Infofilter of andere remedies tegen telefoonterreur (Verbal Jam)

 

Meer dan eens zijn de Verbale Jams van Arnoud de Jong me uit het hart gegrepen. En bij gebrek aan tijd (niet aan inspiratie!) om zelf stukjes te schrijven, is het dan makkelijk virtueel jatten...

 

Toch ben ik zelf nog te beleefd om zelfs zo'n opdringerige aansmeerder te gaat uitschelden, en probeer ik meestal het gesprek naar een net doch spoedig einde te dirigeren. Zoals in verschillende reakties op Verbal Jam voorgesteld, heb ik ook vaak verzonnen om gewoon gelijk te zeggen "één momentje aub", en dan de hoorn ernaast te leggen en iets nuttigers te gaan. Misschien moet ik dan zelfs een gezellig wachtmuziekje voor ze opzetten? Ik zal het me weer eens voornemen...

 

Wouter

_________________________

 

Verbal Jam - scherp, satirisch

 

Een uitgemolken onderwerp

Posted: 12 Nov 2008 10:16 AM CST

Eigenlijk is het al een behoorlijk uitgemolken weblog-onderwerp, maar daarom niet minder dankbaar: telefonische verkoop.
Twee weken geleden kreeg ik binnen een half uur twee verschillende telecolporteurs aan de lijn, ondanks het feit dat ik mezelf bij Infofilter heb geregistreerd.
Infofilter is de website waar je kunt opgeven dat je niet wilt lastiggevallen wilt worden door allerhande verkooptuig.

Kortom, ik vertelde mijn Infofilterstatus direct aan de twee hardleerse verkoopzeikerds die t��belden.
De eerste was verstandig en reageerde met: 'Dan weet ik voldoende', en hing op.

Maar de tweede ging de wijsneus uithangen.
Dat moeten ze bij mij niet doen, want dat ben ik zelf al.
De dame in kwestie begon mij op belerende toon uitleggen dat ik me in het begin m驲dere keren bij Infofilter moest registreren. Anders kwam het niet door.
Kijk, en dan mag je grof worden! Als ze je gaan behandelen als een halvergare imbeciel die je kennelijk alles kunt wijsmaken. Dan mogen alle remmen los.

De kunst is dan om zoveel mogelijk verbale wreedheden in 驮 zin te proppen en daarna in 驮 vloeiende beweging de hoorn erop te smijten.
Als het goed is vonkt de lijn nog tien seconden na.
Het mens verkeert het komend uur in zenuwshock en valt gedurende die tijd geen anderen lastig.
Dat is een bijkomend voordeel.

Vraag me niet wat ik allemaal heb gezegd, want dit is een beschaafd weblog.
Zeker is wel dat ik niet meer in het computerbestand van de betreffende firma zit.
Iets dat Infofilter kennelijk niet voor elkaar kreeg.

Niettemin is het fijn dat er telefonische verkopers bestaan.
Normaal gesproken ben ik een beleefd en voorkomend mens. Ik ben de favoriete klant van menig kassameisje.
Maar juist daarom is het lekker om ook eens uit de band te kunnen springen, eens uitzinnig loos te kunnen gaan tegen zo'n telefoonterrorist, je gemoed te luchten in maximale bruutheid.
Zoals je ook wel eens je geluidsinstallatie naar 120 decibel wilt kunnen draaien.
Dat blijft toch kicken af en toe.
Heeft het treurige beroep van telefooncolporteur toch nog een zekere relevantie...

Auteur: http://verbaljam.nl/index.php?memberid=1

Shimon Peres bij de herdenking van de moord op Yitzhak Rabin

 

Onderstaande plaatste ik gisteren op Israel & Palestijnen Nieuws Blog

 

President Shimon Peres over de erfenis van Yitzhak Rabin

http://israel-palestijnen.blogspot.com/2008/11/president-shimon-peres-over-de-erfenis.html

 

 

Rabin blijft herinnerd als de leider die het vredesproces met de Palestijnen op gang bracht in de jaren '90, met de erkenning van de PLO van Arafat en van het Palestijnse streven naar onafhankelijkheid. Terwijl het voor de internationale gemeenschap toen al evident was dat het Oslo vredesproces om niets anders kon gaan dan een zelfstandige Palestijnse staat op basis van de grenzen van voor 1967, wilde Israel zich daar (nog) niet openlijk toe bekennen. Het is gissen in hoeverre dat Rabins overtuiging was en in hoeverre het zijn politieke inschatting was dat voor een echte Palestijnse staat nog te weinig draagvlak was bij het Israelische publiek. Tijdens 'Oslo' vonden de eerste series Palestijnse zelfmoordaanslagen door Hamas en co plaats, terwijl rechtse Israeli's Rabin voor verrader uitmaakten. Het was dus balanceren op een wankel koord voor de regering. Na vele decennia van totale afwijzing en terroristisch geweld was de erkenning van Israel door de PLO pas enkele jaren jong, en werd Arafat met gepast wantrouwen gevolgd, die voor eigen publiek helemaal niet sprak over een twee-staten-oplossing en vrede met de Joodse staat.

 

As for two state solution, Rabin told the Knesset in his last policy statement on October 5, 1995:

"We view the permanent solution in the framework of State of Israel which will include most of the area of the Land of Israel as it was under the rule of the British Mandate, and alongside it a Palestinian entity which will be a home to most of the Palestinian residents living in the Gaza Strip and the West Bank.
We would like this to be an entity which is less than a state, and which will independently run the lives of the Palestinians under its authority."

Het was - en blijft voorlopig - ondenkbaar dat die Palestijnse 'entiteit' bijvoorbeeld een eigen leger zou hebben dat voor Israel een reële bedreiging zou vormen.

De Palestijnen hadden wellicht een voorbeeld moeten nemen aan hoe Israel werd opgebouwd: decennialang was er geen sprake van een Joodse staat, maar van een 'nationaal thuis voor het Joodse volk'. Eerst werden de staatsinstituties opgebouwd, en toen die zich eenmaal hadden bewezen, was een staat de logische consequentie en werd deze ook door de internationale gemeenschap gesteund en geaccepteerd. (Nou ja, min of meer dan...)

 

Wouter
_______________________

 

PRESIDENT OF ISRAEL SPOKESPERSON'S OFFICE

President Shimon Peres's Remarks at Candle Lighting Ceremony in Memory of Yitzhak Rabin

The President's Residence - 9.11.08

Rachel, Dalia, Yuval, the dear Rabin family,
Deputy Speaker of the Knesset, MK Otniel Schneller,

Honored guests,

When the murder of Yitzhak became known, the streets of Israel were filled with young and old, women and infants, mothers and soldiers.

They could not stop the flow of tears, and with trembling hands they lit yahrzeit candles. The tears were tears of loss. The candles were candles of prayer.

The candle that we have lit here is another candle, to illuminate the path and the activities of a statesman and military leader of Israel. In it burns the democratic wick which will strengthen the flame of peace.

The tears will not evaporate. The lights will not be put out. And they will add to the call to all of us to pursue the goal of peace - this is the foundation for our future existence.

Yitzhak was murdered while ascending a steep path, on which we walked together in a meeting of minds, in order to speed the State of Israel to the realization of the dream of the people of Israel from generation to generation: peace for everybody and security for everyone.

Yitzhak walked a path full of harassers. Legitimate democratic criticism did not threaten him; however the arrows of incitement and the spears of hatred, wrapped in a lie of holiness, these which were aimed at him silenced his heart.

They aimed for the leader in order to stop the journey. A journey of values and a journey of purpose. Indeed, our story of independence. To leave the house of bondage in Egypt and not to create a house of masters in another place.

We have walked together in order to pave the road to the destination of peace. And as close as we have gotten to this goal, so too have the escarpments around us grown taller, and the voices that wish to instill fear have gotten louder. Curses, invective, and threats, and from time to time in the name of God, these became part of our lot, and particularly so for Yitzhak.

But he walked in the lead, with bravery and perseverance, without hesitation and without fear. He believed with all of his soul that we serve the greater national Zionist interest above all else, and from this feeling, from this belief he drew uncommon courage.

And then, tragically, at nearly the last bend before the summit, a murderer ambushed Yitzhak and fired at him bullets of death. All at once a dark cloud came down, encompassing the horizon. The way forward was lingered and obscured, but as we continued seeking, the clear path slowly, slowly became the path of the decisive majority of the people.

The strengthening of the acceptance of the two-state solution for two people living in peace and security, each to its own, is today accepted even by the majority of those who opposed it in the past.

The flame of hope that was dulled on the night of the awful murder was not extinguished and will not be extinguished.

It will light up the future of Israel as a just society and as a Jewish democratic state living in security with peace agreements, in friendship and mutual respect with all of its neighbors and with all of its citizens at home.

The flickering lights on the night of the murder were an expression of the love and respect that the masses of Israel felt for Yitzhak, for his path, and for his message of peace. The message that came from the good heart of the public was sharp and clear: don't let the darkness prevail, don't leave the truth die, don't let the mission lose its significance. The "Song of Peace" will be sung anew in the reality of peace.

Dear Rabin family,

Already thirteen years all of us, and particularly you, have borne the sadness and longing for Yitzhak the father and the grandfather, the head of the family, and for the beloved and devoted mother and grandmother Leah. To them you all were the most dear, intimate companions. Nobody but you can share in the pain, discomfort, and grief that you have felt.

I want to tell you from the depths of my heart, which was broken by the murder of Yitzhak, that I miss him every day, from the day he was placed in his grave to this very day.

The partnership, the understanding, the faith and the friendship that was formed between us at the end of the road I keep in my soul as an eternal conscience.

The "Light of Yitzhak" will not be extinguished and his light will mark the coming of peace.

May the memories of Yitzhak and Leah Rabin be for a blessing.

 

Lees ook: Olmert pleit voor opgeven delen van Jeruzalem op Rabin herdenking

 

 

Barack Obama president VS: "Eindelijk vrij!"

 

In het kader van de historische verkiezing van de eerste kleurling in het Witte Huis, hier het eerste deel van een commentaar van Ami Isseroff van MidEast Web for Co-existence.

 

Wouter

______________________

Free at last!

11/05/2008

When history is happening, we never notice. History just happened.

Remember this?

As we walk, we must make the pledge that we shall always march ahead. We cannot turn back. There are those who are asking the devotees of civil rights, "When will you be satisfied?" We can never be satisfied as long as the Negro is the victim of the unspeakable horrors of police brutality. We can never be satisfied, as long as our bodies, heavy with the fatigue of travel, cannot gain lodging in the motels of the highways and the hotels of the cities. We cannot be satisfied as long as the Negro's basic mobility is from a smaller ghetto to a larger one. We can never be satisfied as long as our children are stripped of their selfhood and robbed of their dignity by signs stating "For Whites Only". We cannot be satisfied as long as a Negro in Mississippi cannot vote and a Negro in New York believes he has nothing for which to vote. No, no, we are not satisfied, and we will not be satisfied until justice rolls down like waters and righteousness like a mighty stream....

And when this happens, when we allow freedom to ring, when we let it ring from every village and every hamlet, from every state and every city, we will be able to speed up that day when all of God's children, black men and white men, Jews and Gentiles, Protestants and Catholics, will be able to join hands and sing in the words of the old Negro spiritual, "Free at last! free at last! thank God Almighty, we are free at last!" (Martin Luther King Jr. 1963)

Forty five years is a long time to wait. Martin Luther King didn't live to see the dream fulfilled: an African American in the White House.

 

- - - > Lees het hele artikel hier: Free at last!