anybody outside. Not even Germany after the crimes of the Second World War had to justify its existence.

...But as the Holocaust had defeated the Socialists and the Bundists, so these other criticisms were answered, not by argument or reason but by huge, irreversible events in the material world; in this case by the UN decision to found Israel and by the defence of the new state against the invading armies of neighbouring states which tried to push the Jews out. The Jews, armed by Stalin via Czechoslovakia, in violation of a British and American arms embargo, were not pushed out. About 700,000 Palestinian Arabs left, fled or were forced out during the war and were not allowed back by the new state of Israel. For them this was truly a catastrophe but the Israel/Palestine conflict was never inevitable. It was the result of successive defeats for progressive forces within both nations. It is still not inevitable. Neither could the fact of the conflict possibly de-legitimise a nation. Nations exist and do not require legitimacy.

Isaac Deutcher, Trotsky's biographer, who had been a Socialist anti-Zionist before the Holocaust, wrote the following in 1954:

I have, of course, long since abandoned my anti-Zionism, which was based on a confidence in the European labour movement, or, more broadly, in European society and civilization, which that society and civilization have not justified. If, instead of arguing against Zionism in the 1920s and 1930s I had urged European Jews to go to Palestine, I might have helped to save some of the lives that were later extinguished in Hitler's gas chambers.

Deutscher was not embracing Zionism as an ideology, he was recognising that the debate was over. Israel now existed in the material world and no longer just in the imagination. Antisemitism treats 'the Jews' as an idea rather than as a collectivity of actual human beings; an idea which can be opposed was transformed into a people which could be eliminated. To think of Israel as an idea or as a political movement rather than as a nation state makes it possible to think of eliminating it too.

Israel needs to find the peace with its neighbours, amongst whom hostile and antisemitic movements have significant influence. It needs to continue to fulfil contradictory requirements, as a democratic state for both its Jewish and non-Jewish citizens, but also as a Jewish state, guaranteeing the rights of Jews in particular. There is nothing unusual about a social institution finding pragmatic and difficult ways to fulfil contradictory requirements.

But what if it turns out that Zionism's promise to build a 'normal' nation state was utopian. Perhaps the poison of the Holocaust is not yet spent. Maybe Israel is, as Detuscher thought, a precarious life-raft state, floating in a hostile sea and before a careless world. Perhaps the pressure on Israel from outside, and the unique circumstances of its foundation are creating too many agonising internal contradictions and fault-lines. Whereas people used to tell the Jews of Europe to go home to Palestine, now they tell the Jews of Israel to go home to Europe. Whereas 'the Jews' were thought to be central to the workings of capitalism, today Israel is said to be the keystone of imperialism. If the Palestinians have come to symbolise the victims of 'the West' then 'the Jews' are again cast in the symbolic imagination as the villains of the world. Perhaps Israel is precarious and perhaps we have not yet seen the final Act of the tragedy of the Jews. And if it comes to pass, there will be those watching who will still be capable of saying, with faux sadness, that 'the Jews' brought this upon themselves.

(h/t D)
 
 

vrijdag 25 november 2011

Leve de gulden (Theodor Holman)

 
Een kleine hommage; ook ik reken nog wel eens om, maar probeer het af te leren. De lust om iets te kopen vergaat je namelijk, en soms wil je gewoon iets kopen en je plezier niet half laten vergallen door de kosten....
 
Wouter
________________

 

Leve de gulden

15-11-11  
THEODOR HOLMAN 
http://www.parool.nl/parool/nl/508/THEODOR-HOLMAN/article/detail/3034122/2011/11/15/Leve-de-gulden.dhtml 

Ik kan het maar beter meteen eerlijk vertellen: ja, ik wil de gulden terug.

Ik wil die gulden vooral terug om mijn dochter te laten zien hoe duur alles is.

Als wij samen een broodje eten, gaat de discussie tussen haar en mij zo:
'Een broodje kaas kost hier vier euro. Dat is acht gulden veertig! Kom, we gaan hier weg.'

'Blijf zitten, pap! Een broodje kaas kost hier vier euro en niet acht gulden veertig. Dat was tien jaar geleden zo. We leven nu in 2011.'

'Ik ga geen broodje eten voor acht gulden veertig. Dat is echt idioot. We worden hier genaaid. Kom, we gaan weg!'

'Nee! Ik wil trouwens geen broodje kaas. Ik wil een BLTC van zeven euro twintig.'

'Jezus Christus! Jezus Christus! Vijftien gulden voor een broodje! Als ik dat ook neem, ben ik dertig gulden kwijt! Daar kreeg je vroeger in Parijs een kamer met ontbijt voor!'

Ik weet dat het vreselijk is wat ik zeg, en ik hoor mijn eigen vader, maar ik kan me niet inhouden. Ik besef beter dan mijn dochter wat een gulden betekende en dat beïnvloedt mijn genot van bijvoorbeeld zo'n broodje kaas of zo'n raar ding met bacon, lettuce, tomaat en kaas. Hoe lekker moet een broodje kaas van acht gulden veertig wel niet smaken!

'Je moet eens ophouden, pap, altijd maar te denken dat je wordt opgelicht.'

De prijs van zo'n broodje kaas zal ook wel door de markt worden bepaald - maar juist doordat ik de gulden heb meegemaakt, weet ik hoe gigantisch duur alles is geworden, al wordt dat ontkend. Als we teruggaan naar de gulden, ziet iedereen hoeveel alles echt kost. Ik leg dit mijn dochter voor.

'Wat betekent echt kost, pap? Als we teruggaan naar de gulden, reken ik weer alles terug naar de euro, terwijl jij nu alles terugrekent naar de gulden,' zegt mijn dochter. 'Voor mij is de euro echt.'

Ik zwijg. Toch wil ik die gulden terug. Ik heb geen moeite met die euro meer, maar ik vind het geld lelijk en onhandig. Wij hadden dat mooie geld van Ootje Oxenaar.

En hoewel ik er niets van snap, geloof ik diep in mijn hart ook niet dat die euro ons veel voordelen heeft opgeleverd. Geld is geld.



vrijdag 18 november 2011

Israelisch-Palestijnse vredesideeën: sprankeltjes hoop in een zee van haat

 
Ik geloof nog steeds in de tweestatenoplossing als de enige oplossing. Een alternatief dat hieronder als voorbeeld wordt genoemd is een Israelisch-Palestijnse confederatie.
Dat zou kunnen - en zeker geen slecht idee zijn - in een betere wereld, maar de partijen staan tot nu toe zover uit elkaar, dat dit voor de afzienbare toekomst onwerkbaar zou zijn. Een soort België met bommen en geweren over en weer en eindeloos voortdurende impasses - zoiets als de huidige situatie dus, of misschien slechter.
 
Toch is het belangrijk om serieus te praten en blijven praten over vrede en mogelijke wegen daarheen. De leiders zitten in een lange impasse en praten niet, ondanks talloze oproepen en diplomatieke druk, dus enige vooruitgang moet blijkbaar van onderop komen.
 
Ook IPCRI en haar aftredende voorman Gershon Baskin werken mee aan deze campagne.
 
Wouter
___________
 

Yalla Peace: Glimmers of hope in a growing sea of hate

http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Article.aspx?id=245753

By RAY HANANIA 
 


Up-and-coming leaders are offering the kind of hope that even Netanyahu and Abu Mazen fail to demonstrate.

 

With so much hatred and anger swirling on both sides, Israeli and Palestinian, it is encouraging to see so many people who are still determined to look past the ugliness.

While so many are trying to keep Palestinians and Israelis apart with hate rhetoric, columns and speeches, Doron Tzur, Kamal Nawash and Joe Avesar are trying hard to bring Palestinians and Israelis together.

Two events will take place in Jerusalem in the next few weeks. The first is a conference on November 28 at the Ambassador Hotel in east Jerusalem entitled, "The Best Plans," which brings together new ideas for peace.

Tzur, who initiated the conference, writes, "I believe that once it becomes evident that there are such plans – or if it becomes evident that there are not – life is going to become better for all people here.

If there are such plans, as Itend to believe, the task will be to choose among good alternatives. If there aren't, it will become clear that the conflict has to be managed until the people 'ripen,' and that currently settlements will have to depend on external forces or they would break, potentially leading to very bad consequences."

Tzur has partnered with Nawash, a Palestinian lawyer in Washington, DC, who heads the Free Muslim Coalition Against Terrorism, a group that has come under attack from extremist religious and even jealous secular American Arab groups that don't like his focus on opposing "terrorism." Nawash is from Ein Kerem but lived in Ramallah before coming to the US.

But Nawash has made progress in a way that most of the American Arab organizations have not. While those groups hold conferences to raise money, they do little except promote their dictator-for-life presidents.

Nawash's organization actually is rolling up its sleeves to do something, including this conference to bring peace activists together.

Nawash says that for two decades, the "two-state solution" has been widely accepted as "the only solution" to the Palestinian/Israeli conflict, yet no specific plan based on this principle has ever been accepted by the majority of Palestinians and Israelis. So, in partnership with Doron Tzur, he has set out to find a plan that can be accepted by the majority of Israelis and Palestinians.

AVESAR IS a Jewish lawyer from Encino, California, and the author of a recent book called Peace: A Case for Israeli Palestinian Confederation.

When I interviewed Avesar recently on my Dearborn, Michigan, morning radio show (Radio Baladi), Avesar explained that "confederation" might be a way to bring both sides together in a way that reinforces Israel's existence while creating Palestinian nationhood.

"The Israeli-Palestinian Confederation would make the most sense to create peace; creating a third government that brings the Israeli and Palestinian people together as one government," Avesar explained.

While Tzur and Nawash are looking at peace plans, Avesar's movement is pushing to actually elect representatives to the Confederation at elections in east Jerusalem and Bethlehem – many Palestinians are prohibited from entering Jerusalem so they have to have a second location, like Bethlehem. The elections, he explained, will take place on December 12 at the Ambassador Hotel in east Jerusalem and at Talitha Kumi in Bethlehem the following day.

This convention will take place exactly one year before the general election the group would like to hold on December 12, 2012.

Avesar said he hopes the Confederation will elect delegates and a "president" – either Israeli or Palestinian – who will represent their movement.

There are many out there who will scoff at Tzur, Nawash and Avesar for their efforts, saying they will do not good, but I disagree. The fact is that while the critics complain a lot, they do very little to create or build. They can only tear things down. I call them "arsonists."

Tzur, Nawash and Avesar are offering the kind of leadership that even the prime minister of Israel, Benjamin Netanyahu, and the Palestinian Authority president, Mahmoud Abbas, fail to demonstrate.

There is a lot of worthless name-calling, and the only winner in the blame game is failure.

Here are some links you can check out if you want to turn away from the hatred that feeds the violence, uncertainty and tragedy and put your efforts in to something positive:  

For the Tzur/Nawash-led event, go to TheBest- Plans.org.
For Avesar's Confederation event, go to
ipconfederation.org  

For the interview with Avesar, go to RadioBaladi.com  

 

People who brush aside hope and fail to dream are destined to live a life of conflict. But those who dream about peace and work to make those dreams a reality are the ones that will one day lead Israelis and Palestinians to the promised land.
 

 
Ray Hanania is an award winning Palestinian American columnist.