vrijdag 30 januari 2009

Stop verkoop Essent - nutsvoorzieningen horen in publieke handen thuis!

 
PLEM, Mega Limburg, Essent, en nu wil men ons publieke energiebedrijf aan een Duitse kolenboer verkopen. Er bestaat veel weerstand tegen deze uitverkoop van publieke nutsvoorzieningen, dus ik heb goede hoop dat het nog voorkomen kan worden, temeer daar Essent nog in (lokale en provinciale) overheidshanden is, en die zouden toch gevoelig moeten zijn voor de mening van hun achterban?!
 
Onderstaande petitie is pas door dik 3.000 mensen ondertekend, maar ik neem aan dat er nog meerdere petities van gelijke strekking in omloop zijn. En we hebben blijkbaar nog even de tijd om meer verzet te organiseren.
 
Wouter
______________
 

Essent in handen van Duitse kolenboer

14 januari 2009

 

Amsterdam, Nederland — Deze week werd bekend dat het Duitse energiebedrijf RWE het Nederlandse Essent gaat overnemen. Daarmee wordt Essent onderdeel van een bedrijf dat volop investeert in nieuwe kolencentrales. Ook geniet RWE een dubieuze reputatie op het gebied van kernenergie, terwijl de helft van kerncentrale Borssele in zijn handen dreigt te vallen.

De Graadmeter voor Energiebedrijven laat zien dat RWE na E.ON het vuilste energiebedrijf in Nederland is. RWE wekt de minste groene stroom op en investeert vooral in vervuilende kolencentrales, waaronder een grote centrale in de Groningse Eemshaven. Essent is juist na Eneco het schoonste  energiebedrijf. Maar de overname door RWE is de doodsteek voor de duurzaamheidsambities van Essent.

Dubieuze praktijken in kerncentrales
Daarnaast geniet RWE een zeer dubieuze reputatie op het gebied van kernenergie. RWE kent een geschiedenis vol incidenten met zijn Duitse kerncentrales. Zoals het ongeluk in Biblis in 1987 wat bijna tot een levensgevaarlijke situatie leidde. Ook andere ongelukken in Duitse kerncentrales tonen aan dat RWE het niet zo nauw neemt met de veiligheid.

Kerncentrale op een breuklijn
Bovendien is RWE betrokken bij de bouw van een nieuwe kerncentrale van Russische makelij in het Bulgaarse Belene. Dit is een omstreden project omdat in het gebied waar de centrale gebouwd zal worden aardbevingen voorkomen. De veiligheid van deze kerncentrale kan niet gegarandeerd worden, maar RWE lijkt dat niet zo erg te vinden. Greenpeace voert al jaren actie tegen de bouw van deze centrale.

Kerncentrale Borssele in handen van RWE?
Essent is voor 50% eigenaar van kerncentrale Borssele. Minister Van der Hoeven van Economische zaken heeft de wens uitgesproken Borssele in Nederlandse handen te willen houden. Maar helaas kan zij dit niet afdwingen. Delta - die de eigenaar is van de overige 50% - heeft aangeboden de aandelen van Essent over te willen nemen. Het is nog maar de vraag of RWE hiermee akkoord gaat. Zo niet, dan zal Borssele geëxploiteerd worden door een energiebedrijf dat het er niet voor schroomt risico's te nemen op het gebied van kernenergie.

Houd de overname tegen!
De overname is nog niet 100% zeker, omdat de aandeelhouders (provincies en gemeenten) het nog kunnen tegenhouden. Greenpeace schrijft op dit moment een brief naar de aandeelhouders om ze op hun verantwoordelijkheden te wijzen. Greenpeace roept ze op niet toe te staan dat een vuil en onbetrouwbaar bedrijf als RWE straks kolencentrales in hun achtertuin gaat zetten.


Greenpeace zal doorgaan met actie voeren tegen nieuwe kolencentrales en zal ook de veiligheid van kerncentrale Borssele scherp in de gaten houden.

Ook jij kunt iets doen!

 

dinsdag 13 januari 2009

Suzanna Jansen vertelt over 'Het pauperparadijs' (14 jan. te Echt)

 
Tijdens de Week van de Geschiedenis in oktober werd "Gevaarlijke kennis" tot beste geschiedenisboek van 2008 gekozen. Ik heb het niet gelezen, maar het klinkt zeer interessant en lezenswaardig. Het handelt erover hoe wetenschappelijke onderzoekers in de Gouden Eeuw met hun ontdekkingen en theorieën in conflict kwamen met hun eigen wereldbeeld en geloof en dat van hun omgeving en de heersende klasse. Hun pionierswerk heeft er voor een belangrijk deel voor gezorgd dat onze huidige (Westerse) wereld er uitziet zoals ze is.
 
Toch was mijn favoriet een ander boek, eentje dat ik wel heb gelezen, van een schrijfster uit hetzelfde geboortejaar als ik, en met name handelend over een plek waar niet mijn voorouders hebben gewoond, maar het scheelde niet zoveel. Een broer van mijn overgrootvader is meermaals naar Norg gestuurd. Aanvankelijk dacht ik nog dat hij daar gewoon voor seizoenswerk heen ging, maar naar later duidelijk werd, was hij als landloper opgepakt en moest daar telkens een tijdje zitten (evenals de bekende Sittardse stadsfiguur Zefke Mols).
 
Uit het boek blijken ook de veranderende opvattingen over armoede en asociaal gedrag die door de voornoemde wetenschappers mede in gang zijn gezet, en de gevolgen die dit had voor het lot van de kansarmen in de 19de en 20ste eeuw. Het Pauperparadijs is geen traditionele stamboom, maar een zoektocht naar de geschiedenis van de onderkant van onze samenleving, met de eigen voorouders van de schrijfster als casus. Het is heel boeiend verteld en bracht meermaals tranen in mijn ogen. Als genealoog kan ik alleen maar jaloers zijn op de prestatie van Suzanna Jansen; zo'n boek zal ik nooit kunnen schrijven over mijn familie.
 
De reden dat ik dit boek belangrijker vind dan de prijswinnaar, is echter dat de geschiedenis altijd vooral bestudeerd en geschreven wordt over de machtigen der aarde, of over het 'gemene volk' als grote anonieme massa. Niet iedereen die ons voorging kan op zulke wijze aan de vergetelheid onttrokken worden, maar de geschiedenis van enkelen geeft een individueel beeld - deels door de schrijfster zelf ingevuld, als mengeling tussen een studie en een roman - dat in de grote lijn het beeld is dat op velen van toepassing kan zijn. Veel dichter bij onze eenvoudige voorouders zullen we waarschijnlijk niet kunnen komen.
 
Wouter
____________
 
 
 
Op woensdagavond 14 januari 2009 is Suzanna Jansen te gast in BiblioNova Echt. Ze vertelt over en leest voor uit haar veelbesproken boek 'Het pauperparadijs'. Tevens signeersessie en mogelijkheid tot kopen van het boek. De avond begint om 19.30 uur en eindigt rond 21.30 uur. De entree bedraagt € 5,00.
 
Suzanna Jansen (1964) is journalist. Ze woonde en werkte als correspondent in Moskou en schreef eerder voor onder meer De Morgen, NRC Handelsblad, Trouw, HP/De Tijd en Opzij. Weer terug in Nederland stuitte ze op de roemruchte bedelaarskoloniën van Veenhuizen, en haar familiegeschiedenis aldaar. Een beoogd artikel hierover liep uit op het boek 'Het pauperparadijs, een familiegeschiedenis' (2008).
 
Aan de hand van haar eigen familiegeschiedenis beschrijft Suzanna Jansen in 'Het pauperparadijs' anderhalve eeuw Nederlandse armoede en wat daar aan werd gedaan, te beginnen met het heropvoedingsexperiment in Veenhuizen in Drenthe. Jansen ontdekte dat haar overgrootmoeder in 1856 werd geboren in een van de drie grote gestichten in Veenhuizen. Hier probeerde men sinds 1823 wezen, landlopers, arme stadsgezinnen en andere arme sloebers uit heel Nederland via hard werken, tucht en orde te heropvoeden tot nuttige, keurige burgers (ook de bekende Sittardse stadsfiguur Zefke Mols verbleef in Veenhuizen). Een goed en toegankelijk geschreven, boeiend en aangrijpend stuk sociale geschiedenis.
 
Naar aanleiding van het verschijnen van 'Het pauperparadijs' heeft een demograaf van het CBS beraamd dat ruim één miljoen Nederlanders afstamt van deze Drentse koloniepaupers. Het succes van het boek leidde er mede toe dat het Drents Archief een unieke database heeft gelanceerd met persoonsregisters van de 19e eeuwse Drentse armenkolonies. De registers bevatten namen en signalementskaarten met foto's van paupers en landlopers die uit heel het land naar deze heropvoedingskolonies werden gestuurd.
 
Van het boek werden al meer dan 80.000 exemplaren verkocht, het werd -als een van de tien uit een lijst van 282 historische boeken- genomineerd voor de Grote Geschiedenis Prijs 2008.'Haar persoonlijke benadering en gezwinde verteltrant maken haar boek verwant aan De eeuw van mijn vader van Geert Mak' (in: De Standaard)'Wondermooi, aangrijpend boek' (in: HP/De Tijd)
 
Georganiseerd in samenwerking met Bruna Echt.
Aanmelden voor deze avond kan bij Bruna Echt, tel.: 0475-484114, BiblioNova Echt, tel.: 0475-470742 of via de
website .
 
 

vrijdag 9 januari 2009

Israël en de Palestijnen hebben echte vrienden nodig

 
Dit lijkt een beetje late reaktie op een opiniestuk van begin deze week in de Volkskrant, en op zich is het ook te veel eer voor Geert Wilders dat ik op zijn artikel reageer.
Ik weet niet eens of het stuk van Wilders en Bosma ook in de papieren krant heeft gestaan (het aantal taalfouten doet vermoeden van niet), maar hoopte wel dat de VK mijn respons in de krant danwel online zou publiceren. Vandaar dat ik het nu pas zelf heb geplaatst, in eerste instantie op Ratna's IMO Blog.
 
Het schrijft makkelijker als je ergens op reageert dan gewoon zelf met een blanco vel papier (scherm) te beginnen, en op de vele anti-Israel stukken heb ik al vaker gereageerd, afgelopen weken vooral in comments onder Volkskrant artikelen. Ik vond het dus verfrissend om ook eens 'de andere kant' aan te pakken, die pro-Israël heet te zijn maar haar evengoed slecht advies geeft. Toch krijgt hieronder 'links' weer de meeste kritiek; Wilders is tenminste duidelijk dat hij niets op heeft met moslims of Palestijnen en voor rechts Israël kiest, links pretendeert voor vrede en rechtvaardigheid te strijden en met beide volken het beste voor te hebben. Als dat al zo is, dan faalt ze in beide gevallen jammerlijk...
 
Wouter
____________________
 

IMO Blog, 2009

door Wouter Brassé

Eerstens moet mij van het hart dat de Volkskrant het opiniestuk '
Land voor vrede werkt niet' van Wilders en Bosma niet had moeten plaatsen. Mag Geert Wilders zich in het parlement beroepen op onschendbaarheid, niets verplicht een krant om zijn stukken onverkort te publiceren, zoals geen omroep Fitna integraal hoefde uit te zenden.
De generalisaties die Wilders bezigt over 'de islam' en 'elke moslim' zijn stigmatiserend en onjuist, en in een context van bloed en geweld zetten ze aan tot islamofobie. De term 'moslim-kolonisten' gaat helemaal over de schreef.

Israël heeft vijanden nog amper nodig, want ze heeft desastreuze vrienden van links tot rechts: van
Een Ander Joods Geluid ('verbondenheid met het lot en voortbestaan van Israël') tot Geert Wilders heeft vrijwel iedereen in Nederland schijnbaar het beste voor met de Joodse staat. Maar terwijl EAJG het Joodse karakter van Israël verguist en zo ongeveer haar overgave bepleit aan de toch zo vredelievende Arabische wereld, ziet Wilders Israël als menselijk schild tegen de duistere islam. Zoals Ahmadinejad (en met hem Van Bommel en Duisenberg) zal doorvechten tot de laatste Palestijn en Libanees, zo is Wilders bereid door te vechten tot de laatste Jood. Vrede is volgens hem geen optie voor Israël, de Westoever als zoenoffer opgeven futiel, omdat de islam in de grond onverzoenlijk is en nooit een Joodse staat zal dulden. Te hopen valt slechts dat Israël deze extreme 'vrienden' negeert en blijft streven naar het oude zionistische ideaal van een Joodse staat die in vrede met haar buren kan leven.

Roepen deze 'vrienden' van Israël weinig enthousiasme op, de Palestijnen hebben het zo mogelijk nog slechter getroffen. Van de Verenigde Naties tot de Arabische Liga, van Iran tot de talloze Westerse solidariteitsgroepen, en niet de vergeten een bataljon commentatoren in de Volkskrant, worden zij erin bestendigd dat ze in hun recht staan: het 'onvervreemdbare recht op terugkeer' van de vluchtelingen, het recht op (minimaal) 1967 grenzen en het recht op gewelddadig verzet tegen de bezetting. Je zou wel gek zijn om te onderhandelen over waar je recht op hebt? Het is tenminste één van de redenen dat de onderhandelingen tussen Israël en de PA steeds weer vastlopen. De tweestatenoplossing verdraagt zich niet met grootschalige toelating van Palestijnen tot Israël, en de Oude Stad van Jeruzalem vormt voor Israël een rode lijn, maar ligt buiten de Groene Lijn. Alle genoemde rechten zijn op hun minst discutabel, en worden dan ook door Israël bestreden.
Tegenover het geclaimde recht op verzet staat bovendien Israëls recht op zelfverdediging, zeker wanneer het binnen haar erkende grenzen wordt aangevallen. Het Palestijnse verzet heeft sinds midden jaren negentig niet alleen het vredesproces ondermijnd, maar ook duizenden levens geëist, waarvan de meeste aan eigen zijde. Zinloze doden, heren Van Bommel, Von der Dunk en Van Agt, en dames Meulenbelt, Duisenberg en Peters, want niet alleen is Israël vele malen sterker, maar er valt mee over vrede te onderhandelen. Misschien krijgen de Palestijnen daarmee maar 90% van waar ze recht op hebben, maar dat is veel meer dan waarop andere volken zonder staat mogen hopen. Een echte vriend kan alleen maar aanraden om zo'n bod aan te nemen. Ik hoor zelden echte vrienden van de Palestijnen.
Dat de Arabische Liga de ergste vrienden van de Palestijnen zijn is geen geheim. Paradoxaal genoeg zouden ze betere vrienden zijn als ze eindelijk eens Israël zouden erkennen, en hun aandeel in het vluchtelingenprobleem op zich zouden nemen. Zij waren medeverantwoordelijk voor de Palestijns-Arabische vluchtelingen in 1948, en helemaal verantwoordelijk voor de miserabele behandeling van deze vluchtelingen in hun landen sindsdien. Het Saoedische Vredesinitiatief van 2002 bood een uitzicht op vrede met Israël als deze zich geheel zou terugtrekken tot de bestandlijnen van voor 1967 en de verantwoordelijkheid zou aanvaarden voor de vluchtelingen; het was te weinig en (35 jaar) te laat. Erkenning van Israël dient niet aan voorwaarden verbonden te zijn. Een duidelijk en open gebaar, zoals destijds het bezoek van Sadat aan de Knesset, zou menig Israëlisch hart sneller doen kloppen voor vrede, en zou ook de onderhandelingspositie voor de Palestijnen verbeteren.

Ik deel wel Wilders' mening dat met de fanatieke islamisten van Hamas geen vrede te sluiten valt, maar het seculiere Fatah is van ver gekomen en heeft aan de onderhandelingstafel plaats genomen. Dat een vredesovereenkomst na jaren van besprekingen nog niet is bereikt, ligt aan beide partijen. Aan beide kanten zijn er radicale groeperingen, zowel religieus als nationalistisch geïnspireerd, die een akkoord blokkeren, en moeten de gematigde krachten meer moed tonen om hun bevolking duidelijk te maken dat een compromis, zoals de
overbruggingsvoorstellen van Bill Clinton of het Geneefse Akkoord, de enige reële optie is om het eeuw oude conflict te beëindigen. Met niets meer te verliezen heeft premier Olmert afgelopen jaar duidelijke taal gesproken wat dit betreft. Zelfs Marcel van Dam viel van zijn stoel. Zowel Livni en Barak als Abbas hebben nog een verkiezing te winnen, waarvoor ze zich misschien electoraal op de vlakte moeten houden. Mochten ze winnen, dan moeten ze die historische kans grijpen om een akkoord te sluiten en dit aan de beide volken voor te leggen en fier en ondubbelzinnig te verdedigen. Kom op Abbas, laat ook mij eens van mijn stoel vallen.

De huidige militaire campagne in de Gazastrook zou wel eens beslissend kunnen zijn om enerzijds Kadima en de Arbeidspartij aan een meerderheid te helpen en anderzijds Hamas dusdanig te verzwakken dat Fatah nieuwe verkiezingen overtuigend kan winnen en de controle over Gaza terugkrijgt. Aan beide kanten zouden zo gesprekspartners voor
vrede staan. Het klinkt wel erg optimistisch, maar de huidige oorlog zou zomaar het perspectief kunnen openen voor een definitieve vrede. En een vredesakkoord is het enige dat de extremisten de wind uit de zeilen kan nemen.