Dit lijkt een beetje late reaktie op een opiniestuk van begin deze week in de Volkskrant, en op zich is het ook te veel eer voor Geert Wilders dat ik op zijn artikel reageer.
Ik weet niet eens of het stuk van Wilders en Bosma ook in de papieren krant heeft gestaan (het aantal taalfouten doet vermoeden van niet), maar hoopte wel dat de VK mijn respons in de krant danwel online zou publiceren. Vandaar dat ik het nu pas zelf heb geplaatst, in eerste instantie op Ratna's IMO Blog.
Het schrijft makkelijker als je ergens op reageert dan gewoon zelf met een blanco vel papier (scherm) te beginnen, en op de vele anti-Israel stukken heb ik al vaker gereageerd, afgelopen weken vooral in comments onder Volkskrant artikelen. Ik vond het dus verfrissend om ook eens 'de andere kant' aan te pakken, die pro-Israël heet te zijn maar haar evengoed slecht advies geeft. Toch krijgt hieronder 'links' weer de meeste kritiek; Wilders is tenminste duidelijk dat hij niets op heeft met moslims of Palestijnen en voor rechts Israël kiest, links pretendeert voor vrede en rechtvaardigheid te strijden en met beide volken het beste voor te hebben. Als dat al zo is, dan faalt ze in beide gevallen jammerlijk...
Wouter
____________________
door Wouter Brassé
Eerstens moet mij van het hart dat de Volkskrant het opiniestuk 'Land voor vrede werkt niet' van Wilders en Bosma niet had moeten plaatsen. Mag Geert Wilders zich in het parlement beroepen op onschendbaarheid, niets verplicht een krant om zijn stukken onverkort te publiceren, zoals geen omroep Fitna integraal hoefde uit te zenden.
De generalisaties die Wilders bezigt over 'de islam' en 'elke moslim' zijn stigmatiserend en onjuist, en in een context van bloed en geweld zetten ze aan tot islamofobie. De term 'moslim-kolonisten' gaat helemaal over de schreef.
Israël heeft vijanden nog amper nodig, want ze heeft desastreuze vrienden van links tot rechts: van Een Ander Joods Geluid ('verbondenheid met het lot en voortbestaan van Israël') tot Geert Wilders heeft vrijwel iedereen in Nederland schijnbaar het beste voor met de Joodse staat. Maar terwijl EAJG het Joodse karakter van Israël verguist en zo ongeveer haar overgave bepleit aan de toch zo vredelievende Arabische wereld, ziet Wilders Israël als menselijk schild tegen de duistere islam. Zoals Ahmadinejad (en met hem Van Bommel en Duisenberg) zal doorvechten tot de laatste Palestijn en Libanees, zo is Wilders bereid door te vechten tot de laatste Jood. Vrede is volgens hem geen optie voor Israël, de Westoever als zoenoffer opgeven futiel, omdat de islam in de grond onverzoenlijk is en nooit een Joodse staat zal dulden. Te hopen valt slechts dat Israël deze extreme 'vrienden' negeert en blijft streven naar het oude zionistische ideaal van een Joodse staat die in vrede met haar buren kan leven.
Roepen deze 'vrienden' van Israël weinig enthousiasme op, de Palestijnen hebben het zo mogelijk nog slechter getroffen. Van de Verenigde Naties tot de Arabische Liga, van Iran tot de talloze Westerse solidariteitsgroepen, en niet de vergeten een bataljon commentatoren in de Volkskrant, worden zij erin bestendigd dat ze in hun recht staan: het 'onvervreemdbare recht op terugkeer' van de vluchtelingen, het recht op (minimaal) 1967 grenzen en het recht op gewelddadig verzet tegen de bezetting. Je zou wel gek zijn om te onderhandelen over waar je recht op hebt? Het is tenminste één van de redenen dat de onderhandelingen tussen Israël en de PA steeds weer vastlopen. De tweestatenoplossing verdraagt zich niet met grootschalige toelating van Palestijnen tot Israël, en de Oude Stad van Jeruzalem vormt voor Israël een rode lijn, maar ligt buiten de Groene Lijn. Alle genoemde rechten zijn op hun minst discutabel, en worden dan ook door Israël bestreden.
Tegenover het geclaimde recht op verzet staat bovendien Israëls recht op zelfverdediging, zeker wanneer het binnen haar erkende grenzen wordt aangevallen. Het Palestijnse verzet heeft sinds midden jaren negentig niet alleen het vredesproces ondermijnd, maar ook duizenden levens geëist, waarvan de meeste aan eigen zijde. Zinloze doden, heren Van Bommel, Von der Dunk en Van Agt, en dames Meulenbelt, Duisenberg en Peters, want niet alleen is Israël vele malen sterker, maar er valt mee over vrede te onderhandelen. Misschien krijgen de Palestijnen daarmee maar 90% van waar ze recht op hebben, maar dat is veel meer dan waarop andere volken zonder staat mogen hopen. Een echte vriend kan alleen maar aanraden om zo'n bod aan te nemen. Ik hoor zelden echte vrienden van de Palestijnen.
Dat de Arabische Liga de ergste vrienden van de Palestijnen zijn is geen geheim. Paradoxaal genoeg zouden ze betere vrienden zijn als ze eindelijk eens Israël zouden erkennen, en hun aandeel in het vluchtelingenprobleem op zich zouden nemen. Zij waren medeverantwoordelijk voor de Palestijns-Arabische vluchtelingen in 1948, en helemaal verantwoordelijk voor de miserabele behandeling van deze vluchtelingen in hun landen sindsdien. Het Saoedische Vredesinitiatief van 2002 bood een uitzicht op vrede met Israël als deze zich geheel zou terugtrekken tot de bestandlijnen van voor 1967 en de verantwoordelijkheid zou aanvaarden voor de vluchtelingen; het was te weinig en (35 jaar) te laat. Erkenning van Israël dient niet aan voorwaarden verbonden te zijn. Een duidelijk en open gebaar, zoals destijds het bezoek van Sadat aan de Knesset, zou menig Israëlisch hart sneller doen kloppen voor vrede, en zou ook de onderhandelingspositie voor de Palestijnen verbeteren.
Ik deel wel Wilders' mening dat met de fanatieke islamisten van Hamas geen vrede te sluiten valt, maar het seculiere Fatah is van ver gekomen en heeft aan de onderhandelingstafel plaats genomen. Dat een vredesovereenkomst na jaren van besprekingen nog niet is bereikt, ligt aan beide partijen. Aan beide kanten zijn er radicale groeperingen, zowel religieus als nationalistisch geïnspireerd, die een akkoord blokkeren, en moeten de gematigde krachten meer moed tonen om hun bevolking duidelijk te maken dat een compromis, zoals de overbruggingsvoorstellen van Bill Clinton of het Geneefse Akkoord, de enige reële optie is om het eeuw oude conflict te beëindigen. Met niets meer te verliezen heeft premier Olmert afgelopen jaar duidelijke taal gesproken wat dit betreft. Zelfs Marcel van Dam viel van zijn stoel. Zowel Livni en Barak als Abbas hebben nog een verkiezing te winnen, waarvoor ze zich misschien electoraal op de vlakte moeten houden. Mochten ze winnen, dan moeten ze die historische kans grijpen om een akkoord te sluiten en dit aan de beide volken voor te leggen en fier en ondubbelzinnig te verdedigen. Kom op Abbas, laat ook mij eens van mijn stoel vallen.
De huidige militaire campagne in de Gazastrook zou wel eens beslissend kunnen zijn om enerzijds Kadima en de Arbeidspartij aan een meerderheid te helpen en anderzijds Hamas dusdanig te verzwakken dat Fatah nieuwe verkiezingen overtuigend kan winnen en de controle over Gaza terugkrijgt. Aan beide kanten zouden zo gesprekspartners voor vrede staan. Het klinkt wel erg optimistisch, maar de huidige oorlog zou zomaar het perspectief kunnen openen voor een definitieve vrede. En een vredesakkoord is het enige dat de extremisten de wind uit de zeilen kan nemen.
